Verrassing! Een nieuw album van Joost Klein, zomaar op de streamers. Het is een feestelijke beukplaat geworden. Wat heeft Joost te vieren?
Boem! Daar was-ie dan, volkomen onverwacht. Het nieuwe album van Joost Klein. En dat gaat dan vrolijk verder, van boem-boem-boem-boem. Maar de boems van Joost zijn wel erg lekker en effectief.
Tot en met nummer Boom Boom!!!!, met de regels ‘But it comes from within / Within my soul.’ De beat als weg tot spirituele verlossing, al zou hij er best iets anders mee kunnen bedoelen: ‘And my pants, I keep them on / Because my boom boom is too long’.
Zeker na het nogal persoonlijke album Fryslân (uit 2022 alweer, dus van ver voor het hele Songfestival-debacle) voelt Unity aan als een soort tussendoortje, bedoeld misschien om het een en ander af te reageren op rauw beukende beats.
Woest-rigide tempo
En met het oog op de internationale markt, nu het ijzer toch heet is. Nummers in het Engels zijn geen uitzondering, en natuurlijk staat zijn doorbraak in de Duitstalige territoria, Friesenjung, er op. Net als Europapa.
De loeiharde, in woest-rigide tempo voortstampende vierkwartsbeats van de gabber zijn dominant hier. In Filthy Dog verwijst Joost nog eventjes naar Thunderdome, het legendarische gabberfeest in het Thialf-stadion van Heerenveen. Toch een subtiel, zeldzaam knikje naar zijn Friese komaf (want Stiens en Britsum). De titel Gabberland spreekt voor zich, de kreet ‘Thank You Japan!’ zegt wel weer iets over zijn aspiraties.
Ook Ik Wil Alleen Maar Zwemmen van Spinvis krijgt zo’n behandeling (iets lichtvoetiger), als Discozwemmen, met een gastrol van de zeker anderhalve generatie oudere Erik de Jong, want hij is Spinvis. Nog zo’n opvallende gastrol is voor Scooter, de Duitse jaren-negentig-raveband die sowieso niet onopgemerkt aan Joost is voorbijgegaan.
Samsung in de Applestore
United By Music, met de nu al omstreden Estlandse deelnemer van dit jaar
Tommy Cash, is de verwachte afrekening met het Songfestival: ‘Fuck the EBU, I don’t want to go to court’. Maar Joost weet ook wel dat hij het onmogelijke wil: ‘I wanna buy a Samsung in the Apple Store’.
De speelse zangmelodieën, opgepitcht of niet, van nummers als Internet 24/7 en Kunst und Musik maken de luisterlol nog groter. Joost Klein heeft beslist nog wel veel persoonlijker en gevoeliger albums in zich, maar met de boems en refreinen op deze plaat kunnen we echt wel even vooruit.
