‘Oh joh, ik dacht dat je 32 of 33 werd.’ Het is een aantal dagen voor mijn verjaardag en mijn collega verdient met deze opmerking een levenslang pakket aan chocola. Borrelnootjes. Rookworsten. Wat ie maar wil.
Mijn dag kan in elk geval niet meer stuk. Denk ik dan nog. Maar ik heb een dochter die de mensen om zich heen graag met beide benen op de grond houdt. Een beetje snakken zit er voor ons dus niet in.
Samen met haar poets ik diezelfde dag mijn tanden. Zij staat wat te dansen en neuriën op de rand van het bad, ik buig mij over de wasbak en denk aan nog te maken afspraken, nog te beantwoorden appjes en nog te halen boodschappen.
„Wow, wat veel grijze haren!’ Hoe komt dat?” Mijn gedachten zijn direct verdwenen en mijn tandenborstel schiet nog net niet achterin mijn keel. „Ik word oud”, zeg ik. Het is even stil. Lang genoeg om mijn eigen woorden op mij in te laten werken. „Iemand in een Youtube-video zegt dat ouders grijs worden van stoute kinderen”, klinkt het achter mij. „Dat klopt”, reageer ik direct. „OMG. Dan weet ik nu wat jij met oma hebt gedaan!”
Mijn moeder, volledig grijs vanaf haar veertigste, komt er bij haar ook vaak bekaaid vanaf. “Wat knap dat jij dat kan, terwijl je al zo oud en rimpelig bent”, complimenteerde mijn dochter haar 64-jarige oma onlangs toen ze onze klemmende voordeur met een fikse duw open kreeg.
Toch kan het altijd erger. Met mijn 39ste verjaardag in aantocht, is dochterlief ook wel benieuwd hoe oud haar vader is. Dat hij die leeftijd al maanden heeft bereikt, zorgt voor een blik vol ongeloof. „Wat zullen we hem cadeau geven wanneer hij 40 wordt?” probeer ik. „Een rolstoel”, antwoordt de 7-jarige.
