Van kindertijd tot queer-zijn: Philipp Cahrpit (33) verkent identiteit en thuis in ‘Wanderlust’

„Een solo waarin ik een mens neerzet op zoek naar worteling. Met mijn stem, muziek en eenvoudige middelen bouw ik een intieme setting. Het publiek reist met me mee door verschillende talen en thema’s, van mijn kindertijd tot de schaamte rondom mijn queer-zijn. Het gaat over het vinden van jouw plek in een wereld die niet ontworpen is om je thuis te laten voelen.”

„Mijn werk balanceert altijd tussen verschillende disciplines. Dit keer ligt de nadruk op muziek, vandaar. Die muziek is volledig door mij geschreven, ingezongen en geproduceerd. Door loops te gebruiken bouw ik lagen van klanken. Zo creëer ik een sfeer waarin je wordt meegenomen naar een wereld van verbeelding en herinneringen.”

„De kindertijd is ons eerste thuis. Als kind ervaar je alles puur en ongefilterd. Je bent diep verbonden met je omgeving. Die onbevangenheid en verbeeldingskracht inspireren me enorm. Het is een periode waarin je leert wie je bent en wat thuis voor jou betekent. In mijn werk probeer ik die herinneringen en gevoelens te herbeleven en te delen met het publiek.”

„Ik groeide op in een klein dorpje vlakbij Frankfurt, omringd door wijnheuvels, velden en bossen. Dat landschap heeft me gevormd. Toen ik op mijn 21ste voor de liefde naar Nederland kwam, wilde ik afstand nemen van Duitsland. Maar nu, twaalf jaar later, merk ik hoezeer dat landschap en die herinneringen deel van mij blijven. Het verlangen naar worteling en thuiskomen is een terugkerend thema in mijn werk.”

„Samen met Hannegijs Jonker vorm ik het theatercollectief Club Wauw, waarmee we voorstellingen maken voor jonge kinderen en hun ouders. Dat dwingt me om in het moment te zijn en echt contact te maken, anders verlies je het publiek. Die ervaring neem ik mee in mijn werk voor volwassenen. Uiteindelijk hebben volwassenen dezelfde behoefte aan verbinding, alleen is die minder zichtbaar.”

„We leven in een tijd waarin iedereen voortdurend verbonden is met zijn telefoon en dat merk je ook in het theater. Mensen hebben even tijd nodig om te landen in de voorstelling. Daarom begin ik altijd met een zachte inleiding, waarna het vanzelfsprekend voelt om alles even los te laten. Mijn werk is geen participatietheater, maar ik ontken de mensen in de zaal niet. Er is geen vierde wand. Ik zie hen echt als onderdeel van die gedeelde wereld van klank en verbeelding. Dat is iets bijzonders, en uiteindelijk merk ik dat mensen daar ook voor openstaan.”

„Ik speel in april een kortere versie op een Stormram-avond in Hoogezand en ben op dit moment bezig Wanderlust op andere festivals binnen en buiten het Noorden te krijgen.”