Onderzoek laat zien dat ook kleine porties natuur al effect hebben dus ga ik ‘bosbaden’ op driehoog

Toch heb ik het geprobeerd. Ik volgde een cursus bosbaden. In Japan is dat al decennialang een serieuze aangelegenheid.

Toen de industrialisatie de stress in de Japanse steden omhoog joeg, legde de overheid zelfs spoorlijnen aan zodat mensen na hun werk makkelijk het bos inkonden. Daar, tussen de bomen, ademen ze stoffen in die bewezen kalmerend en herstellend werken. Een gratis medicijn, rechtstreeks uit de schors.

Ik liep tijdens de cursus bosbaden dus braaf mee met een groep onbekenden door een Nederlands bos. Geen boom geknuffeld hoor, dat scheelt. Wel geleerd hoe je je zintuigen openzet: luisteren naar ritselende bladeren, kijken naar het licht dat door takken valt, de geur van hars en natte aarde opsnuiven. Het klinkt als mindfulness met een bosrand, en eigenlijk is het dat ook. Na afloop voelde ik me lichter. Alsof mijn longen groter waren geworden.

Maar dan komt de vraag: hoe implementeer ik dit in het stadse leven waar de meeste bomen zijn ingemetseld in stoeptegels?

Mijn dagen bestaan vooral uit Zoom-vergaderingen, blauwe schermen en het bingewatchen van series. Ontspanning wordt in mijn leven niet gedoseerd door bomen, maar door algoritmes. Gelukkig hoeft het niet altijd groots. Onderzoek laat zien dat ook kleine porties natuur al effect hebben: een kamerplant, een boom door je raam, de geur van dennennaalden in een flesje etherische olie.

Ik woon op driehoog in Amsterdam. Mijn uitzicht: een stel groene parkieten die ooit zijn ontsnapt en nu de bomen achter mijn huis als hun domein beschouwen. Binnen heb ik mijn eigen woud: een kamerlinde die ik 15 jaar geleden als sprietig plantje bij het tuincentrum kocht.

Inmiddels neemt hij een kwart van mijn woonkamer in beslag. Ik heb hem gevoed, bijgesnoeid, naar het zonlicht gedraaid, en dat allemaal met dezelfde toewijding waarmee anderen een baby grootbrengen. Als iemand van mijn visite er bruut tegenaan stoot, gil ik: „Pas op!” Want dat is míjn portie bosbaden.

Het is een gekke tegenstelling: we weten inmiddels dat natuur bewezen goed is voor onze gezondheid. Minder stress, beter immuunsysteem, sneller herstel. Maar niet iedereen kan er zomaar bij. In armere wijken met weinig groen is de kans op gezondheidsproblemen groter. Terwijl juist daar de winst het grootst zou zijn. Toegang tot parken en bomen is dus niet alleen een luxe, maar ook een kwestie van kansengelijkheid.

Mijn cursus loopt bijna af. Ik heb geen boom geknuffeld, wel geleerd dat je natuur ook naar je toe kunt halen. Ik visualiseer de helende stofjes die in mijn woonkamer op me neerdalen, vanuit mijn eigen kamerlinde. En ik hoop dat ik genoeg voorraad heb opgebouwd om vanavond schuldvrij die serie af te kijken.