Homo in woonzorgcentrum is voor medebewoners soms 'wennen'. Sommige lhtbi'ers gaan terug in de kast. Holdert in Emmen krijgt Roze Loper voor veilige woonomgeving

Want daar schort het vaak aan. Mensen die hun hele leven uit de kast zijn, kruipen bij een verhuizing naar een woonzorginstelling daar soms weer in. Op pakweg hun tachtigste, uit angst voor reacties van zowel medebewoners als personeel. Hun nieuwe woonomgeving voelt niet veilig genoeg om open te zijn over hun geaardheid.

De ervaringen van de stichting Roze 50+, die het certificaat uitreikt, spreken boekdelen. Volgens de stichting rekent 8 tot 10 procent van de bevolking zichzelf tot de lhbti-groep. Daar vallen lesbische, homoseksuele en biseksuele personen onder, transgenders en interseksuelen (mensen met een lichaam met zowel mannelijke als vrouwelijke kenmerken). Maar in zorginstellingen zijn ze niet of nauwelijks bekend. Op vaak meer dan 200 bewoners is er doorgaans een enkeling of zelfs niemand die open voor zijn of haar niet-heteroseksuele geaardheid uitkomt.

Afkeurende reacties van medebewoners als er een homo op tv is, niet durven te vragen om een lesbisch-georiënteerde film bij het samenstellen van de wekelijkse filmavond, toch maar niet klagen over slechte zorg vanwege de afhankelijkheid, verplegend personeel dat automatisch ervan uitgaat dat de foto van de man aan de wand de broer is van de bewoner, in plaats van de overleden partner; Roze 50+ schudt de voorbeelden zo uit de mouw.

Holdert is samen met de stichting al enige tijd bezig om het certificaat te behalen. Locatiehoofd Saskia Schnoing is dan ook trots dat de erkenning nu binnen is. ,,We vinden het belangrijk dat er aandacht is voor diversiteit en dat iedereen kan zijn wat hij of zij wil zijn. Leven en laten leven, zoals onze bewoners het wel eens mooi omschrijven. Het keurmerk is dan ook door gezamenlijke inzet van bewoners, vrijwilligers en medewerkers behaald.’’

Daartoe is een jaar lang een heel programma doorlopen. ,,We hebben samen met Roze 50+ allerlei activiteiten en themabijeenkomsten op touw gezet, voor zowel bewoners als personeel’’, zegt Schnoing. ,,Die gingen over geaardheid, maar ook over pestgedrag, acceptatie en wat je moet doen om mensen te verwelkomen die niet meteen in je eigen straatje passen. Bewoners geven aan dat wat hen betreft iedereen welkom is, maar sommigen zeggen tevens dat ze eraan moeten wennen. Dat ze het spannend vinden. Zo’n onderwerp gaat met vallen en opstaan, net als elders in de maatschappij. Bewoners komen zelf ook met voorbeelden, zoals iemand van wie de kleinzoon homoseksueel is. Zij moest daar eerst ook aan wennen, maar nu praat ze er zonder terughoudendheid over.’’

Holdert kan nu het keurmerk binnen is niet rustig achterover leunen, want in 2025 volgt een herbeoordeling. En er blijft sowieso werk aan de winkel, want ondanks alle gesprekken en activiteiten is er volgens Schnoing nog steeds niemand van de 230 bewoners die openlijk in de lhbti-hoek zit. Gerekend naar de percentages van Roze 50+ zouden dat tegen de twintig bewoners moeten zijn.