Hans Nijland haalt in zijn column herinneringen op aan Wim Entzinger, de huisjurist van FC Groningen die recent zijn vertrek aankondigde.
Recent kondigde Wim Entzinger zijn vertrek als huisjurist van FC Groningen aan. De tuchtcommissie en arbitragecommissie lopen al dagen de polonaise. Willem, zoals ik ‘m altijd noem, was hen een luis in de pels. Menig rode kaart verdween na een gloedvol pleidooi van onze Willem in de prullenbak.
FC Groningen staat er tegenwoordig geweldig op. Dat is weleens anders geweest. Het had verrekte weinig gescheeld of de club had niet meer bestaan. In het seizoen 1997-1998 speelden we nacompetitie voor lijfsbehoud. Het ging gruwelijk mis na een thuisnederlaag tegen FC Den Bosch. Er brak ellende uit in het stadion en daarna begonnen de hooligans alvast aan de sloop van de Grote Markt.
De volgende ochtend werden Willem en ik op het matje geroepen bij wijlen waarnemend burgemeester Han Lammers, bepaald geen voetballiefhebber. Op het stadhuis werd ons een stoel noch koffie aangeboden. We kregen te horen dat er dat seizoen geen wedstrijd meer gespeeld zou worden in het Oosterparkstadion.
De eerstvolgende thuiswedstrijd speelden we noodgedwongen in Zeist. Was er publiek? Jazeker: achthonderd mannen en vrouwen van de ME.
Degradatie was onvermijdelijk. Willem en ik hebben toen serieus overwogen de sleutels van het Oosterparkstadion bij het stadsbestuur in te leveren.
Een werkelijk huzarenstukje van Willem was de kwestie Gabor Torma. We kochten hem in de zomer van 2001 na pittige onderhandelingen met textielmagnaat Nol Hendriks voor 1,5 miljoen gulden van Roda JC. Echter, onze medische staf had twijfels over de belastbaarheid van een van zijn knieën.
Dus, Tom Poes, verzin een list! Willem liet een fitheidsclausule in het contract opnemen. Eenmaal spelend voor de FC bleef zijn knie een vraagteken. Torma bakte er bij ons niks van. Dus trokken we, nadat de Hongaar vier wedstrijden voor ons had gespeeld, de deal in.
Roda JC ging daar niet mee akkoord, waarna een arbitragezaak in Zeist volgde. De zaal zat knettervol met pers. Alle zogenaamde rechtsgeleerden waren het erover eens: FC Groningen was volstrekt kansloos.
Op de terugweg van Zeist zei ik: „Willem, het is simpel: als we deze zaak verliezen ga jij eruit en ik eruit. Vrouw blij, kinderen blij, hond blij, iedereen blij.”
Al snel volgde de uitspraak: FC Groningen werd op alle punten in het gelijk gesteld.
Willem was een professional, maar bovenal een warm mens. Dank, Willem!
Hans Nijland is voormalig directeur van FC Groningen
