In memoriam | Cor Kooy (57), eigenzinnige familieman met voorliefde voor grote auto's

Hij was het liefst op de eigen boerderij in Slochteren. Met vrouw en kroost een beetje ‘omrommelen’. In huis, of in de tuin en op zondag naar zijn moeder in Zuidhorn. Zijn gezin was alles. De keukentafel bleek het centrum van zijn wereld. Een familieman, niet alleen voor zijn grote liefde Maike en dochters Vera en Ella, ook voor zijn broer, ouders, schoonouders, schoonzusters, zwagers, schoonzoon, ooms en tantes en neven en nichten.

Trouw ook aan iedereen die hij graag mocht en zijn vrienden in Slochteren, waarvan ik, schrijver dezes, er één was. Wij leerden Cor kennen als direct en een voorstander van ‘normaal doen’. Hij had een hekel aan opsmuk en hoogmoed en een eigen mening die zelden onder stoelen of banken werd gestoken. Confronterend soms, maar daar moesten we tegen kunnen: ‘take it or leave it’.

Als er iemand volstrekt zichzelf was, dan was hij dat. Koppig en eigenwijs, een familietrekje. Maar met een klein hartje. Hij kon niet tegen prikjes en alles wat met ziek zijn te maken had.

Cor overleed op vrijdag 28 juli 2023 op 57-jarige leeftijd aan de gevolgen van de ziekte van Kahler, na een relatief kort ziekbed. Binnen drie maanden nadat er complicaties ontstonden bleek genezing niet meer mogelijk en werd de behandeling stopgezet.

Hij kreeg nog wel mee dat Ella haar rijbewijs haalde, maar kon zijn droom voor de jongste dochter niet meer verwezenlijken: een pick-up truck voor haar kopen.

Want Cor hield van stoere auto’s. Maike en hij waren grote mensen en grote mensen reden volgens hem in grote wagens. Met zijn jongere broer Johan, met wie hij veel deelde, kocht hij zelfs een Cadillac. Zijn trots was de in 2020 aangeschafte Dodge Monaco.

Hij bleek niet de meest handige man, maar redde zich vaak door creatief te zijn, met duct tape als oplossing voor veel problemen: ,,Als het daar niet meer mee lukt is het echt stuk.’’

Cor Kooy en Maike Steffens leerden elkaar kennen in 1992, in café de Kachel in Groningen. Zij had hem direct op het oog: ‘leuke, lange gozer’. Gezellig, humoristisch en liefhebber van zware shag en muntdrop. Het klikte direct. Al keek hij vreemd naar het nummer dat ze hem gaf, eindigend op vijf keer een twee. Toen hij de moed bij elkaar had geraapt ten toch maar belde, nam een huisgenoot op, die hij hoorde roepen: ,,Maike, ene ‘Koei Koei’ voor jou.’’

Ze werden een stel, gingen samenwonen in Groningen, verhuisden naar Lageland en kochten uiteindelijk een grote boerderij in Slochteren, hun derde kind qua aandacht. Hij werd na omzwervingen in de financiële wereld vestigingsleider bij de Hypotheker in Veendam en begon in 2010 een eigen adviesbureau: Cor Kooy Finance. Hij zei hier later over: ,,Dat had ik veel eerder moeten doen.

De klantenkring was even divers als trouw. Hij was laagdrempelig, vakbekwaam, verstond de taal van zijn klanten en kon goed overbrengen wat financieel wel of niet mogelijk was.

Maike en Cor trouwden op 9 september 2017, toen ze al 25 jaar een stel waren. Het samenzijn, een leven van reuring, warmte en vertrouwen, was toen al lang en breed bekroond met twee dochters: Vera (2002) en Ella (2005). Al hield Cor niet van glittertjes, de kleur roze en meisjesspeelgoed, met zijn dochters was hij stapelgek.

Hij kocht kleren voor ze die hij leuk en stoer vond. Zodra Vera kon praten, kende ze alle automerken en wist ze welk familielid in welke auto reed. De meiden kregen de ruimte en werden opgevoed met als motto: ‘doe je best, lukt het dan niet, oké, maar dan heb je je best gedaan’.

Zoals hij ook bleek opgevoed. Cor was de oudste zoon van Jan en Zwanny Kooy. Met broer Johan en zijn beste vrienden Kees van Beuzekom en Bert Hogewerf beleefde hij een plezierige jeugd in Aduard.

De familieband is altijd sterk gebleven en werd ieder jaar bevestigd tijdens jaarlijkse weekenden. Weekenden waar iedereen van de familie Kooy naar uitkeek. Elkaar weer zien, vissen en gezelligheid.

Sport had ook zijn interesse, vooral Formule 1 en voetbal. Cor keek graag naar het Nederlands elftal. Hij speelde zelf ook. In de jeugd bij Aduard en op latere leeftijd in de zaal met de vrienden uit Slochteren, met hem als regelaar en verbinder. Hij was ‘één van ons’, zei vriend Paul Wüst dan ook bij de uitvaart.

De vriendengroep werd (en wordt) gevormd door mensen van min of meer dezelfde leeftijd. We kwamen elkaar voor het eerst tegen op het schoolplein van CBS De Wegwijzer, een 5 mei-viering, of een borrel op oudejaarsdag. Spontane feestjes, verjaardagen, oud en nieuw, kinderpartijtjes, jubilea, running diners, het delen van lief en leed; het smeedde een band die tot op de dag van vandaag hecht is. Wij onderbraken dan ook vakanties in Italië, Frankrijk en Berlijn om Cor de laatste eer te bewijzen.

Hij was uniek, slim, adrem, humoristisch met een vleugje azijn en viel op door zijn manier van kleden, met een longsleeve, bodywarmer en het lange haar in een knot. We deden regelmatig mee aan een pubquiz, in Slochteren, een buurdorp of in de stad en Cor ontpopte zich daarin ook nog eens als kenner van onzinnige weetjes.

We spraken echter niet alleen over voetbal, auto’s, de laatste roddels en het nieuws. Een terugkerend onderwerp bleek kinderen en opvoeding. Cor besloot die gesprekken meestal met: ,,Iedereen heeft een setje basisregels, daar kun je van afwijken. Je probeert een warm nest te bieden en voor de rest klooien we maar wat aan.’’