FC Groningen voor heel eventjes terug in Stadion Oosterpark. ‘Ice? No ice, that’s only for whisky’

De entree van de moderne Euroborg is dinsdagavond voor eventjes omgetoverd tot hoe het er ooit bij Stadion Oosterpark uitzag. Voor een klein kassahokje staat een enorme rij genodigden voor een avondje nostalgie, een avondje waar er door verschillende clubprominenten wordt teruggeblikt op de prachtige Oosterparktijd.

Dat er een lange rij staat, is niet gek, want één van de plekken van het kassahokje is onbezet. ‘Roelie is even koffie halen’ staat er op het bordje achter het glas te lezen. „Zo was het vroeger ook”, lacht iemand in de rij.

Melchior Schoenmakers, oud-speler van FC Groningen en tegenwoordig hoofdtrainer van FC Groningen O21, staat ook in de rij. Als hij eenmaal binnen is, ziet hij direct dat hij op een van de vele foto’s uit de Oosterpark-tijd in de businesslounge van Euroborg op een schildersezel staat. Voor een fotootje poseert hij er even naast, met een trotse glimlach.

Schoenmakers is niet de enige FC-prominent deze avond in Euroborg. Het zijn er zoveel, dat het alleen in Dick Heuvelman-stijl opgesomd kan worden. Gezien: Mark-Jan Fledderus, Karel Hiddink, Hans Westerhof, Erik Nevland, Kurt Elshot, Han Berger, Grafton Holband, Sander van Gessel, Gibril Sankoh, Henk de Jong, Roy Beukenkamp, Dick Lukkien, Theo Verlangen, Wim Entzinger, Hans Nijland, Joop Gall, Martin Drent, Jan van Dijk, Henk Hagenauw en Theo Huizinga.

Deze prominenten (er zijn er vast nog veel meer geweest) en alle andere genodigden, worden na binnenkomst naar een bioscoopzaal geleid. Daar laat Evert ten Napel aan een tafel enkele prominenten aanschuiven. Als eerste zijn Huizinga, Hagenauw, Van Dijk en Berger uitgenodigd. Tijd voor anekdotes.

Hagenauw somt zijn korte keeperscarrière bij FC Groningen in een paar zinnen op: hij veroverde een basisplaats in 1974 en raakte die kwijt door militaire dienst. „Toen kwam ik terug. Maar ja, krak, knie, auw, einde carrière.”

Als verzorger bleef hij aan de club verbonden. Hij weet nog dat hij Milko Djurovski op zijn massagetafel had. „Ik had zelden een voetballer gezien die beter kon voetballen dan Milko. Maar hij was lui, had een hekel aan trainen. Bij FC Groningen ging het er hard aan toe op het trainingsveld. Het was d’r op of gain vreet’n. Dat begreep hij niet. Kreeg hij een schop en liep hij met een verongelijkt gezicht naar de kleedkamer, waar ik hem moest behandelen. Ik zei dat er ijs op zijn enkel moest. ‘Ice?’, zei hij dan. ‘Ice? No ice, that’s only for whisky’.”

Het gaat daarna maar door. Natuurlijk wordt er uitgebreid stilgestaan bij de historische Europese wedstrijden tegen Atletico Madrid en Inter Milaan. En ook dat trainer Berger bij zijn presentatie met klapperende oren hoorde hoe clubvoorzitter Renze de Vries zei dat ze met de aanstelling van Berger de top-3 aan zouden vallen.

Tijdens de tweede tafelsessie schuiven Nijland, Entzinger, Drent en Gall aan. Drent, zoon van een groenteboer aan de Korreweg, vertelt hoe hij in 1983 dolgraag de Europese wedstrijden wilde bezoeken, maar geen geld had voor de dure kaartjes. „Gelukkig kende ik iemand bij de toegangspoort. ‘loop maar door mienjong’, zei hij. Ik heb beide wedstrijden gezien, gratis, staand bij het hek naast de dug-out.”

Ook Drent moest in militaire dienst. Daar vertelde hij de legerleiding dat hij zijn moeder enorm miste. Een leugen, hij wilde terug naar de FC. Na een psychologische keuring in Utrecht werd hij afgekeurd en keerde hij opgelucht terug in het Oosterparkstadion.

Nijland vertelt hoe hij als commerciële man in de jaren ’90 werd aangesteld om reclameborden te verkopen. Hij weigerde een salaris van 100.000 gulden. Betaal mij maar op commissiebasis, had Hans tegen het voorzittersduo Wim Everards en Henk van der Wal gezegd. Doe maar 10 of 15 procent over wat ik oplever. „Dat wilde Wim wel. Die was immers zo zuinig, die zou zelf in de voortuin staan blaffen om een hond uit te sparen”, krijgt Nijland de lachers op zijn hand.

Na drie maanden had Nijland 675.000 gulden in het laadje gebracht. „Toen kwam Wim meteen terug op zijn beslissing. Ze gingen me toch 100.000 gulden salaris betalen.” Weer gelach.

Nijland was nog maar kort bij de club of hij werd door Everards thuis op audiëntie gevraagd. Het was 22.00 uur ’s avonds en Everards en Van der Wal vertelden dat ze zouden stoppen. Ze zochten een nieuwe directeur en dat moest Nijland worden. Dat moest hij toch eerst thuis met zijn vrouw overleggen. Nijlland vroeg het duo om twee weken bedenktijd. „Dat kan niet, zeiden ze. Het staat morgen al in de krant, haha.”

Hoe mooi de tijden in het Oosterparkstadion ook waren, de verhuizing naar Euroborg was onvermijdelijk. „Anders waren we nu een soort FC Volendam geweest”, zegt Nijland. „Heen en weer uit de eredivisie.” Entzinger gaat nog een stap verder. „Zonder de verhuizing was FC Groningen er niet meer geweest.”

De avond eindigt met Theo Verlangen. De legendarische Haagse trainer leest een gedicht voor, geïnspireerd op ‘Oh, oh Den Haag’ van Harry Klorkenstein. Het is een ode aan het Oosterparkstadion en de stad. Hij ontvangt een ovationeel applaus.

Daarna verlaat iedereen de bioscoopzaal. In de lounge wordt nog lang nagepraat. Over het Oosterparkstadion, hoe mooi het was. Er wordt gelachen en er worden biertjes gedronken. Voor de gelegenheid in stapelglazen, net als in het Oosterparkstadion.