Tattoo Willem uit Groningen was de oudste tatoeëerder van het land. Een reus van een kerel en zelfbenoemd beschermheer van de dames in de rosse buurt. Willem Meijer stierf maandag op 76-jarige leeftijd.
Hij kon een club in Thailand binnen lopen waar hij jaren niet was geweest en dan draaiden tal van gezichten naar die boomlange vent. ‘Hi mister William’, klonk het dan, alsof hij er gisteren nog was geweest.
Mister William heette hij in Thailand, thuis in Groningen was het Willem. Tattoo Willem van de Nieuwstad. Hij had er sinds jaar en dag zijn tattooshop om de hoek, in de Haddingestraat, tegenover café d’Olle Grieze dat hij als zijn huiskamer zag. Daar had hij zijn vaste tafel en een eigen stoel, met z’n naam erop.
Willem besloot vorige week, zoals zo vaak, te stoppen met tatoeëren, het was mooi geweest. Hij dronk er een paar biertjes extra op. Maandag werd hij niet meer wakker. Of, zoals zijn compagnon Jenny van de tattooshop het zegt: ,,Willem is gegaan zoals hij geleefd heeft. Op zijn eigen voorwaarden.’’
Als scheepsjongen de wereld over
Willem Meijer werd geboren in een dorpje bij Nijmegen, als nakomertje in een gezin van drie kinderen. Zijn vader was huisschilder en muzikant: met een trekzak speelde hij bij kroegen om het verdiende geld meteen soldaat te maken.
Als jongen van 15 jaar stapte Willem aan boord van een schip. Hij voer als scheepsjongen de hele wereld over, van Argentinië tot Azië, overal kwam hij en keek hij zijn ogen uit. Hij trouwde met een meisje uit zijn dorp, werd binnenvaartkapitein en vader. Op een dag plaatsten de instanties zijn zoontje in een veiliger gezin. Dat ging Willem niet in de koude kleren zitten en het was het begin van een ander leven.
‘Wilde jongens met een smetje op ons blazoen’
Hij scheidde en verkaste naar Groningen waar hij een tattooshop begon. Het was in de tijd dat Tony’s tattoobar op het hoekje van de Nieuwstad en de Folkingestraat floreerde, Tattoo Karel zat op het Zuiderdiep. Willem had de kunst van het tatoeëren onderweg in de havens afgekeken, hij hield van schilderen, begon op zijn 17de met tatoeëren en leerde zichzelf met de tijd de fijne kneepjes van het vak. Een scheerapparaat wist hij handig om te batterijen in een tattoo-apparaat, eigenhandig maakte hij kleuren: hij verkocht het allemaal aan collega’s.
Hij was de oudste tatoeëerder van het land. Die eer valt nu te beurt aan Henk Schiffmacher (71). Die zegt Tattoo Willem te kennen van vroegere jaren toen ze de Bond van Tatoeëerders oprichtten. ,,Wilde jongens waren we, met allemaal een smetje op ons blazoen, Willem zeker ook. Hij was een beetje de Robin Hood onder de tatoeëerders.’’
Een vrijbuiter met seks als hobby
Willem voelde zich de koning te rijk in Groningen waar hij in zijn piepkleine zaakje Jan en alleman tatoeëerde, van schooier tot miljonair, zoals zijn vrienden zeggen. Hij sliep in zijn shop, hij kookte er steevast de beste maaltijden en hij was op zijn plek in de rosse buurt. Niet alleen beschermde hij de dames van de Nieuwstad met hand en tand, hij beheerde ook een aantal ramen en had zogezegd connecties met de prostituees.
Hij is acht keer getrouwd geweest en hij hield ervan om na het ontbijt naar een van de prostituees te gaan. En tussen het tatoeëren en het cafébezoek in ging hij het liefst nog een keer. ,,Hij was een vrijbuiter en seks was zijn hobby. Ik ken geen man die het met zo veel vrouwen heeft gedaan’’, zegt een van zijn vrienden.
Nothing in the way
Willems lijfspreuk was ‘Nothing in the way’, wat zo veel betekende als ‘maak je niet druk’. Bij zeker 20 Groningers heeft hij die woorden vereeuwigd op hun lijf. Zij hielden van Willem, van het gemak waarmee hij in het leven stond, van zijn gulheid en zijn pluk de dag-mentaliteit.
Thailand was zijn favoriete vakantieland. Hij kwam er vaak en graag, liet er drie kastelen van huizen bouwen voor steeds een nieuwe vrouw. ,,Ik had al lang miljonair kunnen zijn’’, verzuchtte hij wel eens, maar hij deelde zijn weelde graag met wie het nodig had. Die kon rekenen op een wasmachine, een bromfiets of een vakantie.
De laatste ronde
Hij wandelde graag naar het Winschoterdiep om schepen te kijken, op latere leeftijd pakte hij de scooter. Hij was gek op een visje eten in Lauwersoog of Zoutkamp. En hij heeft tijden gehad dat hij elke zondag naar Amsterdam ging om daar de rosse buurt te leren kennen.
Steevast keerde hij terug naar Groningen, waar hij ‘de jongens van het leven’ trof in café d’Olle Grieze, café Pierement of café De Luna. Met de verplichte sluiting van d’Olle Grieze en Pierement miste hij de gezelligheid die hij gewend was.
Dinsdagochtend om 10 uur vindt het afscheid van Willem plaats, in uitvaartcentrum Hoentocht in Groningen waar zijn jongste zoon Brian zal spreken. Voorafgaand daaraan zal hij nog een laatste ronde maken over de Nieuwstad, de plek waar hij hoorde.
