Wereldster Lionel Richie sluit Stadspark Live in Groningen af. De 5 nummers die bewijzen dat het een groot feest kan worden

Dat Lionel Richie een wereldster is, zal vriend noch vijand ontkennen. Maar toch lijkt er in de week voordat de artiest in het Groningse Stadspark optreedt geen sprake van enige opwinding in de stad en verre omstreken. Komt het doordat hij, naar mijn stellige overtuiging, de oudste popster ooit is die voor zo’n 25.000 mensen optreedt in Groningen en de aansluiting mist met een jongere generatie? Wie het weet, mag het zeggen.

De feiten liegen niet. Commercieel gezien is de bijna 74-jarige Lionel Brockman Richie Jr. – dinsdag 20 juni viert hij zijn verjaardag – gewoon een van de succesvolste Amerikaanse artiesten aller tijden.

Afgaande op de verkoopcijfers die Richie na een carrière van meer dan een halve eeuw kan overleggen, is hij beslist een van de groten der aarde: negentig miljoen exemplaren wist hij te slijten en daarmee bevindt hij zich in het goede gezelschap van bijvoorbeeld Christina Aguilera, Alicia Keys en Johnny Cash.

Dan hebben we het alleen nog maar over zijn solowerk, want ook Commodores verkocht zo’n zeventig miljoen platen. Goed, hij maakt al sinds 1982 geen deel meer uit van de funk- en soulgroep die nog altijd optreedt (met alleen William King als lid van het eerste uur). Met Richie erbij beleefde de band sinds 1968 hoogtijdagen, mede dankzij het fameuze platenlabel Motown. En hij schreef hits als Brick House (co-auteur), Easy, Three Times A Lady, Still en Sail On.

De in Tuskegee, Alabama, geboren man zal dus wel enorm populair zijn of zijn geweest. Precies dat laatste lijkt het geval als je bijvoorbeeld kijkt naar zijn laatste successen in de hitlijsten.

De single Face In The Crowd – met Trijntje Oosterhuis – bereikte in 2009 nog een keurige negende plaats, maar voor een topnotering moeten we terug naar 1992 toen My Destiny serieuzer scoorde. En kijk eens naar de jaarlijkse graadmeter, de Top 2000. Werk van Commodores is er sinds 2018 geheel uit verdwenen en Richie staat er alleen nog in met Hello en All Night Long (All Night); in het onderste gedeelte van de lijst, dat wel. Ook We Are The World (uit 1985), dat Richie met Michael Jackson schreef voor de gelegenheidsgroep USA For Africa, is uit die lijst verdwenen. Maar pas op, vorige week stond het lied wel op de setlist. Je kan er maar beter op voorbereid zijn dat er massaal weeïg wordt meegezongen.

Waarom het zondagavond toch een groot feest kan worden als Lionel Richie de derde editie van Stadspark Live in Groningen afsluit? We zetten enkele prijsnummers die in het collectieve geheugen van vooral oudere jongeren zitten op een rijtje. Pure klassiekers die, gezien de geroutineerde shows van de afgelopen dagen, ongetwijfeld zullen klinken.

,,That’s why I’m easy, I’m easy like Sunday morning.” Dat klinkt nog best positief, maar het venijn zit in een andere regel: ,,Girl, I’m leaving you tomorrow.” De ballad uit 1977, op Spotify veruit het meest gestreamde lied van Commodores, gaat over de pijn die een man ervaart als hij beseft dat de liefdesrelatie ten einde loopt. In plaats van zich gedeprimeerd te voelen, maakt hij dit statement. Ogenschijnlijk zoet gezwijmel dus, maar ondertussen.

Lekker funken kon Richie ook met Commodores eind jaren 70. Het is toch vooral dit swingende werk dat nog altijd staat als een – uhm – huis en in talloze discotheken voor volle dansvloeren zal hebben gezorgd. Richie, een van de auteurs van het lied, legde eens uit waar de tekst over gaat. De titel verwijst speels naar de uitdrukking ‘built like a brick shithouse’ oftewel een sterk gebouwde vrouw met een goed lijf. ,,Thirty-six, twenty-four, thirty-six, oh what a winning hand”, klinkt het, doelend op het kennelijk perfecte aantal inches. In centimeters? 90-60-90. Kom daar tegenwoordig, in een tijd van body shaming en wat al niet meer, nog maar eens mee aan. Op plaat wordt het gezongen door drummer Walter Orange, terwijl Richie saxofoon speelt.

Als het dan toch zoet moet, dan maar het liefst mierzoet. Dit lied is sinds 1981 goed voor slowen op de dansvloer, romantisch schuifelen met een geliefde, dromend van een eindeloze liefde voor elkaar. Richie nam het op met diva Diana Ross en eerlijk is eerlijk, het resultaat mag er zijn. Voor wat het waard is, het Amerikaanse muziekblad Billboard noemde Endless Love al eens het beste duet ooit. Daar is inderdaad een boom over op te zetten. Oh, de vrouwen kunnen alvast stemoefeningen doen en de tekst instuderen, want van hen wordt verwacht de zangpartij van Ross voor hun rekening te nemen.

,,Hello, is it me you’re looking for?” Hij opende er 22 jaar geleden zijn vorige optreden in Groningen mee en verraste in Martiniplaza de zesduizend bezoekers door het gordijn opzij te schuiven en tevoorschijn te komen. Ja, ja, dat is een lekkere binnenkomer. Een dramatisch lied. Een smeekbede om aandacht. Zijn hart zit zo vol liefde maar die liefde wordt niet beantwoord. ,,Tell me how to win your heart, for I haven’t got a clue/But let me start by saying, I love you.”

Als ie er dan is, kom dan ook maar door met deze feestelijke kraker: ,,Raise the roof and have some fun.” Een lied dat op zijn tweede soloplaat Can’t Slow Down uit 1983 staat. Daarmee bewijst Richie soul met Caribische invloeden te kunnen combineren. Hij komt zelfs op de proppen met een fantasietaaltje dat Afrikaans moet klinken: ,,Tom bo li de say de moi ya.” Say what? Complete nonsens, als grap. Richie sloot er wel mooi de Olympische Spelen in Los Angeles mee af en gebruikt het ook tijdens de huidige Europese tournee vaak als uitsmijter.