‘Fietsen in Iran, dat lijkt ons ook wel wat’

Bij het horen van de naam Rwanda komen bij de meeste mensen herinneringen aan nare oorlogsbeelden uit de jaren negentig boven. In het Afrikaanse land slachtten Hutu’s en Tutsi’s elkaar af. ,,Dat is twintig jaar geleden”, zegt Jacqueline Annen (46) met een vleugje verbazing in haar stem. Vandaag de dag is het er veilig, wil ze maar zeggen.

 

Samen met haar man Eduard (52), raadslid van Sterk Meppel, boekte ze vorig jaar de fietsreis naar het Afrikaanse land. Het paar is inmiddels wel wat gewend. Ze hebben op de pedalen al heel wat van de wereld gezien. Sterker nog: hun relatie ontstaat in 2007 zelfs door het fietsen. Eduard: ,,We kwamen in dezelfde sportschool. Daar werd een fietsactie bedacht voor een man die kanker had. Met een groep van veertig deelnemers zouden we de Mont Ventoux beklimmen. Daar is de Stichting Mont Ventoux, om geld in te zamelen voor de kankerbestrijding, uit voortgekomen.”

Na vele uren trainen beklommen ze de berg in Frankrijk. ,,Ik deed het ook voor mezelf. Ik zat niet lekker in mijn vel en dacht: dat gevoel laat ik op weg naar boven achter me”, zegt Eduard glimlachend. ,,Het fietsen heeft me heel veel gebracht: zelfs de liefde.” Jacqueline, lachend: ,,Ik heb Eduard aangestoken. Ik had al eens van Meppel naar Barcelona en in de Verenigde Staten gefietst.”

 

 

De twee gaan op fietsvakanties naar onder meer Sri Lanka, Indonesië, Madagaskar en fietsen de Karakoram Highway door Pakistan en China. Soms met een fietsreisorganisator, soms met z’n tweeën. Eduard laat foto’s zien van hun tocht vorig jaar door de laatste twee landen: ,,Het was er prachtig. Achteraf hoorden we pas dat in Pakistan een verhoogd risico gold voor reizigers. In het oude deel van Islamabad bezochten we een markt. Toen wij terug in het vliegtuig zaten, werd daar een zelfmoordaanslag gepleegd. Ongelooflijk. De sfeer was er zo gemoedelijk.”

Op een fiets- en wandelbeurs komen ze in 2008 in contact met een organisatie die fietsreizen regelt. ,,We hadden een plan die zomer te gaan fietsen in de hak van Italië. Het werd een trip door Thailand en Laos. Nu, jaren later, zijn we nog steeds niet in de hak van Italië geweest.”

 

 

Jacqueline: ,,De toeristische landen spreken ons minder aan. Dat kan later altijd nog. Nu we nog fit zijn, willen we andere dingen zien en ook met inwoners van die landen in contact komen. De meeste mensen die we onderweg spreken zijn zo ontzettend aardig.” Altijd nemen ze zo’n vijfhonderd ballonnen mee op reis en bezoeken ze ergens een school. ,,De interactie met kinderen is heel leuk. Ballonnen vinden ze allemaal fantastisch”, zegt Eduard.

Het is geregeld afzien, vertelt Eduard. ,,In Laos hebben we in een hok geslapen waar je je hond nog niet in laat liggen.” Ze zien soms schrijnende armoede onderweg. ,,Dat werkt wel relativerend. Je waardeert ineens veel meer wat je hebt.”

 

 

De Karakoram Highway, met hoogtes van zo’n 4800 meter, was tot nu toe hun mooiste reis. Jacqueline: ,,Het was wel zwaar. En de hoogte doet iets met je lichaam. Eduard zei bovenop een berg ineens: ‘Goh, ik kan wel janken’. ‘Nou, dan doe je dat toch?’ zei ik.” Eduard: ,,Stond ik daar te brullen. De volgende dag overkwam Jacqueline hetzelfde.”

Verbaasde reacties over het feit dat ze met kerst in het vliegtuig naar Rwanda zouden stappen, hebben ze genoeg gekregen. Het deert ze niks, ze hebben er een jaar naartoe geleefd. Met hun mountainbikes en minimale bagage reisden ze af. Ideeën voor volgende reizen zijn er genoeg. ,,Fietsen in Iran, dat lijkt ons ook wel wat.”