Kinderen kunnen echt heel eng zijn. Zo blijkt maar weer eens in de Noorse nagelbijter 'The innocents', over een jongetje dat met zijn gedachten voorwerpen kan laten bewegen | recensie ★★★★☆
De buurkinderen beschikken over bijzondere gaven: een kan gedachten lezen, een ander kan dingen laten bewegen. In The innocents wordt dat snel huiveringwekkend spannend.
Kinderen kunnen echt heel eng zijn en het horrorgenre maakt daar dankbaar gebruik van. Ook de Noor Eskil Vogt onderkent hun huiveringwekkende potentie en buit die uit in The innocents.
Vogt is de vaste co-scenarist van landgenoot Joachim Trier, met wie hij eerder dit jaar een Oscar-nominatie in de wacht sleepte voor The worst person in the world. In The innocents tapt hij echter uit een ander vaatje. Met een camera die de wereld in blikt vanuit een kinderlijk perspectief, neemt hij ons mee naar een buitenwijk van Oslo, vol betonnen hoogbouw.
„Ga maar buiten spelen en neem je zus mee”, krijgt de kleine Ida (Rakel Lenora Fløttum) te horen als zij en haar familie net zijn verhuisd. Met tegenzin gehoorzaamt het meisje: zij ervaart de autistische Anna (Alva Brynsmo Ramstad), die op zekere dag gestopt is et praten, als een blok aan haar been.
Ben (Sam Ashraf), die ook in de buurt rondscharrelt, vindt zij interessanter. Zeker als blijkt dat hij met zijn gedachten voorwerpen kan laten bewegen en stokken kan breken.
Niet veel later voegt Aisha (Mina Yasmin Bremseth Asheim) zich bij het clubje. Zij vertelt dat zij Anna’s gedachten kan lezen én die van anderen. Wat begin als een verhaal over het ontdekken van bijzondere talenten en het vinden van vriendschap,wordt huiveringwekkend als Ben sadistische trekjes ontwikkelt en zijn krachten steeds verder toenemen. Een onschuldige kat wordt zijn eerste slachtoffer.
In de alledaagse setting van The innocents weet Eskil Vogt een enorme sfeer van dreiging te creëren, geholpen door een soundtrack die onrust schept en een jong cast die zich voorbeeldig heeft laten regisseren. Gekwetstheid, machtswellust en een onderontwikkeld besef van goed en kwaad vormen bij Ben een giftige cocktail. Of de andere kinderen daarvoor een tegengif vinden, is in deze Noorse nagelbijter maar zeer de vraag.
