Moeder Willemien Hagenouw met zoon Thijs Dallinga en de trofee voor beste speler van het seizoen bij Excelsior, uitgereikt door de supporters van de Rotterdamse club. Foto: Excelsior Rotterdam
Thijs Dallinga in Oranje. Zaterdagavond kan het zomaar zo ver zijn. Zus Julia wist dat het ging gebeuren, ouders Eisse-Reint en Willemien deden er alles voor en oma Hagenouw genoot ervan.
Donderdagochtend hing Henk de Haan aan de lijn bij Eisse-Reint Dallinga (56). Of hij zin had in een ritje naar Zeist, was de vraag. ‘Eem kiek’n bie Thijs, waist wel ja’, zo zal Henkie ‘Pom Pom Broez’n’ de uitnodiging ongeveer hebben geformuleerd.
‘Ik stortte geld af bij Henk’
De twee kennen elkaar al zeker dertig jaar, uit de tijd dat Dallinga en Willemien, de moeder van Thijs, een drogisterij in Bedum bestierden. ,,Ik stortte op maandag altijd geld af en dan zat Henk altijd achter zijn bureau bij de Rabobank om dat in ontvangst te nemen’’, vertelt Dallinga. ,,Dan namen we gelijk de sport van het weekend even door.’’ De Haan speelde in die jaren nog als semiprof voor SC Veendam.
Henk de Haan (links, met Eisse-Reint Dallinga en bondscoach Ronald Koeman in de Zeister bossen. EIGEN FOTO
Dallinga senior, altijd in voor een spontane actie, zei ja en gezamenlijk reden ze naar de Zeister bossen. Van de training van Oranje, onder leiding van Ronald en Erwin Koeman in voorbereiding op de twee laatste kwalificatieduels voor het EK 2024, tegen Ierland en Gibraltar, kregen De Haan en Dallinga weinig te zien. ,,Er stonden hekken voor, we kwamen er niet bij’’, zegt Dallinga senior. ,,Maar we spraken Thijs wel even toen hij terugfietste naar het hotel. Hij was verrast, voelde zich wat ongemakkelijk. Dat kan ik me goed voorstellen. Het was een spontane actie, wij hadden dikke lol.’’
Henk de Haan (links), Thijs Dallinga (midden) en vader Eisse-Reint in de Zeister bossen. EIGEN FOTO
Zo spontaan als pa Dallinga naar Zeist reed, zo ingetogen en gestructureerd is zoon Thijs. Zegt moeder Willemien Hagenouw (53). ,,Onverstoorbaar, hij weet heel erg goed wat-ie wil. Zo is Thijs. Geen uitspattingen, hij is vooral met één ding bezig: slagen als profvoetballer. Niet dat alles daar voor moet wijken, maar het is heel belangrijk voor hem.’’
Thijs en zijn zus Julia kregen prima sportgenen mee. Eisse-Reint behoorde als tennisser tot de noordelijke top en speelde vaak tegen mannen als Ulrik Rudolphy, Bart Peper, John van Dijk en Alwin Visker, andere toptennissers uit het Noorden. En ook Willemien was een goede tennisster, zij groeide evenals Eisse-Reint op bij TC Wijchgelsheim in Schildwolde..
Tennissen tegen Niels Visker
Dallinga senior zag al vroeg dat Thijs aanleg had voor zowel tennis als voetbal, de beide sporten die hij beoefende. Zo speelde Thijs eens tijdens het Tenniskampioenschap van Slochteren (TKS) tegen leeftijdgenoot Niels Visker, de zoon van Alwin die nu aan de weg timmert als proftennisser. ,,Ze waren een jaar of 10, 11. Thijs verloor net, maar het was een mooie spannende pot met goed tennis. Thijs had toen al de emoties van een gedreven sporter, iemand die er alles voor wil doen om te winnen. Hij kon ook heel kwaad worden als het even niet lekker ging. We hadden toen al door dat -ie wel ver zou kunnen komen.’’
