De woordenwisseling tussen Trump en Zelensky in de Oval Room doet me denken aan het twistgesprek dat ik verschillende keren met mijn ouders, vooral mijn vader, had.
,,Weet je wat het met jou is, je bent niet dankbaar genoeg. Je doet alsof het mijn plicht is jou te helpen. Maar dat is het niet. Je mag blij zijn als ik dat wel wil want zonder mijn hulp red je het niet, speel je niks klaar.’’
Zonder mij speel je niks klaar
,,Dankbaar ja, dankbaar dat moet je eens leren te zijn in plaats van steeds een grote mond opzetten en te doen alsof als ik jou niet help ik mezelf ook in de nesten werk, Maar zonder mij speel je niks klaar. Het zal in ieder geval maar zeer de vraag zijn of je het op eigen kracht zult redden. Ik betwijfel het. Want je hebt de middelen niet die daarvoor nodig zijn.’’
,,Alleen als we tot overeenstemming komen zul je in een veel betere positie zijn. Maar je gedraagt je absoluut niet alsof je daarvoor dankbaar zult zijn. Laat ik maar duidelijk zijn, dat is bepaald niet aardig, bepaald niet aardig van je.”
,,Maar ik ben dankbaar!”
,,Nou zeg dat dan, zeg dat dan, en geef eerlijk toe dat je het zonder mij waarschijnlijk niet redt.”
Stomme verbazing
Het is vrijdagavond 28 februari en ik zit met stomme verbazing te luisteren en kijken naar ongeveer deze woordenwisseling tussen Trump en Zelensky in de Oval Room van het Witte Huis. Een acte voor twee presidenten zoals nog nooit eerder via de televisie is vertoond. En die een daarvan tot slot haast tevreden doet zeggen: ,,This is going to be great television. I will say that (Dit wordt grootse televisie. Wat ik je zeg.’)’’
Ik zeg hem dat na maar om een heel andere reden. Het was alsof ik naar een twistgesprek heb zitten kijken dat ik verschillende keren met mijn ouders, vooral mijn vader, had in de periode rondom mijn eindexamen en de keuze voor een vervolgopleiding.
Hij wilde dat ik bij hem in de textielzaak (in Sneek) kwam werken. Ik wilde dat per se niet, ik wilde aan een universiteit psychologie studeren. Hij weigerde daarvoor te betalen.
Het was in een tijdperk waarin ouders die daarvoor voldoende inkomen hadden voor de universitaire studie van hun kinderen moesten betalen. Zo ook mijn ouders. Ik had als middelbare school gymnasium gedaan, als eerste in ons gezin, en mijn ouders vonden dat ik uit dankbaarheid eerst maar eens een tijd moest werken, bij voorkeur bij hen in de zaak.
Maar ik wilde dat per se niet. Ik wilde studeren en van huis weg. Het leidde tot heftige woordenwisselingen waarin mij steeds werd verweten dat ik niet dankbaar genoeg was voor alles wat ze voor mij gedaan hadden.
Vooral dit verwijt werd mij steeds onder de neus gewreven: ,,Weet je wat het met jou is, je bent niet dankbaar.’’
Ze hadden gelijk
Als ik nu terug kijk dan denk ik dat ze daar gelijk in hadden. Ik was niet echt dankbaar, ik vond eigenlijk dat ze de plicht hadden mij te helpen me verder te ontwikkelen en dat mijn wel of niet voldoende dankbaar zijn daarin geen bepalende factor mocht zijn.
Zoals ik vind dat de mate van dankbaarheid van Zelensky en de Oekraïners ook geen bepalende factor mag zijn van onze hulp en steun aan hen. We zijn daar gewoon toe verplicht. Het is vooral dat besef dat veel groter moet worden, dat should become much greater Mr. President.
