Kickboksen, motorcrossen en op de vrachtauto. Voor Gea (19) uit Dwingeloo is het niet snel te gek. Vanaf zondag is ze te zien in tv-programma 'No Way Back'

„Ik hoorde via via over No Way Back. Toen ik het aanmeldformulier zag dacht ik: waarom ook niet? Ik houd wel van uitdagingen en daarom heb ik mij toch aangemeld.”

„Nee, en dat wist ik een week voor de opnames nog steeds niet. Het enige dat ik wist was dat je heel veel uitdagingen aan zou moeten gaan en je grenzen zou moeten verleggen. Ik sta wel open voor nieuwe dingen. Ik vond het wel spannend in het begin, maar toen ik er eenmaal was ging ik ervoor. Dat heb ik wel vaker met dingen.”

,,Ja, ik houd niet van stilzitten. Mijn ouders hebben een staalbouwbedrijf. Ik ben de zesde generatie en ik neem het bedrijf waarschijnlijk over. Als eerste vrouw! Ik ga nu nog twee dagen naar school en ik werk drie dagen in een leerbedrijf als lasser en als constructiebankwerker. Ik rij ook veel op de vrachtwagen. Als hobby doe ik aan motorcross en kickboksen.”

,,Begin september vorig jaar gingen die van start. Als ik het zo vertel, lijkt het weer lang geleden, maar het voelt alsof we net terug zijn. Twee weken ben ik weggeweest. En bizar: ik kon er niks over zeggen. Alleen mijn ouders wisten het. Iedereen dacht dat ik op vakantie was en dat is eigenlijk nog steeds zo. Het is ook wel spannend, straks word je door veel mensen aangesproken. Ik vloog in september zelf via Schiphol naar Noorwegen. Pas toen de opnames begonnen leerde ik de andere vijftien deelnemers kennen.”

,,Heel leuk. Het is bizar dat je in zo’n korte tijd zo hecht kan worden met mensen die je daarvoor nog nooit hebt gezien. Wie de afleveringen bekijkt denkt vast: dit moet bedacht zijn. Maar dat is echt niet zo. We hebben het ontzettend leuk gehad met elkaar. Tuurlijk was er wel eens wrijving, maar het voelde echt als een groep vrienden.”

,,Niet specifiek. Dat moet je echt zien in de uitzendingen. Net als dat ik niet kan vertellen of ik geld mee naar huis heb genomen of niet. Het waren echte uitdagingen en dilemma’s. Je moet goed samenwerken in de groep, maar je krijgt ook individuele opdrachten. Je staat dag en nacht aan. Fysiek, maar ook mentaal. Het is zwaar. Als je vooraf tegen mij had gezegd dat ik bepaalde opdrachten zou moeten doen, had ik echt gedacht: nee, ik ben niet gek. Maar als je er middenin zit en als ik terugkijk, waren juist die opdrachten een mooie uitdaging. Na die twee weken had ik ook weer zin om naar huis te gaan. Het was een intensieve vakantie vol survival. Dan is het lastig om weer terug te komen in het normale leven.”

„Nee, donderdag kijken we die samen met alle deelnemers. Dat wordt meteen een reünie. Je hebt zoveel samen gedaan en we zitten nog steeds samen in een groepsapp. Maar je merkt dat iedereen zijn of haar eigen leven heeft. Toch denk ik dat het weer als vanouds voelt als we de aflevering terugzien. Ik ben benieuwd hoe die is. In de trailer zie je de tranen over mijn wangen lopen. Ik denk dat dat wel vaker te zien is tijdens de afleveringen.”