Nou. Weer vijf sterren voor Daniël Lohues. Dat zegt eigenlijk alles al. Wat moet je nog schrijven over een artiest die zijn uitzonderlijke talent al zo vaak heeft bewezen?
Nou. Het is de titel van Lohues’ nieuwe album en de show waarmee hij tot half juni langs de theaters tourt. In Hoogezand was het Kielzog volgelopen voor zijn eerste voorstelling in het Noorden.
,,Nou, moi”, begroette Lohues ons na opener Prachtig Mooie Dag, die zaterdag toepasselijker was dan bij zijn eerdere optredens. ,,Mooi dat jullie d’r allemaal bennen. Ik ben Daniël Lohues, tenminste dat denk ik. En jullie ook.”
Waarmee hij een rood draadje in de voorstelling introduceerde. ‘Wie ben ik dan’, vroeg Lohues zich af. Op zoek naar antwoorden kwam natuurlijk Drenthe voorbij. En zijn familie, een DNA-test, etniciteit, zijn tijd in Utrecht, reizen door Amerika, Angelsaksen en Nedersaksen, vriendinnen, zijn ontdekking van de blues.
Alles is zo vanzelfsprekend
‘NOU’ stond met drie grote letters op de achtergrond van het podium te lezen. Daarvoor een vleugel, een kistorgeltje, wat stoeltjes en gitaren, en een klein wit bijzettafeltje. Een eenvoudig decor, maar door de uitgekiende belichting precies goed.
Alles is zo vanzelfsprekend bij Lohues, dat je soms vergeet hoe bijzonder het eigenlijk is. Het geluid, met af en toe een fijne galm. Die droge humor van hem, die steeds meer aan zijn vriend Herman Finkers doet denken, ook qua niveau. En al die verhaaltjes.
Hij schudt ze schijnbaar losjes uit de mouw, tussen de liedjes door, maar ze zijn zo goed getimed en opgebouwd. Met anekdotes die altijd een meerwaarde geven aan die toch al steengoede liedjes. En de levenswijsheid die eruit spreekt. Herkenbaar, alledaags, maar tegelijk troostrijk, liefdevol en van een nietsontziende oprechtheid.
Een eind aan de rouw
Lohues geeft zich bloot in Nou. Hij vertelt open over de moeilijke jaren die hij achter de rug heeft en de dood van zijn moeder, 5 jaar geleden. ,,Er komt een eind aan rouw, maar daar komt een missen voor in de plaats dat ik niet kende.” Waarna hij As De Liefde Mar Blef Winnen speelt, het favoriete liedje van zijn moeder.
Hij vertelt over zijn jeugd, waarin hij vaak als ‘een aparte’ werd weggezet. Over zijn tijd als misdienaar en zijn huidige onvermogen tot bidden, dat ons het schitterende Zingen Is Twee Keer Bidden heeft gebracht, één van de vele hoogtepunten op het album Nou (natuurlijk: ook vijf sterren).
Het nieuwe album 'Nou' van Daniël Lohues.
Er komen twintig liedjes voorbij, waarvan negen van het nieuwe album en, verrassend, een Engelstalige cover. En natuurlijk Lohues-klassiekers als Angst Is Mar Veur Eben,Op Fietse en Allennig, waarbij hij er vrijelijk op los improviseert. Het is zo ontroerend, zo aangrijpend, zo intens, zo ongelofelijk mooi, zo vol van genade. En muzikaal zo goed en zo rijk.
Nou, dat dus. En dan hebben we het nog niet eens gehad over zijn gitaarspel. Wie is Daniël Lohues? ‘Een aparte’, dat zeker. En een superster. Geen Angelsaksische, maar een Nedersaksische. En alleen daarom is hij niet wereldberoemd.
