Hans Teeuwen staat met Nou Lekker Dan in een bomvol Martiniplaza. Jacques J. d'Ancona is erbij. 'Ik ben altijd heel eerlijk tegen jullie geweest' | recensie ★★★☆☆

Dat schuren, hij noemt het een walgelijke opmerking. Teeuwen verwacht eigenlijk het eerste open doekje. Dit blijft uit. Ze geloven het wel, ze weten wie er op het toneel staat. Niemand heeft behoefte aan een filosofische beschouwing over het fenomeen cabaret. Teeuwen zelf evenmin. Hij stelt zich niet op als de voorganger. Trendsetter misschien? Welnee. Hij is de beheerder van een volstrekt eigen genre. Uniek qua stijl en performance.

Op subtiliteit is het verwachtingspatroon niet afgestemd. In 1994 brak hij ontembaar door met . Het was zijn eerste, meteen geruchtmakende programma, nadat hij in 1991 was verschenen met een compagnon. Door de plotselinge dood van Ronald Smeenk viel het veelbelovende duo uiteen. In de jaren daarna holde het publiek achter de hype aan van een nieuwe solist, bereid om met hem speelpauzes van soms vijf jaar afwezigheid te overbruggen.

Inmiddels staat Hans Teeuwen al twee jaar geboekt in de theaters, maar hij liet zich niet zien. Dat het er niet van kwam had te maken met het coronavirus. Toen het weer mocht bleef hij weg, omdat hij de QR-code principieel verfoeit. Twee lastige jaren waren het waarin hij zijn ‘leiderschapskwaliteiten’ ontdekte en er een scène aan hangt waarin hij satire en ironie mixt als de man ‘met een krachtig karakter bij wie sociaal uitgehongerde mensen’ zich geborgen voelen.

Natuurlijk speelt hij - als vanouds rammend - op het publiek. Voornamelijk jonge mannen, die tot kort voor aanvang aan de bar bier hijsen, harde grappen weglachen en vervolgens een tirade in doodse stilte omarmen. Teeuwen behoudt het overzicht, weet om te gaan met zijn macht. Schimpt, scheldt, vloekt, schreeuwt en slijmt, parodieert, acteert en grossiert in rake stemmetjes. Vlammend in een obscene partij mokerslagen, exploderend in absurde persiflages en dichtregels. Hij gaat sneller dan het licht, is van de incidenten, zelden van kritisch en verantwoordelijk uitdiepen. Komt met een schilderachtig verhaal over de periode dat hij zijn stront in plastic zakjes verkocht. Welja, bijval ‘komt uit de hoek die je niet wil.’

Oprechtheid flakkert, als Hans Teeuwen zich afvraagt waar hij de empathie vandaan haalt en duidelijk maakt dat het er niet toedoet of hij het meent. Wat hem behaagt? Een computer die hem onbeperkt levert, een snackbar met een totaal gebrek aan culinaire pretenties, het geluid van de straal van een plassende vrouw. Daar is geen noemer voor beschikbaar, zelfs geen koppeling met de kreet dat hij verliefd is op de werkelijkheid. Geen idee of ‘t bij het publiek iets teweeg brengt en méér veroorzaakt dan zeven kwartier amusement. Men is er blij mee. Aan de achterkant vormen verrassende liedjes aan de vleugel een interessant verschijnsel op het punt van vakmanschap. De song is een pareltje.