Met asielhond Raja leert vluchteling Mehjar (28) bij dierenasiel in Stadskanaal Nederland sneller kennen. 'Ik was zo blij'

,,Raja, kom!’’ roept Mehjar Alzaide (28). Het teefje holt opgetogen en met een speeltje in haar bek rondjes om Alzaide. De hond is schuw richting vreemden, maar Alzaide kent ze inmiddels als een van de vrijwilligers bij het dierenasiel Ter Marse in Stadskanaal.

Alzaide vluchtte jaren geleden uit Syrië en woonde ‘op heel veel plaatsen’, waaronder Beiroet en miljoenenstad Istanbul. Nu woont hij in het asielzoekerscentrum (azc) van Musselkanaal.

Vier dagen per week fietst hij naar Raja en de andere dieren. ,,Ik maak hokken schoon, geef eten en ik wandel met de honden.’’ Hij vindt het fijn om iets om handen te hebben. ,,Het is leuk om ook buiten het azc te komen en Nederlanders te leren kennen’’, zegt hij.

En daarmee verwoordt Alzaide de kern van het vrijwilligersproject ‘#Meedoen’, vertelt Karin Orsel van welzijnsorganisatie Welstad. Aan dat programma doet Alzaide mee. Aanvankelijk gebeurde dat alleen in Musselkanaal, maar het ‘werkgebied’ van de vrijwilligers spreidt zich inmiddels uit naar omliggende dorpen. Alzaide: ,,Ik geef ook vioolles en ga spelen bij het Veenkoloniaal Symfonie Orkest.’’

Naast zijn passie voor muziek houdt Alzaide enorm van dieren en dan vooral van honden. Toen hij in Libanon woonde haalde hij zelf honden van de straat, vertelt hij. Hij voedde ze en bracht ze naar dierenartsen. Dat betaalde hij uit eigen zak. Als de dieren weer op kracht waren, probeerde hij hun een goed gastgezin te geven. Dat was niet makkelijk. ,,Daar gaan mensen helaas minder goed met dieren om dan hier.’’ Ze zijn er meer een gebruiksvoorwerp dan een wezen om om te geven, schetst hij.

Orsel: ,,Voor mensen als Alzaide is vrijwilligerswerk goed om Nederlands te leren, maar ook om te zien hoe wij hier omgaan met elkaar en hoe onze cultuur is.’’

Vluchtelingen kunnen zich nuttig maken tijdens hun wachtperiode, wat goed is voor hun zelfvertrouwen en verveling verdrijft. Tegelijkertijd ziet Orsel dat bij Welstad een steeds groter vraag naar vrijwilligers is. Verenigingen en stichtingen kunnen die moeilijk vinden. ,,Als mensen die Nederland willen leren kennen daar terecht kunnen, krijgen je een win-winsituatie.’’

Om als vluchteling zelf een plek te regelen is lastig voor hen, weet Orsel. Ze spreken de taal niet, hebben behalve de fiets geen vervoer en weten ook niet bij wie ze bij de vereniging moeten aankloppen. ,,Bij sommige mensen leeft het beeld dat vluchtelingen alleen hun hand op willen houden. Dat geloof ik niet. Dit zijn mensen die iets willen doen en ergens naartoe willen met hun leven.’’

Het integratieproces duurt vaak lang. Bewoners hebben in die periode niet altijd veel contact met mensen buiten het azc. ,,Als je een paar uur per week Nederlandse lessen krijgt, dan schiet het natuurlijk niet op met inburgeren.’’ Dat gaat sneller wanneer ze al midden in de maatschappij staan.

Nikki Luttjeboer werkt bij Ter Marse en begeleidt Alzaide. Het communiceren is een mengelmoesje van Engels en Nederlands, zegt ze. ,,Maar dat geeft niet. Je gebruikt steeds meer Nederlandse woorden als je met elkaar aan het werk bent.’’

Toen Orsel Alzaide voor een intakegesprek meenam naar het dierenasiel zagen vrijwilligers gelijk dat hij een dierenvriend is. ,,En dierenliefde is voor ons het belangrijkst. Daar heeft Alzaide meer dan genoeg van.’’

Wat vond Alzaide ervan toen hij bij Ter Marse binnenkwam? Een glimlach verschijnt op zijn gezicht. ,,Ik was zo blij dat ik weer met honden kon werken. Ik heb gelijk mijn familie gebeld. Sommige honden zijn nu mijn vrienden.’’ Orsel veert op van het enthousiasme van Alzaide. ,,Dit kan voor mensen zo extreem waardevol zijn.’’

Bij Welstad kunnen vrijwilligersorganisaties een ‘vacature’ voor nieuwe helpende handen plaatsen. Als ze een samenwerking met iemand voorstelt vanuit het azc, kan dat vragen oproepen.

Orsel kan zich die vragen voorstellen en ze ook beantwoorden. Alleen al sinds oktober lukt het om meer dan 50 van de ruim 400 bewoners van het azc een plekje te bieden bij een vrijwilligersorganisatie. Niet altijd is een koppelinggeslaagd, zegt ze. ,,Soms vindt iemand het na één of twee keer toch niet leuk meer. Maar dat hebben we ook bij Nederlandse vrijwilligers.’’

Omdat het project goed loopt, wordt op het azc een speciale ruimte ingericht. Daarin worden vanaf de eerste week van april op elke donderdagochtend gesprekken gevoerd tussen vrijwilligersorganisaties en bewoners van het azc.

,,De opening willen we aftrappen met een grote vrijwilligersmarkt’’, zegt Orsel. Die is voor bewoners van het azc, maar ook voor organisaties die vrijwilligers zoeken én voor inwoners van de omliggende dorpen die zelf iets willen doen. Als een nieuw azc in Stadskanaal wordt gebouwd, hoopt ze dat ook daar ruimte is voor het project. ,,Het gaat nu als een trein, dat houden we zo.’’