In de Buurtkamer in Nieuw-Buinen zijn inwoners geen nummer bij het gemeenteloket, en krijgen ze een kopje koffie

In de Buurtkamer in Nieuw-Buinen is het op de vroege maandagochtend nog stil. Waarschijnlijk is het voor inwoners nog iets te vroeg zich hier te laten zien. Langs de wand in de lichte ruimte staat een hoge zwarte kast met folders van instanties, die bezoekers rustig kunnen doorlezen aan de statafel met hoge stoelen, of aan de lange tafel in het midden van de ruimte. Melk, suiker en theezakjes staan klaar, alleen de koffie moet nog worden gezet.

Wie er wel zijn, de medewerkers Jan Wim Ensing en Wietze van der Harst. Aan hun de taak om deze ochtend inwoners verder te helpen met hun soms prangende vragen over wonen, welzijn en zorg.

Die vragen kunnen overal over gaan, legt Ensing uit. Hij is vanuit welzijnsorganisatie Andes aan de Buurtkamer verbonden. „Over de energietoeslag of het energieverbruik. Maar ook komen er mensen langs die een wmo-aanvraag willen doen of een taxipas willen aanvragen. Waar mogelijk beantwoorden we de vragen meteen. Soms kan dat niet. Dan zetten we de vraag door naar een andere organisatie en nemen zij contact op met de inwoner.”

Want dat is het idee achter de Buurtkamer, zoals het nieuwe project van de gemeente Borger-Odoorn heet en waarmee Nieuw-Buinen de primeur heeft. Hier moeten inwoners vijf ochtenden per week spontaan kunnen binnenwandelen, voor vragen over gemeentelijke zaken en, als de behoefte er is, een praatje. De deur staat – letterlijk – altijd open. Voor het aanvragen van documenten als een paspoort of rijbewijs blijft het ‘echte’ gemeentehuis wel de aangewezen plek.

Van der Harst is als gebiedscoördinator van de gemeente betrokken bij de Buurtkamer. Daarnaast maken ook Stichting Sociale Teams en woningcorporaties Lefier en Woonservice deel uit van het project. Iedere organisatie zorgt voor de dagelijkse bemensing van de Buurtkamer.

De Buurtkamer in Nieuw-Buinen is een proef. Als de kamer na een half jaar succesvol blijkt, is het mogelijk dat er buurtkamers in andere plaatsen in de gemeente worden geopend. Valthermond staat als volgende locatie op de planning.

Volgens Van der Harst is het grote voordeel van de Buurtkamer dat mensen niet meer met hun vragen naar het gemeentehuis in Exloo hoeven, vijftien kilometer verderop. Dat neemt, vermoedt hij, een drempel weg.

„Naar het gemeentehuis moet je eerst bellen of ernaartoe gaan. Dat is wel eens een belemmering met het openbaar vervoer. Men vindt het heel fijn dat we in het gebied zelf zitten, dicht bij de mensen. Dat is ook het uitgangspunt van ons college [van burgemeester en wethouders, red.]: dat de instanties weer naar de mensen toe gaan, in plaats van verwachten dat mensen naar het gemeentehuis komen.”

En tijdens het interview gebeurt precies dat waar de buurtkamer voor bedoeld is. Een mevrouw en haar dochter steken hun hoofden om de hoek. Ze hebben hulp nodig bij de belastingaangifte. Ze zijn zojuist doorverwezen door een andere organisatie in deze multifunctionele accommodatie (MFA). „We kenden de Buurtkamer nog niet.”

Jan Wim Ensing kijkt meteen waar de dames terecht kunnen en schrijft een telefoonnummer en een e-mailadres op een briefje. „Deze persoon kan een afspraak voor u maken met de vrijwilliger in de bibliotheek. Die is er op 13 april in de middag. Als het niet lukt, kom dan even terug.” Moeder en dochter nemen het briefje aan en lopen de ruimte weer uit. Het gesprek duurde nog geen vijf minuten.

Op deze manier lijkt de Buurtkamer haast op een gemeenteloket, zij het in minder klassieke vorm. Over die vergelijking moeten de mannen even nadenken. „Je zou het zo kunnen noemen”, zegt Van der Harst. „We proberen mensen snel door te verwijzen, dus die loketfunctie heeft de Buurtkamer inderdaad wel.”

Liefhebber van de term is hij overigens niet. „De naam Buurtkamer komt warmer over. Bij een loket trek je vaak een nummertje en ben je weer weg. Hier kunnen mensen ook rustig een kopje koffie krijgen en gewoon even een praatje maken.”

„En als je een vraag stelt bij een loket, kun je weer naar een volgend raampje worden doorverwezen”, vult Ensing aan. „Dat is hier niet de bedoeling. De vraag gaat op reis, niet de inwoner.”