Ivonne Wilken bij de Phlio waterval in Chanthaburi (Thailand).
Foto: Eigen foto
„Waar hoor ik thuis?” Met deze vraag worstelt Ivonne Wilken (54) al jaren. Geboren en getogen in Emmen, trok ze als jongvolwassene de wijde wereld in. Inmiddels reist ze al twee jaar door Zuidoost-Azië, waar ze als schrijfster de kost probeert te verdienen.
Twee jaar geleden stond Ivonne Wilken, 54 jaar geleden geboren in Emmen, op een kruispunt. Haar relatie (met een Griek in Noorwegen) liep op de klippen. „Hij had het geld om ons huis te kopen, ik niet.”
Bootjes bij Kampong Chhnang (in de binnenlanden van Cambodja) Foto: Ivonne Wilken
Dat stelt haar voor de keus: blijf ik in Noorwegen, ga ik terug naar Nederland, of...? „Ik koos voor een derde optie: reizen. Dat zat altijd al in mijn bloed.” Sindsdien reist ze door Azië en probeert ze door het schrijven van thrillers en reisverhalen in haar levensonderhoud te voorzien.
Ze groeit op in Emmen, studeert journalistiek in Zwolle en criminologie in Utrecht. Haar eerste baan is bij de gemeente Lelystad, waar ze onderzoek doet naar jeugdcriminaliteit.
Daar wordt ze somber van en uiteindelijke belandt ze in Noorwegen, waar ze zestien jaar met haar Griekse partner woont. Hij werkt daar aan zijn promotieonderzoek.
Na de relatiebreuk en de keuze om te reizen probeert ze het eerst een paar maanden in Thailand – dat bevalt goed.
Eén grote speeltuin
Ze keert even terug bij haar vader in Emmen, haar geboorteplaats waaraan ze louter goede herinneringen bewaart. „Ik groeide op in een super fijne omgeving, midden in de Emmerdennen, omringd door de natuur. Als ik met nog na suizende oren terugkwam van een avondje stappen in de Boogiebar en door het bos naar huis fietste, was de stilte die me overviel allesoverweldigend heerlijk, misschien wel het leukste van de hele avond.”
Haar jeugd was één grote speeltuin, stelt ze, omringd door hunebedden en bossen, het Appeltje, Haantjebak, zand en water. „En dan had je nog het Zandgat van de gebroeders De Boer, met het grote kunstwerk dat mij ongetwijfeld artistiek geïnspireerd heeft en waar het avontuur als het ware lag te wachten met zijn enorme zandbulten, de lange strek naar de overkant (haal je het of haal je het niet?) en zelfs drijfzand. Wie weet is daar mijn ontdekkingsreizigers-instinct geboren...”
Langzame reiziger
Dat instinct leidde tot de aankoop van een enkeltje Azië. Ze is benieuwd hoe lang ze onderweg kan blijven. Inmiddels reist ze al bijna twee jaar.
Koh Rong (een eiland in het zuiden van Cambodja) Foto: Ivonne Wilken
„Ik trek rond in vijf landen, die mij zeer bevallen. Thailand, Vietnam, Cambodja, Laos en Maleisië. In sommige landen ben ik een maand, in andere twee of drie. Voor een langere periode krijg ik geen visum. Het voelt alsof ik steeds gedwongen word om verder te trekken, maar het geeft me een gevoel van vrijheid.”
Ze noemt zichzelf een langzame reiziger. Op elke plek waar ze is, zoals nu in het Thaise Trat, blijft ze wel een week. Dat heeft alles met haar gestel te maken. „Ik heb veel chronische klachten, heb rsi en lijdt aan slapeloosheid. Ik heb zo veel pijn, dat ik vaak niet weet hoe ik moet liggen.”
Ook het dragen van haar rugzak valt haar zwaar, al telt die slechts een schamele zeven kilo. „Ik heb constant pijn in mijn nek, vandaar dat ik eigenlijk zo weinig mogelijk reis. Als ik ergens ben, blijf ik graag een tijdje.”
Ivonne Wilken bij de Phlio waterval in Chanthaburi (Thailand).
Foto: Eigen foto
Die klachten had ze al in Noorwegen. Tot haar geluk kent dat land een open academisch systeem. Iedereen die dat wil, mag colleges volgen. Wilken maakte daarvan ruimhartig gebruik.
