Pielen en luisteren. Op het instrumentale soloalbum 'Alone Together' van gitarist Jac Bico van The Analogues is rock ver weg | interview

Van de nummers op hebben gebruikers van Spotify een duidelijke voorkeur voor . Jac Bico weet hoe het komt: ,,Op Spotify staat het in een Amerikaanse playlist van instrumentale kerstnummers. Leuk, maar het is helemaal geen kerstnummer. Het komt uit een western uit de jaren 30 met Gene Autry, de zingende cowboy. gaat over een paard dat hij na jaren van trouwe dienst het genadeschot moet geven.”

Bico maakte er een prachtig instrumentaal gitaarnummer van. staat vol met zulke secure en intieme uitvoeringen van songs van vaak heel lang geleden, deels afkomstig uit wat het American Songbook wordt genoemd. Rock, toch een specialiteit van de gitarist, is ver weg op zijn solodebuut. ,,Het is melancholieke en verstilde muziek, met veel ruimte’’, zegt hij er zelf over.

We zitten bij Jac Bico thuis in Amsterdam in zijn muziekkamer. Hoeveel gitaren heeft hij wel niet? Hij weet het niet precies en begint te te tellen: ,, ...6, 7, 8, 9. En dan heb ik er in mijn studiootje in Haarlem ook nog de nodige staan.” Uit het hoofd nu: “26, 27, 28...” Hij houdt het op ‘een stuk of dertig’ gitaren. ,,Maar op die daar, een Japanse Epiphone Casino uit 1985, heb ik bijna het hele album ingespeeld.”

Kat Yoko, die alles geïnteresseerd volgt, kennen we uit de filmpjes die Bico het afgelopen jaar op Facebook plaatste. De nummers die hij in die filmpjes speelde, met vrijwel altijd ook Yoko in beeld, staan nu op . ,,Ik vond het gewoon leuk om te laten weten wat ik deed tijdens de pandemie, maar er werd zo enthousiast op gereageerd dat ik werd gebeld door Zip Records: moeten we hier geen album van maken?”

Jac Bico (1957) heeft een lange staat van dienst in de Nederlandse popmuziek. Sinds 2014 maakt hij deel uit van The Analogues, de groep die met groot succes repertoire van The Beatles speelt dat The Beatles zelf nooit live uitvoerden. ,,We waren net begonnen aan een tour rond de albums en toen de pandemie uitbrak. Onderweg naar een optreden in Groningen hoorden we op de radio de persconferentie waarop de eerste lockdown werd afgekondigd.”

Een optreden van The Analogues in een uitverkochte Ziggo Dome werd al tweemaal uitgesteld. ,,Nu staat ons optreden daar voor september 2022 gepland. Rond diezelfde tijd hopen we een album met eigen materiaal uit te brengen.”

Maar eerst is er dus zijn eigen soloalbum (solo moet hier letterlijk worden genomen: alleen hij is te horen). ,,Wat doet een muzikant als hij niet kan optreden? Ik ben niet zo’n Netflixer, dus heb me helemaal op de muziek gestort: gewoon pielen op de gitaar, veel luisteren naar anderen ook.”

Ooit begeleidde hij Mathilde Santing toen die een tournee deed waarin ze repertoire van Sinatra zong. ,,Ik was daar toen helemaal nog niet zo bekend mee, maar vind die muziek nu prachtig. Vooral de platen die hij maakte met arrangeur en bandleider Nelson Riddle. Met zulk soort muziek ging ik aan de slag tijdens de pandemie.”

Sommige stukken op zijn echte standards. ,,Jazzmuzikanten kennen al die dingen uit hun hoofd, kunnen ze ook probleemloos in alle toonsoorten spelen. Daar moet je bij mij niet mee aankomen. Ik heb een paar jaar conservatorium gegaan, maar voor het uitzoeken van deze nummers moest ik echt even gaan zitten. Ik wilde van de arrangementen de noten behouden waar het volgens mij om ging én ik moest de zanglijn spelen.”

Jazzgitaristen geven meestal een heel eigen draai aan standards. Jac Bico doet op nadrukkelijk niet aan improviseren. ,,Bij mij gaat het echt om het liedje. Ik speel ook niet op een typische jazzgitaar. Omdat ik die niet heb, maar ook omdat ik niet zo’n echte jazzsound wilde, met van die dikke ploenk-ploenk-ploenk-noten. Ik wilde juist een helder geluid. Als het om jazzgitaristen gaat, houd ik vooral van Bill Frisell, die ook zo’n heldere sound heeft.”

Tussen de overwegend Amerikaanse stukken op staan ook twee composities van Lennon en McCartney. En er is een bewerking van de , waarin Jac Bico die oer-Hollandse klassieker laat klinken als een nummer van rootsgitarist Ry Cooder. ,,Het is op het enige stuk dat ik nog uit mijn jeugd kende. Ik heb in mijn versie benadrukt dat het een tango is.”