Evert ten Napel presenteert op 22 januari het Sportgala Steenwijkerland Foto Mediahuis
Het is een drukke dag voor me vandaag, geen tijd om de krant te lezen, maar dat komt morgen wel. Wat er aan de hand is?
Om half tien ben ik scheidsrechter bij de JO13 van mijn club EFC’58. Ja, ook op mijn ouwe dag fluit ik nog steeds. En met plezier. Waarom? Omdat het goed is voor mijn lijf en ook omdat er helaas veel te weinig scheidsrechters zijn.
Na de wedstrijdstap, en een douche, stap ik in de auto en ga ik op weg naar Stadskanaal. Ik ben gevraagd speaker te zijn bij de Freddie Pranger Memorial, het G-voetbalevenement op het sportpark van SJS.
Poort naar mijn geliefde Oost-Groningen
Het is ongeveer anderhalf uur rijden. Ik kom langs tal van mooi Drentse dorpen, om via Borger de Hondsrug te verlaten en naar Stadskanaal te rijden: de poort naar mijn geliefde Oost-Groningen. Door de luidsprekers van mijn autoradio klinken de melodieuze klanken van Ede Staal, die mooie liedjes in het Gronings zingt.
Emotioneel word ik ervan. Ik hou van Westerwolde, Sellingen, Onstwedde en vooral van Veele, waar het plaatselijke bakkertje het lekkerste roggebrood van ons land bakt. Nee pinnen kun je er niet, gewoon contant betalen! Prachtig toch.
Maar goed, terug naar naar SJS, waar, naar ik meen, Ron Jans zijn indrukwekkende loopbaan als voetbaltrainer begon. Niet alleen SJS, maar ook Jahn II roept herinneringen op aan sport in Stadskanaal. En dan vooral aan Dick Veen, een prachtige handballer die Oranje nog heeft gehaald.
Commentaar bij strijd om penaltybokaal
Om me goed voor te bereiden heeft de organisatie me wat papierwerk bezorgd. Maar liefst 49 G-voetbalteams uit binnen- en buitenland zijn actief... Maar het echte werk bestaat voor mij uit commentaar geven bij de strijd om de penaltybokaal. Keepers op de lijn. Gaat de penalty erin, dan is die keeper af. Uiteindelijk komt er een winnaar, die de bokaal uit handen van een lokale politicus overhandigd krijgt.
Geweldig dit initiatief! Het doet me weer even denken aan de Paralympische Spelen, waar Nederland zo geweldig presteerde. Diepe bewondering voor al die atleten met een handicap. Het zal je maar gebeuren, geen handen, benen of blind zijn. Na mijn zaterdagse fluiten voel ik me de ochtend erop ook wel eens een beetje gehandicapt met pien in de rugge.
Freddie Pranger was een G-voetballer bij SJS, hij is er helaas niet meer. Maar mooi dat dit evenement naar hem is vernoemd.
