Zuidlaarders steunen kerkasiel voor gezin Babayants in Kampen. 'Zachte krachten zijn als sneeuwklokjes'

,,Welk beeld hebben jullie bij zachte krachten”, vraagt Anita Akkerman. Donderdagmorgen tussen 10 en 12 uur gaat de dominee van de Laarkerk in Zuidlaren voor in de dienst bij het kerkasiel in Kampen. Veertien gemeenteleden zijn met haar meegereisd. Er wordt gezongen, gebeden en van gedachten gewisseld.

,,Het goede doen, op de achtergrond”, zegt een gemeentelid. ,,Afzien van macht”, zegt een ander. Het tegenovergestelde van Trump of de mensen die ‘eigen volk eerst’ roepen, dat in elk geval. Aletta Hoogstra zegt het zo: ,,Ik moet bij zachte krachten denken aan de sneeuwklokjes, achter in de tuin. Heel zachtjes, maar met enorme kracht, komen ze door die dikke laag grond omhoog. Stralend wit. Zo teer, maar ook zo sterk!”

We zitten in de kerkzaal. De familie Babayants verblijft in een andere ruimte in het kerkgebouw. Vader, moeder en vier kinderen, van wie er twee in Nederland zijn geboren. Acht jaar woonden ze in het azc in Emmen. Nu hun laatste asielvraag is afgewezen, dreigen ze te worden uitgezet. Dankzij de kerk in Kampen zijn ze voorlopig veilig. De kinderen volgen hun schoollessen in Emmen online.

De zachte krachten vormen een sterke onderstroom, daarover zijn alle Zuidlaarders het eens. De dominee leest de Bergrede van Jezus voor, uit Matteüs 5. ,,Het programma van de zachte krachten”, noemt ze het. ,,Met dat Bijbelse woord ‘zachtmoedigheid’: de moed om zacht te zijn.” En barmhartigheid, nederigheid, de omkering van wat doorgaans belangrijk wordt gevonden.

Het is soms moeilijk om die zachte krachten nog te zien, onder het geweld van de harde krachten die alles overschreeuwen. ,,Dit kerkasiel is ook zo’n omkering”, zegt Akkerman. ,,Een tegenkracht tegen uitsluiting.” Wieke Huisma leest een tekst voor over hoop. Rennie van der Velden vertelt over het belang van niet voor onszelf leven maar voor elkaar, en over De week van de lieve briefjes.

Akkerman sluit de dienst af met een tekst die de Duitse theoloog en verzetsstrijder Dietrich Bonhoeffer in 1944 schreef: ‘Bidden en onder de mensen het goede doen’. Want daar komt het toch op neer, nog steeds. Het laatste lied (‘Waar vriendschap en liefde is, daar is God’) wordt meegezongen door de volgende groep. Zij zetten de kerkdienst voort en houden het licht brandend.

Hoe moet het verder met de Babayants in Kampen? ,,Tot nu toe lukt het om de kerkdienst 24 uur per dag door te laten gaan”, vertelt Lex Boot, de dominee van Open Hof, na afloop. Zijn gemeente is geestelijk gegroeid door het kerkasiel. ,,Als je het kwetsbare toelaat in een gemeenschap, dan gaan de zachte krachten werken. De Babayants’ representeren heel fysiek het kwetsbare. Je kunt ze aanraken.”

Er zitten in de azc’s nog zo’n 300 tot 400 kinderen die in dezelfde situatie verkeren als de kinderen Babayants, vertelt Boot. ,,Daar komen wij voor op.” En iedereen helpt mee, van evangelische voorgangers tot oud-katholieke. ,,Heel mooi, die verbinding.”

Vanuit de landelijke politiek bleef het lang stil rond het kerkasiel. Don Ceder van de ChristenUnie was maandag het eerste Tweede Kamerlid dat de doorlopende dienst in Open Hof bezocht.

,,Schandelijk, zoals wij in Nederland omgaan met mensen die hier geboren zijn en al zo lang wonen”, zegt Aletta Hoogstra. ,,Mensen die al die jaren onder spanning hebben geleefd in een asielzoekerscentrum. Het is zo oneerlijk. Wij zijn hier omdat je niets anders kunt doen tegen deze onrechtvaardigheid.”