Visboer John Vos uit Vries stopt met pijn in het lijf en pijn in het hart. ‘Het is een prachtig beroep, maar haast niemand wil het meer worden’

Een groot deel van de 1500 koeltasjes die vishandelaar John Vos als afscheidscadeautje heeft voor zijn trouwe klanten is inmiddels vergeven. John, zijn vrouw Nancy (57) en zijn schoonzoon Erik Wolberink (32) kennen zowat iedereen die zich aan de kraam meldt. Of die nu in Tynaarlo, Annen, Vries, Haren of Zuidlaren staat.

„Dat maakt het werk juist ook zo leuk en gezellig”, zegt John, die in Haren opgroeide. „Even een praatje maken, terwijl de klant op zijn visje wacht. Even informeren naar de zieke moeder of de nieuwe baan. Grapjes maken, een beetje ouwehoeren. De bestellingen zijn vaak dezelfde. Ik kan zowat op dinsdag al de kassa opmaken voor de vrijdag die nog moet komen.”

Omgekeerd zijn de klanten al net zo gek met John en de rest van de familie. „Namen weten we vaak niet, gezichten wel. Neem meneer Kibbels, die we zo noemen omdat hij altijd ‘één kibbels’ bestelde”, zegt Nancy. „We begonnen ons zorgen te maken, omdat hij al twee weken niet meer aan de kraam was geweest. Kwam de volgende keer zijn dochter langs, om te zeggen dat haar vader was overleden. Ik vind het toch zo fijn dat mensen de moeite nemen om ons dat te vertellen.”

Op Facebook regent het reacties, nu Vos zijn afscheid per 1 juli heeft aangekondigd. De teneur? Wat jammer, maar de gezondheid gaat boven alles. „Ik stop met pijn in het lijf en met pijn in het hart. Ik kan niet meer. De pijn in mijn rug wordt erger en erger. Ik heb drie versleten rugwervels en ook nog eens etalagebenen. Pijn in de kuiten dus, die minder wordt als je stilstaat. Maar ja, ik kan natuurlijk niet de hele dag niet bewegen. Het komt allemaal door het harde en zware werk dat ik heb gedaan.”

Vos begon als baggeraar, maar zijn vrouw had er na zes jaar genoeg van dat hij maandenlang van huis was, vaak ook nog eens ver weg. Haar ouders Wim en Trijnie Krijthe waren eigenaar van hotel-café-restaurant het Wapen van Leiden in Vries, waar Vos aan de slag kon. Achttien jaar lang werkte hij zich er een slag in de rondte. „Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat”, zegt Nancy. „John was echt zo’n man die enkel op zondag het vlees aansnijdt.”

Een kennis zette hem op het spoor van de vishandel. „Hij had geen opvolger en wilde verder met mij. Dat leek me wel wat, temeer omdat je om zes uur ‘s avonds de luiken letterlijk dichtgooit. Zo had ik ook wat meer tijd voor onze zonen Roan, nu 32 en Mike die inmiddels 29 is. Maar ja, hoe vertel je zoiets je schoonfamilie?”

Nou, die waren het helemaal eens met de overstap. In het Wapen van Leiden hield het werk immers nooit op. Het was bovendien een mooie gelegenheid voor hen om er ook een punt achter te zetten.

Nancy en schoonzoon Erik (partner van Mike) moeten dat nu noodgedwongen ook. Dat terwijl Erik drie jaar geleden speciaal voor de viskraam zijn baan opzegde. „Zo leuk vind ik het werk. Ik zou dan ook graag verder willen, maar kan geen geschikt personeel vinden. Nee, Mike voelt er niet voor. En je moet de kraam met minimaal drie runnen”, zegt Erik.

John en Nancy weten precies waarom het niet lukt. „De huidige generatie wil maximaal 32 uur werken, in plaats van 60 zoals wij. Op vrijdag op tijd vrij voor de borrel. En drie keer per jaar op vakantie”, roepen ze in koor. „Haast niemand wil meer visboer worden, net als beroepen als slager en groenteboer’’, stelt John met spijt vast. „Niemand wil die uren meer draaien. Straks kunnen we alleen nog maar terecht in van die grote supermarkten die je in Frankrijk overal ziet”, zegt Nancy.

John moet er niet aan denken, want bijvoorbeeld haring uit de supermarkt is volgens hem van heel andere kwaliteit dan bij de visspecialist. „De meeste vis die supermarkten verkopen is ingevroren geweest. Haring is er soms bijna een week houdbaar, dankzij een gasmengsel dat in de verpakking is gespoten. Bij ons wordt de haring ter plaatse schoongemaakt. Alles voor de smaak. Morgen op hoor, zeg ik er altijd bij.”

Nog een laatste keer serveert Vos over enkele weken traditiegetrouw een korenwijn bij de nieuwe haring. De viskraam gaat straks de deur uit. „Ik zag er op internet al verschillende te koop staan. Ach, we hebben met de vis een goede boterham verdiend. Nee, we hoeven straks niet wekenlang op vakantie of met een camper op pad. Nancy heeft al verschillende aanbiedingen gehad voor ander werk. En ik ga straks eerst maar eens werken aan mijn gezondheid.”