Mark-Jan Fledderus vindt dat hij een ander mens is geworden. Maar hij heeft Gudde nooit meer gezien

Hoe groot de druk ook werd in zijn laatste periode als technisch directeur van FC Groningen, van wijken wilde Mark-Jan Fledderus nooit weten. ,,Ik ben een vechter, een winnaar, ik geef nooit op’’, klonk het steevast als de vraag op tafel kwam of hij het bijltje er zelf niet eens bij neer moest gooien. Maar hoe hard hij er ook aan trok, hoeveel uren hij ook maakte, hij kreeg de club niet uit de negatieve spiraal.

Aankopen mislukten, de samenwerking met coach Frank Wormuth werd niet wat ervan was verwacht. Een nieuwe trainer vinden lukte niet. Het bleef maar stormen in Euroborg, met golven van kritiek. Op 3 februari kwam de onvermijdelijke boodschap. Fledderus en FC Groningen gingen uit elkaar.

Acht maanden later zit de in Coevorden opgegroeide voetbalman er ontspannen bij achter de microfoon van Radio Milko, de wekelijkse FC Groningen-podcast van Dagblad van het Noorden. Hij heeft zeker geen gemakkelijke tijd achter de rug. ,,Pas toen ik eruit was, merkte ik hoe gestrest ik was.’’

Maar inmiddels leeft hij het leven weer ten volle, gaat hij regelmatig op (verre) vakanties met zijn gezin, staat hij in het weekend als assistent langs de kant bij het Be Quick-elftal van zijn oudste zoontje Levi en heeft hij het druk met zijn nieuwe baan als technisch manager van de Eredivisie CV, de belangenbehartiger van de clubs op het hoogste niveau.

,,Ik ben zeker drie dagen per week op kantoor in Zeist, ben veel onderweg, bezoek alle clubs en werk ook regelmatig vanuit huis. We zijn volop bezig om onze competitie verder te ontwikkelen, waarbij een belangrijk doel is om Europees aan te haken bij misschien wel de top-vijf van landen, hoewel dat financieel best een uitdaging is. Je moet ook realistisch zijn. Een paar jaar geleden stonden we nog twaalfde, dertiende. We willen in ieder geval stabiel worden als de nummer zes: de positie die we nu al in handen hebben.’’

FC Groningen volgt hij vooral nog als belangstellende. ,,Natuurlijk vind ik het zeer vervelend hoe het allemaal is gegaan. Tijdens mijn periode bij FC Groningen, maar ook hoe het daarna verder liep. Toen ik vertrok waren er nog vijftien wedstrijden te spelen in de eredivisie en is het helaas op dramatische wijze afgelopen. Het is zonde om te zien dat de club het nu ook moeilijk heeft in de eerste divisie. Ik hoop van harte dat het heel snel weer de goede kant op gaat.’’

Terug naar begin februari. Dat hij het tij tegen had na de geknapte samenwerking met Danny Buijs, het ultrakorte avontuur met Frank Wormuth en de tegenvallende resultaten, was Fledderus ook wel duidelijk. Toch kwam zijn ontslag als een donderslag bij heldere hemel. Tot de laatste dag voelde de technisch directeur naar eigen zeggen, in woord en gebaar, het vertrouwen van directeur Wouter Gudde.

,,Het was een heel, heel harde klap. Natuurlijk voelde ik wel de externe druk. Er ging veel te veel fout in het laatste jaar. Ik heb ook te vaak op de verkeerde knoppen gedrukt. Het was een sneeuwbal die aan het rollen kwam, die groter en groter werd, waar we met man en macht stokken voor probeerden te steken, maar die niet meer te stoppen was. Toch voelde ik nog dat vertrouwen. We zouden het allemaal samen doen. Misschien ben ik naïef geweest.’’

Hij heeft Gudde nooit meer gezien. ,,Ik vind dat jammer. Eigenlijk is het ook heel bizar, want we wonen in dezelfde wijk, hebben gezamenlijke vrienden, onze zoontjes voetballen bij dezelfde club. Ik heb Wouter wel appjes gestuurd, aangeboden om samen een kop koffie te drinken, om het af te sluiten. Het is vervelend hoe het is afgelopen, maar ik zou er graag overheen stappen. Het leven gaat door. Hij is er alleen nooit op ingegaan. De andere partij heeft er blijkbaar geen behoefte aan. Dan heb ik dat te respecteren.’’

