Peter Koelewijn (84) naar Boerenrock in Drouwenermond: ‘Voorlopig ben ik er nog wel’

Het is een naam die je niet snel over het hoofd ziet op een festivalaffiche. Tussen de hedendaagse volkszangers en lokale bands prijkt in Drouwenermond die van Peter Koelewijn – 84 jaar, zanger, producer, liedjesschrijver en bovenal de ‘godfather van de Nederlandse rock-’n-roll’. Het gesprek komt vlot op gang als hij vertelt waarom hij, na meer dan 60 jaar in het vak, nog altijd op het podium staat.

„Heel simpel: omdat het leuk is”, zegt Koelewijn. „Geld speelt allang geen grote rol meer. Ik zeg altijd: er zijn drie redenen om te stoppen. Als het publiek het niet meer leuk vindt, als je het zelf niet meer leuk vindt of als je het fysiek niet meer kan. Bij mij is geen van die drie aan de orde.”

„Een solo-optreden, met tape. Met de band spelen is fantastisch – het zijn vrienden en je kunt meer doen, ook met het publiek. Maar voor een organisatie is het vaak financieel niet haalbaar om een hele band mee te nemen. Solo is dan eenvoudiger. Toevallig staan we komend weekend wél met de band in Den Helder, maar in Drouwenermond doe ik het alleen.”

„Meestal is het gemêleerd. Iedereen tussen 8 en 80 zingt Kom van dat dak af mee, maar ik doe natuurlijk veel meer. Ik heb een Europese hit gehad met Alice, who the X is Alice – dat kennen ze ook allemaal nog wel. En dan heb je nummers als Je wordt ouder papa of KL 204 (Als ik God was). Dat zal niet iedereen meer op het netvlies hebben. Maar ik probeer er altijd een feestje van te maken.”

„Het feit dat ik er sta, is al een bevestiging dat organisatoren het de moeite waard vinden om mij te vragen. Sommige nummers van mij zijn redelijk legendarisch en ik ben nooit echt weggeweest. Mijn naam komt altijd wel ergens voorbij. En ik ben bezig met nieuwe songs, dus wie weet krijgt dat nog een nieuwe dimensie.”

„Fysiek is het anders. Ik heb op dit moment een hernia, dat trekt naar mijn linkerbeen. Springen en rennen op de bühne zit er even niet in. Maar de songs zijn nog steeds goed. De jeugd zal misschien afwachtend kijken wat ik te melden heb, de oudere bezoekers weten wel wat ze kunnen verwachten.”

„Het is betrekkelijk. Afgelopen zondag was ik bij de herdenking van George Kooymans. Hij zat nog vol levenslust toen bij hem ALS werd geconstateerd. Ook anderen om me heen, zoals Harry van Hoof en Manuela Kemp, zijn er ineens niet meer. Dat houdt me met mijn voeten op de grond. Elke dag is er één – dat besef had ik niet toen ik 30 was.”

„Ja, we woonden vlak bij elkaar in Soest, in de jaren 70. Op een dag zaten we samen koffie te drinken in de tuin, toen een vriendje van mijn zoon Joep aan kwam rennen. Hij zag George zitten en vroeg hem om een handtekening. Toen liep hij naar mij toe, dus ik dacht: nu is het mijn beurt. Maar hij vroeg alleen: ‘Weet u waar Joep is?’ Toen ik zei dat ik dat niet wist, draaide hij zich om en liep weg. George zei lachend: ‘Je kan wel merken dat je ouder wordt.’ Toen al, hè? Daar moest ik zo om lachen, dat ik Je wordt ouder papa heb geschreven.”

„Over van alles. Ik begrijp bijvoorbeeld niet dat er nog steeds oorlogen zijn, na alles wat er in het verleden is gebeurd. Ik heb een Engelstalig nummer geschreven over Poetin. Verder heb ik een reeks Nederlandstalige liedjes die over allerlei onderwerpen gaan. Eerst maar eens afmaken en zien wat het wordt.”

„Een hoop muziek wordt niet meer voor mij gemaakt – en ook niet voor jou, als 50’er. De jeugd ervaart muziek anders, mede door de technologie. Drums opnemen gebeurt bijna niet meer live, veel instrumenten komen uit kastjes. Muziekstromingen zijn ook veranderd. Ik ben opgegroeid met rock-’n-roll, The Stones, The Beatles. Rap is niet mijn ding, maar ik gun iedereen zijn succes.”

„Toen Marco Borsato begon met John Ewbank vond ik dat een fantastisch koppel. De muziek van De Dijk vond ik altijd geweldig. Maar ook dat zijn allang geen nieuwe namen meer. Maan vind ik soms interessant, vooral tekstmatig. Recent vond ik de debuutsingle van Samuel Welten heel verrassend – een jonge zanger met een goede song en sterke productie. Ik luister nooit helemaal als consument; door mijn werk hoor ik hoe een productie in elkaar zit en denk ik soms: met iets meer moeite had je er écht iets aparts van kunnen maken.”

 „Dat gaat van links tot rechts. Ik luister veel naar klassieke muziek, maar ook naar volksmuziek. Bijvoorbeeld Los Paraguayos: toen ik een jaar of 15 was, hadden zij de eerste uitvoering van Malagueña. Ook Russische, Arabische en Ierse muziek vind ik soms prachtig. En mijn vrouw heeft me laten kennismaken met de Griekse rebetiko.”

„Zeker. Bij Helmut Lotti hebben we klassieke en semi-klassieke muziek toegankelijk gemaakt. Zijn manager, Piet Roelen, zei altijd: ‘Mijn buurvrouw moet het begrijpen.’ Dat hielp ons enorm. Zelfs klassieke recensenten zagen dat Helmut deuren had geopend voor een groot publiek. Dat is een mooi compliment.”

„Ik kan mezelf moeilijk uitnodigen op festivals of braderieën – al ben ik op heel wat plekken geweest. Maar zolang het publiek het leuk vindt en ik het zelf leuk vind, blijf ik doorgaan. Zoals nu, in Drouwenermond. Dan gaat het dak er toch nog even af. Ik heb mijn vrouw beloofd dat ik 105 word, dus voorlopig ben ik er nog wel.”