Door al die pijn, die in Noorwegen is ontstaan, kan ze niet werken, maar ze wil zich wel blijven ontwikkelen. Dat doet ze door vakken als psychologie, internationale veiligheid, sektes en archeologie te volgen. „Dingen die ik normaal niet zou doen.”
Schrijfwerk niet genoeg om van te leven
Dat levert haar genoeg stof op om te gaan schrijven. Ze schrijft een paar thrillers, zoals Instinct in 2021 en een jaar later Verstrikt. Laatstgenoemde levert haar een nominatie op voor De Beste Nederlandse Vrouwenthriller. Nog twee thrillers liggen bij een uitgever te wachten op publicatie. Daarnaast publiceert ze her en der korte verhalen, veelal over de reizen die ze maakt.
Ze kan er niet van leven. „Ik zeg wel eens voor de grap, al is het eigenlijk om te huilen, dat ik de slechtstbetaalde baan van Nederland heb. Ik schrijf vooral om bezig te blijven, anders zou ik gek worden, maar ik kan het geen succes noemen. Ja, mijn werk is wel goed ontvangen, positief besproken, maar het is geen verkoopsucces.”
Ze leeft van haar spaargeld in Azië. De keuze voor dat continent is vooral praktisch. „Het is hier goedkoop, ik kan hier met minder geld meer doen.”
‘Voelde me altijd buitengesloten’
Maar dat is het niet alleen. Ze geniet enorm. Van de jungle, de stranden, de tempels, de cultuur, het lekkere eten, noem maar op. Regelmatig huurt ze een scootertje en trekt erop uit.
Onderweg ontmoet ze veel jongeren. „Dat is veel leuker dan ik had gedacht. Ze zijn open, hebben meer energie en zijn heel positief. Ik kom jongeren tegen die zeggen dat ze al met een soort van pensioen zijn, die hebben veel geld verdiend met crypto en hoeven niets meer. Ik voelde me in Nederland en Noorwegen altijd buitengesloten, omdat ik niet werkte. Nu voel ik me meer op mijn plaats, tussen de reizigers. Die zijn ook niet zo van de ratrace.”
De absolute aanraders van Ivonne
1) Vang Vieng (Laos)
„Daar voelde ik me een kind in een snoepwinkel. Het heeft zoveel te bieden. Waanzinnig blauwe lagunes, grotten gevuld met water en woeste pieken met daarop de meest bizarre voorwerpen: een vliegtuig, een paard, een aap; je vraagt je af hoe ze het de berg op krijgen.”
2) Ninh Binh (Vietnam)
„Dramatisch bergen, waanzinnige boottocht, superrelaxt rondfietsen en eten met uitzicht op de ondergaande zon.”
3) Na Noi (Thailand)
„Woestijnachtige canyons en tempels tegen rauwe bergwanden. Ideaal op de scooter.”
De Do’s en Don’t-s, volgens Ivonne:
Do’s:
- Sta open voor alles en laat je meezuigen in het avontuur. Eet de meest bizarre dingen, slaap op je 54-ste in een slaapzaal en probeer met iedereen te praten (al dan niet met behulp van Google Translate).
- Vind je informatie zo lokaal mogelijk. Iedereen in Cambodja keek mij met verschrikte ogen aan: “Je moet absoluut niet naar Krong Preah Vihear gaan”, refererend aan de oorlog tussen Cambodja en Thailand. Hoe dichter je bij de ‘brandhaard’ komt, hoe betrouwbaarder de informatie. Er was daar niets aan de hand. Spookverhalen worden gecreëerd uit angst en door mensen die er te weinig vanaf weten.”
Don’ts
- Laat je niet opfokken. Zelfs niet als je in de brandend hete zon staat te onderhandelen of de muskieten om je oren zoemen en je geen woord van je gesprekspartner begrijpt terwijl je haast hebt. De keren dat ik me belazerd voelde berusten bijna allemaal op een misverstand. En die enkele keer dat er toch sprake is van corruptie of afzetterij kun je er weinig tegen doen (dit is net zo goed een advies aan mezelf).
- Zorg dat je geen open wonden krijgt. Die genezen in dit klimaat moeilijk en infecties liggen op de loer. En o ja, laat je ook niet bijten door een hond met hondsdolheid. Als dat niet op tijd wordt behandeld, is er geen weg terug en ga je onherroepelijk dood.