Moeder Willemien Hagenouw met Thijs Dallinga nadat hij met Toulouse de Franse beker heeft gewonnen. EIGEN FOTO
Oma Hagenouw (85), de moeder van Willemien, had het ook al vroeg door. ,,Het was alsof Thijs in een andere wereld was als hij een bal had’’, herinnert zij zich. ,,Ik paste heel vaak op Thijs en Julia op en heb zo enorm van ze genoten. Maar het was al heel snel duidelijk dat Thijs voetballer zou gaan worden. maar zo’n goeie, nee, dat wisten we toen natuurlijk niet.’’
Oma Hagenouw, terwijl ze facetimet met kleinzoon Thijs. EIGEN FOTO
Zus Julia (25), die zelf ook topsporter was en als 14-jarige Nederlands kampioen trampolinespringen werd, was er wel vroeg van overtuigd dat haar broer profvoetballer zou worden. ,,Ik heb altijd een voorgevoel gehad dat iets zoals dit zou gaan gebeuren. Thijs was zó vastberaden, was al zo vroeg serieus bezig met zijn voeding, met zijn slaap. Ik heb het eigenlijk altijd wel geweten.’’
Dat hij dan bij FC Groningen zou gaan spelen, het leek de enige logische stap. Opa Jan Dallinga zat al heel vaak in het Oosterpark, meestal met zoon Eisse-Reint, en die twee namen later in Euroborg een seizoenkaart én (klein-)zoon Thijs mee. Thijs, die toen al elke dag met een FC Groningen-broodtrommel naar school toog. ,,Euroborg werd voor Thijs natuurlijk de plek waar het zou moeten gebeuren’’, zegt vader Eisse-Reint. ,,Dit was het veld waar hij wilde schitteren.’’
‘FC Emmen had hem al vaak zien spelen’
Dat gebeurde dus niet. Ondanks enkele goede rapporten vond FC Groningen hem niet goed genoeg. Thijs bleef bij Hoogezand voetballen en op zijn elfde meldde FC Emmen zich. ,,Emmen had hem al vaak zien spelen’’, vertelt moeder Willemien. ,,En ze wilden hem zo graag hebben dat ze het busje helemaal naar Hellum en Siddeburen lieten rijden. Buiten hun eigen route om.’’
Toen begon het wel echt op een voetbalcarrière te lijken. ,,We hebben over die stap ook serieuze gesprekken met hem gehad’’, zegt Hagenouw. ,,Wil je dit echt? Want dat betekent dus ook dat je lange dagen gaat maken. Hij moest om half 6 in de ochtend opstaan en kwam vaak rond 20.00 uur thuis. Maar Thijs wilde dat. Hij was onverstoorbaar. Hij ging dus ook in een compleet andere omgeving naar school, daar in Emmen. Maar het deed hem weinig. Hij hecht zich niet heel snel aan een omgeving en ik denk dat hij daar nu alleen maar voordeel van heeft.’’
Moeder Willemien, zus Julia en Thijs Dallinga in Toulouse. EIGEN FOTO
Gescheiden
Eisse-Reint en Willemien waren destijds, toen hij bij FC Emmen zijn voetbaldroom ging waarmaken, zo’n twee jaar gescheiden. Eisse-Reint woonde en woont nog steeds in Hellum, Willemien een paar kilometer verderop in Siddeburen. De ene week waren Thijs en Julia bij Eisse-Reint, de andere bij Willemien. ,,We hebben nog steeds een goede relatie, en dat werkte prima’’, zegt Willemien.
Thijs deed de havo op het Carmelcollege in Emmen en ontwikkelde zich aan de Oude Meerdijk, zo zagen ouders en zus, tot de goede voetballer die hij nu is. ,,Halverwege die jaren kwam bij mij het besef’’, zegt vader Eisse-Reint, ,,dat ik een jongen met een missie had. Zijn geloof en wil om het echt te maken in het voetbal waren toen zo sterk. Hij was zo ontzettend gedreven.’’
