Hilde Vos (39) uit Zuidlaren verkoopt haar verlovingsring voor een gitaar: ‘Toen wist ik: dit wordt een album’

De ring zat jarenlang in haar portemonnee. Een verlovingsring uit een relatie die beroerd eindigde. „Een juwelier had ooit gezegd: die moet je later aan je dochter geven. Maar het voelde nooit goed”, zegt zangeres Hilde Vos uit Zuidlaren.

In Texas bekeek ze het sieraad opnieuw. „En ik dacht: ik ben nu op de plek waar ik wil zijn. Ik ga naar een pawnshop – die had ik wel ’ns op tv gezien – en ik verpats hem.”

Met de opbrengst stak ze vervolgens de staatsgrens over. „Ik ben naar Louisiana gereden, naar een gitaarwinkel in Shreveport. Daar hing een tweedehands gitaar – ik was meteen verliefd. Dus het geld heb ik daarin geïnvesteerd. En ik schreef meteen een liedje: I Sold My Ring. Toen het klaar was, wist ik: dit wordt een album.”

„Het is mijn meest persoonlijke werk tot nu toe. Ik ben echt iemand van de teksten. Ik schrijf graag en er staan echte verhalen op. Het is niet geromantiseerd.”

„Over een kindje dat ik verloren ben. Het zijn maar een paar regeltjes, maar het hoort bij mijn verhaal. In Amerika kwamen mensen naar me toe die het ook hebben meegemaakt. Als iemand iets van zichzelf in mijn liedjes herkent, dan is dat waardevol.”

„Omdat country daar is geboren. Al mijn helden komen ervandaan. Het klinkt misschien als flauwekul, maar die specifieke sound kan ik hier niet goed vinden. Misschien is het de manier waarop ze opnames benaderen, of de microfoons, of de akoestiek in de studio. Misschien ook het feit dat ik me daar volledig kon richten op het zingen. Maar het is anders.”

„In Sound Emporium. Dat is de vaste studio van Alison Krauss. Ook Robert Plant, Emmylou Harris en Patty Griffin hebben er gewerkt. Het is niet de meest commerciële studio – dat past bij mij.”

„Ja, van Nathan Walters, vocal coach bij The Voice of America. Dat was gericht op uitspraak. Elke dag reed ik met een taxi naar Belmont Boulevard. De weg naar die studio is zó onderdeel geworden van het verhaal, dat de albumtitel eigenlijk vanzelf kwam.”

„Klopt. Een producer met wie ik zou opnemen, trok zich twee weken van tevoren terug. Alles was al geregeld: tickets, verblijf, vrij genomen. Ik zat in zak en as. Toen heb ik meerdere topstudio’s aangeschreven. Sound Emporium reageerde meteen positief.”

„De platenperserij ging failliet terwijl de boel al was aangeleverd. Vervolgens plofte er bij mij thuis een testpersing van een Duitse metalband op de mat. De wet van Murphy. Ik ben nog in m’n podium-outfit naar Breda gereden om uit te leggen dat ik écht mijn eigen plaat nodig had.”

„Mijn passie ligt bij de authentieke country, maar ik hou ook van een stevig rocknummer. Er zit soul en blues in. Je hoort pedal steel, want dat instrument vind ik heerlijk. Dobro, fiddle, noem maar op. Zoals ik altijd zeg: ik pas maar in één hokje. Het hokje Hilde Vos.”

„In Ecuador, waar hij al jaren woont en zich inzet voor een weeshuis. Erwin kende ik via opnames met de Groningse muzikant Arjan van der Linde, in de Ardennen. Ik had een heel fijn gesprek met Erwin. Ik dacht: jou kan ik vertrouwen. Hij had één of twee feedbackpuntjes, maar verder zei hij: dit is gewoon prima in orde.”

„Mijn streven is niet beroemd worden, maar mooie muziek maken. In televisieformats, zoals The Voice of Holland, bepaalt iemand anders wat je doet. Maar ik doe het dus op míjn manier. Het nadeel is wel: je moet alles zelf regelen. Audiobestanden aanleveren, facturen betalen, zorgen dat deadlines worden gehaald – álles. Maar ik wil helemaal niet nadenken over hoeveel seconden er tussen track 6 en track 7 moeten zitten. Ik wil muziek maken.”

„In een calamiteitenteam in de zorg, op nul-urenbasis. Leven van muziek is in Nederland gewoon moeilijk, tenzij je een heel ander circuit ingaat. En ja: ik ben mijn ouders achteraf dankbaar dat ze me tóch die zorgopleiding hebben ingeduwd. Het is een goede bijbaan.”

„Het was één groot circus. Dat ambieer ik niet. Maar ik ben er wél door gegroeid. Hetzelfde geldt voor de tournee met Johan Derksen, 6 jaar geleden. Soms was hij keihard. Toen tijdens een theateroptreden mijn monitors uitvielen en ik vroeg of ik opnieuw mocht beginnen, zei hij later: ook al vallen alle lampen op je hoofd – zolang je een hartslag hebt, blijf jij zingen. Niet praten tussendoor, niet drinken. Je doet gewoon je werk. Hoi en tot ziens. Als jij in Amerika was geweest, dan had je er nu uit gelegen.”

„Toch heeft het me wel wat opgeleverd. Ik ben er harder door geworden. En ook niet onbelangrijk: ik heb tijdens die tournee mijn partner Fokke leren kennen, de drummer van de band.”