Nederland centraal in nieuwe film ‘Holland’

Het mysterieuze dorp Holland ligt in het noordwesten van de Verenigde Staten, het werd in 1847 gesticht door een aantal Nederlanders uit Ommen. Van de ruim 35.000 inwoners heeft nog altijd bijna 30 procent een Nederlandse achtergrond. Nederlands wordt er niet meer gesproken, maar erwtensoep heet hier wel snert. Op het politie-embleem staan de spreuken God zy met ons en Eendragt maakt magt.

Ter ere van de Nederlandse wortels van de stad wordt jaarlijks het Tulip Time Festival gehouden, inclusief klompendans en natuurlijk een zee van tulpen. Het is tijdens deze feestelijkheid dat de film Holland zich afspeelt, waarbij het Nederlandse thema gebruikt wordt als idyllisch, maar ook als onbehaaglijk.

Het is opvallend dat Nederland voor de tweede keer in korte tijd wordt gebruikt in een grote productie uit Amerika, en dan met name een zeer traditionele versie van ons land. Over de in Ierland opgenomen comedyreeks Going Dutch, die ging over een klungelige legerbasis, was afgelopen januari niemand echt te spreken. Daar werd onze cultuur te grabbel gegooid onder het mom van ’komedie’, maar tegelijk werd wel gedaan alsof ons land zo in elkaar steekt.

Doordat de film Holland zich in Amerika afspeelt, en veel traditionele gebruiken in het dorpje nog terug te leiden zijn naar de 19de eeuw, zal diezelfde kritiek niet zo snel gelden voor deze film. De makers komen derhalve weg met allerlei bizarre gebruiken die wij zelf niet kennen, waaronder het eerdergenoemde festival en een moeilijk te verstaan gebed voor het eten.

Kidman zelf realiseerde zich ook dat je bij de titel Holland niet meteen denkt aan het obscure dorpje. „Bij molens en tulpen denk je niet zo snel aan Holland, Michigan”, vertelt Kidman via een online videoverbinding. „Onze versie van Holland is ook nog wat anders dan het origineel, maar het leent zich uitstekend voor een thriller als deze.”

Regisseur Mimi Cave sluit zich bij haar aan: „Nederland heeft zulke rijke tradities, die je terugziet in Holland. Dat is cinematografisch heel interessant en helpt het verhaal op weg.”

Als de plot vervolgens vaart krijgt doordat Kidmans karakter Nancy vermoedt dat haar man vreemdgaat en steeds dieper in een moeras van wantrouwen en intrige zinkt, vergeet je al snel de Nederlandse setting. Tot halverwege de film Rob de Nijs plots zijn intrede doet.

De hit Het werd zomer uit 1977 van de onlangs overleden zanger wordt ingezet bij langzame en soms zwoele beelden van Nancy in huiselijke kring, en van haar nieuwe crush Dave (gespeeld door Gael García Bernal) aan de bitterballen, terwijl ze smachtend aan elkaar denken.

Dit nummer van De Nijs is een bizar toeval, wetende dat de keuze voor de song al geruime tijd geleden moet zijn gemaakt. Niet veel later hebben de makers ook nog de klassieker Het Dorp van Wim Sonneveld voor de kijkers in petto. Leuk dat deze nummers zijn gemonteerd onder zo’n relatief dure Hollywoodfilm vol bekende namen.

„De schoonheid van deze film ligt in het mixen van allerlei genres”, vervolgt regisseur Cave. „Het is echt een dolle rit waarin je kunt lachen, op het puntje van je stoel kunt zitten, en bang kunt worden gemaakt.”

Zoals alle films die je een onbehaaglijk gevoel geven blijkt een voorgevoel niet onterecht. Vreemdgaan, inbraak, horrorhallucinaties, verboden lusten en zelfs moord passeren de revue. Thema’s die Kidman niet vreemd zijn.

„Ik neem met dergelijke films graag risico’s”, zegt Kidman, ook doelend op haar recente hoofdrol in Babygirl van Halina Reijn. „Ik vind dat ik ook geen echte filmster ben, meer een karakteracteur. Dat zie je hier ook weer. En ik weet dat heel veel mensen dit niet kunnen doen, en ik neem dat dan ook niet aan als iets vanzelfsprekends. Ik prijs mezelf gelukkig.”

„En de risico’s die Nancy neemt in de film zijn ook geweldig en inspirerend om te zien”, voegt Cave toe. „Het is cool om met haar te zijn, en te ontdekken dat er achter dat knusse Holland met al die tulpen en windmolens heel wat meer schuilgaat.”