Wat Fledderus wordt aangewreven, is dat hij intern als een alleenheerser te werk zou zijn gegaan. Volgens hem geldt dat in ieder geval niet voor de samenwerking met Gudde. ,,We kwamen tegelijk binnen, waren maten. Vanaf dag één was de afspraak: bij wind mee of storm tegen, we zouden de klus samen klaren. Dat hebben we altijd naar elkaar uitgesproken. Ik denk dat we elke dag twee of drie uur contact hadden met elkaar, vergaderingen, overleggen. Om dan later te lezen dat je als alleenheerser te werk bent gegaan, doet wel pijn.’’

Fledderus kan zich wel voorstellen dat hij niet altijd de makkelijkste was om mee samen te werken. ,,Ik ben een vechter, een winnaar. Toen het minder ging en de druk steeds groter werd, kwam die eigenschap in mij naar boven. Ik ben meer en meer in het werk gedoken en ben nog veeleisender geworden naar de mensen om me heen, terwijl ik dat al was. Ik ben alleen maar meer gaan pushen en drukken. Ik kan me voorstellen dat mensen dat als lastig en vervelend hebben ervaren, ook al deed ik het vanuit de beste intenties. Ik heb nooit mensen willen beschadigen. Ik was altijd oprecht en eerlijk, maar soms ook direct en hard.’’

Fledderus heeft zichzelf in de weken en maanden na zijn ontslag uitgebreid geëvalueerd. ,,Ik heb veel geleerd over mezelf. Ik zou bijvoorbeeld nooit meer in zo’n rol van technisch directeur stappen zonder coach; iemand in mijn omgeving die me uit de waan van de dag haalt en mij de kritische vragen stelt. Is dat wat je aan het doen bent nu echt het allerbelangrijkste? Wat gebeurt er met je omgeving als je je zo gedraagt? Ik heb mij die vragen veel te weinig gesteld, ben veel te veel met oogkleppen op aan de slag gegaan. Dat is niet goed geweest.’’

Hij is anders in het leven komen te staan. ,,Ik was in die tijd alleen maar aan het werk. Echt alleen maar. Het was ongezond, maar dat zag ik toen niet. Nu ik heb kunnen uitzoomen en mijn lessen heb getrokken, sta ik veel ontspannener in het leven. Eigenlijk is dat ook wat veel meer mij bij mij past. Dat ligt veel dichter bij mijn normen en waarden. Wat dat betreft zie ik alles wat er is gebeurd eigenlijk als een cadeau, want ik ben er een beter en leuker mens door geworden.’’

Eén ding heeft hem in de nasleep van zijn ontslag nog wel diep geraakt. Dat was toen er in mei, voorafgaand aan de thuiswedstrijd tegen Ajax, een spandoek op de Noord-tribune werd uitgerold met de tekst Fledderus persona non grata. ,,Dat was echt een heel grote klap’’, zucht Fledderus.

,,Nogmaals, de club staat voor mij voorop, dat is het allerbelangrijkste en ik vind het echt triest hoe het allemaal is gelopen. Ik hoop ook echt dat het snel beter gaat met FC Groningen. Maar één ding: ik heb altijd mijn ziel en zaligheid in het werk gelegd. Ik heb er alles aan gedaan en geen geld weggesluisd of iets dergelijks, ik heb niemand kwaad gedaan. Ik heb het ook hartstikke zwaar gehad in die maanden. Als je dan vervolgens dat spandoek ziet, is dat zo pijnlijk. Ik vind het ook schandalig dat daar op dat moment niets aan gedaan is. Hoe heeft het spandoek daar al kunnen hangen? En waarom hing het er zo lang? Hoe kan het dat niemand vanuit de club zich blijkbaar geroepen voelde om, in dit geval, mij in bescherming te nemen. Alleen de burgemeester nam het later voor me op. Ook hij vond het schandalig. Ik begrijp best dat mensen boos waren, maar het is allemaal geen eenmansactie van mij geweest. Ik heb altijd met de beste intenties keihard gewerkt. Volgens mij had ik dit niet verdiend.’’