Thijs Dallinga in het zwart als speler van FC Emmen Onder-14 in duel met leeftijdgenoot Matthijs de Ligt van Ajax. FC Emmen verloor die wedstrijd op De Toekomst in Amsterdam dik. ,,14-1 als ik me goed herinner'', zegt vader Eisse-Reint. Foto: familiearchief Dallinga's
De sportachtergrond van zijn ouders heeft ook geholpen, denkt Eisse-Reint. ,,Als je weet hoe de hazen in de sportwereld een beetje lopen, helpt dat natuurlijk. Tijdens lange autoritten hadden we vaak lange gesprekken. Ik drukte hem dan bijvoorbeeld op het hart om bezig te blijven. ‘Ga ervan uit dat de concurrentie niet stil zit’, zei ik. ‘Doen ze dat wel, dan heb je in elk geval al een voorsprong’.’‘
Vlak voor zijn achttiende kwam dan toch de lokroep uit Groningen die Thijs, vanaf zijn jeugd fan, niet kon weerstaan. Het werden drie zware jaren bij FC Groningen, zegt Willemien. Jaren die Thijs Dallinga écht hebben gevormd, zegt Eisse-Reint.
Bekerfinale gespeeld voor opa, verloren van Brobbey en Taylor
Thijs sloot eerst aan in de Onder-19 van FC Groningen en haalde in dat eerste seizoen de bekerfinale O-19, die in Euroborg werd verloren van Ajax O-19: 1-3. Brian Brobbey, een van de Oranje-geblesseerden die dezer dagen een Oranjedebuut voor Dallinga mogelijk maken, scoorde toen, evenals Kenneth Taylor. ,,Zijn opa was net overleden’’, weet vader Eisse-Reint nog. ,,Maar hij wilde gewoon spelen, vooral voor opa. Het was zijn eerste wedstrijd in de Euroborg. Later die week was de uitvaart van mijn vader.’’
De twee door corona getekende seizoenen daarna brachten Thijs weinig goeds. Blessures aan buikspier en enkel zorgden voor vertraging en toen hij wél fit was, speelde hij weinig. ,,We hebben er veel over gepraat’’, vertelt zus Julia, die inmiddels was gaan studeren en samen met haar broer in een huis in Groningen-stad woonde. ,,Dat ging heel goed. We hadden allebei ons eigen ding, ik studeerde, Thijs voetbalde. Maar ’s avonds aten we gezellig samen en hadden we ook goede gesprekken. Thijs werd toen wat opener. We hadden het ook over FC Groningen. het was een lastige tijd voor hem.’’
Maar juist die tijd heeft hem achteraf veel gebracht, denkt Willemien. ,,Hij hield er toen rekening mee dat zijn droom uiteen spatte, dat hij niet zou slagen als profvoetballer. Hij was daar ook heel reëel in, maar weigerde op te geven. Dat tekent hem enorm. Hij is door blijven gaan, koos zijn eigen weg. En toen kwam Excelsior.’’
Daar werd Thijs natuurlijk topscorer van de eerste divisie, daarna haalde Toulouse FC hem en nu speelt hij Europa League. Hij scoorde al tweemaal tegen Liverpool en nu wacht hem een debuut in Oranje. De hele familie zit zaterdagavond in de Johan Cruyff Arena te hopen op zijn eerste speelminuten in het Nederlands elftal.
Moder Willemien Hagenouw (links) met zoon Thijs en dochter Julia (rechts), toen Dallinga net was begonnen bij Toulouse. EIGEN FOTO
Geen lange neus: ‘Nee man!’
Een lange neus trekken naar FC Groningen, dat nu ploetert in de eerste divisie, zou misschien menselijk en logisch zijn, maar reken er niet op dat Thijs Dallinga dat doet. ,,Nee man, nooit van zijn leven’’, zegt vader Eisse-Reint. ,,Niets voor Thijs’’, zegt Willemien. ,,Daar is hij veel te verstandig voor.’’
Het heeft ook geen zin, vult Eisse-Reint weer aan. ,,FC Groningen blijft in zijn hart, dat is echt nog wel zijn club.’’ Sterker: ooit komt hij terug naar het Noorden, zijn moeder weet het zeker. ,,Enkele mensen daar hebben het een beetje verbruid misschien, maar Thijs zal ze nooit afvallen. Daar is hij de man niet naar. Hij kijkt gewoon verder en gaat zijn eigen weg. Onverstoorbaar.’’
