Rouwen om Ozzy bij de Black Sabbath Wall in Birmingham. Foto: Adam Vaughan
Muziekredacteur Jacob Haagsma betreurt regelmatig beroemde rockdoden. Nu weer George Kooymans en Ozzy Osbourne. Wat heeft hij met deze sterren?
En, Jacob, diepbedroefd? Je weet zeker niet of je in je verdrietige wanhoop Golden Earring uit de kast moet trekken of Black Sabbath?
Nou, dat valt wel weer mee, zo kies ik mijn luistermateriaal niet uit. Maar het is natuurlijk wel triest. Twee van die rockgiganten, nog niet eens zo heel oud, overleden aan nare ziektes. Zo hoort het niet te gaan.
Je hebt George Kooymans vast wel eens ontmoet en gesproken?
Nee eigenlijk niet, maar Ozzy Osbourne weer wel. Toegegeven: enigszins in een dip in zijn carrière, zo tussen de eerste keer dat hij Black Sabbath verliet en die beroemde realityserie in.
Anders had hij de krant ook nooit te woord gestaan natuurlijk, als hij niet in een dip zat.
Jij zegt het. Ik vond het een wonderlijke ervaring, die keer in 1991 in een Amsterdams hotel. Ozzy was 42 toen, dus eigenlijk nog een broekie, en had zojuist een nieuwe plaat uit. En hij was net een half jaar van de drank en de drugs af, na 23 jaar overmatig gebruik. ,,Ik wou niet weer gearresteerd worden omdat ik mijn vrouw sloeg, ik wou niet weer drugs verstoppen in de badkamer om dan in de spiegel te kijken of er geen wit poeder onder mijn neus hing.”
Hoe is het eigenlijk om met zo iemand te praten?
Nou, toch een beetje gek. Hij droeg een lange zwarte jas, een malle hoed, een donkere bril. Volgens mijn stuk van toen maakte hij op mij een beetje onaardse indruk, ook al gecombineerd met zijn manier van praten. Alsof zijn mond vol watten zat.
Zo zie je maar wat 23 jaar extreem middelengebruik met je kan doen.
Ik vond ‘m anders nog behoorlijk kien. ‘Hij antwoordt veel, gretig en puntig, maar niet altijd op de vragen die hem gesteld worden’, schreef ik destijds op. Hij morste nog koffie over zijn broek. ,,Het is wel goed, ik ben gewend om me te branden.”
Hoe komt een mens zo ver?
Daar hebben we natuurlijk over gepraat. ,,Het is angst”, zei hij, ,,ik ben bang voor mensen, ik heb altijd geleden onder onzekerheid. Ik denk dat dat ook de reden is voor mijn, eh, wat dwaze podiumgedrag.”
Hebben jullie het nog over Black Sabbath gehad? Toch de voornaamste reden dat we zijn nagedachtenis in ere moeten houden.
Nauwelijks eigenlijk. Achteraf wel jammer, maar misschien was ik destijds nog niet zo overtuigd van de enorme invloed van die band op de wereld van de harde muziek. Terwijl ik als puber eigenlijk best wel fan was.
Ook van Golden Earring?
Nou, ietsje minder, maar een beetje wel. Het blijft natuurlijk eeuwig zonde, die tragische ziekte en te vroege dood van George Kooymans. Als ik ons archief doorblader zie ik dat ik eigenlijk altijd wel enthousiast werd van hun optredens, zeker ook hun laatste in Leeuwarden, in 2017. Oude tijden, mooie tijden.
