In memoriam I Ruud de Jonge (60) uit Emmen, een levenslustige keeper die verder keek dan zijn doel

Demi de Jonge (29) herinnert het zich nog goed. Toen zij een jong meisje was en er werden plannen gemaakt voor haar verjaardagsfeestje, dan vroeg haar vader Ruud altijd aandacht voor kinderen die niet zo vaak werden uitgenodigd. ,,Hij vond het fijn als we ook een paar van die kinderen vroegen om te komen. Nee, dat vonden we niet raar. Het paste helemaal bij hem. Heb aandacht voor de mensen om je heen, ook voor degenen die het om wat voor reden dan ook wat minder voor de wind gaat.’’

Het werk dat Ruud de Jonge deed, sloot helemaal aan bij hoe hij in het leven stond. Veertig jaar lang maakte hij zich verdienstelijk voor mensen met een verstandelijke beperking. Aanvankelijk werkte hij vooral met deze doelgroep, later zette hij als leidinggevende, interne opleider en medewerkers-vertrouwenspersoon zich ervoor in dat alles in organisatorische zin zo goed mogelijk verliep.

In de jaren negentig was de Emmenaar, die achtereenvolgens werkte voor De Leite, Promens Care en Cosis, betrokken bij voetbalkampen voor G-voetballers. Met hen bezocht hij ook de oefenwedstrijd FC Emmen - Barcelona. Tot vreugde van het gezelschap nam Barcelona-trainer Johan Cruijff alle tijd voor de G-voetballers. ‘Laat hunnie maar wachten’, zei de maestro, terwijl hij wees naar een grote groep journalisten. Uiteraard liet De Jonge zich de kans niet ontnemen om zich ook met Cruijff op de foto te laten zetten.

Ruud de Jonge werd in 1964 geboren aan de Wolfsbergenweg in Emmen. Hij was een zoon van Albert en Ali de Jonge, die vier jaar daarvoor al een dochter hadden gekregen, Betti. Vader Albert had een bedrijf dat in grote delen van Drenthe elektriciteitsleidingen onder de grond legde. In de nabijgelegen wijk Emmermeer ging de jonge Ruud naar de Groen van Prinstererschool. ,,Hij was een beetje een bangig jochie. Om beter voor zichzelf op te leren komen, lieten mijn ouders hem naar judo gaan. Dat bleek hij goed te kunnen. Hij was niet sterk, maar wel snel. Op zijn zesde werd hij kampioen van Emmen’’, zegt zus Betti.

Maar bij de judosport lag niet zijn passie. Voetbal, dat vond hij veel leuker. Op zijn zevende kreeg hij een shirt van de Emmer club Drenthina, dat hij vervolgens twee weken lang droeg. Het jaar daarna werd hij spelend lid. Op het doel, daar kwam hij het beste uit de verf, zo bleek na een jaar of twee. Na zijn jaren als jeugdspeler volgde meteen de overstap naar de eerste selectie. Daar werd hij reservekeeper achter Sies Wever, een oud-prof die van 1970 tot 1974 bij het grote Ajax onder contract stond. Kon Wever niet, dan keepte De Jonge en toen Wever stopte, werd De Jonge de eerste doelman.

Ruud de Jonge had toen inmiddels diploma’s van de mavo en van een mbo-opleiding voor pedagogisch en agogisch werk op zak en werkte in Klazienaveen in een gezinsvervangend tehuis voor mensen met een verstandelijke beperking. In zijn tienertijd was hij veranderd van een timide jochie naar een sociaal vaardige jongeman die met iedereen makkelijk contact maakte. Op zaterdagavond ging hij vaak op stap, naar discotheek Playtime en jeugdsoos Octopus.

In schoolgebouw De Hagedoorn, waar hij zijn mbo-opleiding volgde, trof hij de liefde van zijn leven: Koba Poede (59). ,,Ik ging daar ook naar school, maar volgde een andere opleiding. Ik voelde me meteen bij Ruud op mijn gemak. Hij was aardig, charmant en je kon echt met hem lachen. Geen opschepper, gewoon leuk.’’

Na twee jaar verkering ging het duo in 1986 samenwonen en vier jaar later trouwden ze. Niet in Emmen, maar op Bali. Tijdens het plannen van een rondreis door Indonesië was het idee ontstaan om daar ‘stiekem’ te trouwen en bij terugkomst een groot feest te geven in de Emmer discotheek Big Fun. ,,Voordat we in het vliegtuig stapten hadden we de uitnodigingskaarten voor dat feest al gemaakt, met daarop een foto van ons in de vlindertuin van de Emmer dierentuin. Nadat we op Bali waren getrouwd, deden de ouders van Ruud de kaarten in Nederland op de bus. Alleen zij en mijn ouders wisten ervan.’’

In 1992 werd zoon Sonni geboren en in 1994 dochter Demi. Ruud keepte nog altijd bij Drenthina, maar allang niet meer in het eerste. Vanwege werk en studie lukte het niet om alle trainingen en wedstrijden mee te kunnen doen. Zonder enig probleem maakte hij de overstap naar het vijfde team, een elftal met kameraden uit zijn jeugd en boezemvriend Arnold Jagt (60) als leider. ,,In het vijfde heeft hij nog jarenlang met veel plezier gekeept. Het leek qua sfeer wel een beetje op All Stars, van die televisieserie. Werd een van de spelers vader van een zoon, dan werd van een oud katoenen shirt van Drenthina een klein babyshirtje gemaakt.’’

Als kind konden Sonni en Demi zich geen betere vader wensen, zo zeggen zij. Hij was betrokken, energiek, grappig en hij gaf hen alle ruimte om de dingen te doen die zij belangrijk of leuk vonden. Sonni bleek een handbaltalent te zijn, die voor E&O (Emmen), Bevo (Panningen) en Volendam jarenlang in de Nederlandse top speelde. Waar Sonni ook handbalde, vrijwel altijd zaten Ruud en Koba op de tribune. Dat hun zoon er niet alles voor liet omdat hij ook nog een fijn studentenleven wilde, vonden ze prima. Er is tenslotte meer in het leven dan handbal.

In mei 2022, Ruud was toen allang gestopt als keeper, trok hij nog een keer de voetbalschoenen aan om met zijn voormalig ploeggenoten van het vijfde een potje te voetballen. De aanleiding was buitengewoon triest: oud-teamgenoot Bert Karst was getroffen door een hersentumor en had niet lang meer te leven. Vanuit zijn rolstoel genoot Karst, die nog geen twee maanden later overleed, met volle teugen van het laatste samenzijn met zijn voetbalvrienden. Wat bijna niemand die avond wist, was dat Ruud de Jonge toen ook ongeneeslijk ziek was. Uitgezaaide longkanker.

Koba: ,,Een klein groepje mensen om ons heen was ervan op de hoogte, maar Ruud wilde niet dat het steeds daarover zou gaan en dus hingen wij het niet aan de grote klok.’’

De in 2020 gestelde diagnose kwam binnen als een mokerslag, maar de Emmenaar probeerde met alles wat hij in zich had er nog het beste van te maken. Veel wandelen, om zolang mogelijk fit te blijven, en geregeld op vakantie met de camper. Dochter Demi: Natuurlijk waren er verdrietige momenten en die mochten er ook wel zijn. Maar hij was nooit chagrijnig. Hij zei geregeld dat hij vond dat we het altijd zo leuk hadden met elkaar. Tot op het laatst konden we ook met alles bij hem terecht.’’

Op 31 mei overleed Ruud de Jonge, thuis in zijn vertrouwde omgeving. Vijf dagen daarvoor was hij zestig jaar geworden.