Sinds kort maak ik er een sport van mij wereldleiders slapend voor te stellen. Ik vermoed dat ik dat doe om ze nog iets menselijks te geven.
Iets aanraakbaars en normaals, de ogen gesloten en duim tussen de lippen. Een diepe rust is eindelijk over hen neergedaald, heeft ze getemd en daarom houden ze voor een paar uurtjes hun mond.
De Franse president Macron ligt in een balzaal van een slaapkamer. Mijn interesse gaat uit naar zijn pyjama, die bedrukt is met kleine, gouden Franse haantjes. Die Franse haantjes komen overal terug: een wekker in de vorm van een haan, een waterglas met haantjes erop, een lichtgevende haan met een snoer uit zijn staartveren en op de hoeken van zijn bed een viertal hanen die in bladgouden stilte toch kukeleku roepen. Het stoort Emmanuel niet, die ligt op zijn rug met zijn handen tot knuistjes gebald boven zijn hoofd. Een spoortje kwijl op zijn satijnen kussen en bekeken door zijn vrouw, die niet slapen kan en haar haar sierlijk langzaam borstelt, in een oorfauteuil die nog van Louis XIV is geweest.
Donald Trum slaapt in een afgezakte witte onderbroek
Heel anders dan Donald Trump, die slaapt in een afgezakte witte onderbroek. Het is een vreemd gezicht, de blootgewoelde borstkas die spierwit en pukkelig is tot aan de hals en daar dan toch vrij abrupt overgaat in feloranje. Zijn vrouw ligt niet naast hem, die slaapt kilometers van The Donald vandaan, de andere helft van zijn bed is bezaaid met hamburgerpapiertjes. Hij snurkt. En ergens op de wereld zit een Russische spion die als opdracht heeft de hele nacht naar dit oeverloze gesnurk te luisteren.
De Britse Keir Starmer ligt in een bed gemodelleerd naar een Britse dubbeldekker, Ursula von der Leyen in een Japanse designkamer: veel onbewerkt hout, veel rieten matten, een éénpersoonsbed. Orbán van Hongarije met open mond in een afgekoeld bubbelbad, Trudeau van Canada in dezelfde eikeltjespyjama die Jesse Klaver ooit droeg. Milei van Argentinië in innige omhelzing met een pluche kettingzaag, Modi van India onder een bananenboom op een bankje in een park, Xi Jinping van China snurkend op de voorzittersstoel van het enorme Chinese parlement en alle parlementsleden kaarsrecht in hun stoelen eromheen. Wakker, respectvol en in diepe stilte.
Zijn neusgaten sperren zich open
En Poetin ligt in een ijskoude kamer. Een marmeren bed met een berenvel erop en een fles wodka, leeggezopen. Poetin beweegt, de fles valt rinkelend op de vloer, maar de dictator van Rusland ontwaakt niet. Alleen zijn oogleden trillen een beetje, zijn neusgaten sperren zich open, maar zijn mond zonder lippen is niet meer dan een streep. Een slapend dier met pijn, als een dolle hond waar je niet te dichtbij moet komen. En de Oekraïense president Zelensky in een vliegtuig, in een vluchtig hazenslaapje zo’n 1000 kilometer van Poetin vandaan. Hij schrikt wel wakker, hij kijkt uit het raampje en ziet na een lange reis weer zijn verduisterde land.
Sinds kort maak ik er een sport van mij wereldleiders slapend voor te stellen. Maar ik denk toch dat het een andere reden heeft dan ze, tegen de klippen op, menselijkheid toe te dichten. Het is iets anders: ik wil graag dat de wereldleiders slapen om iets of iemand anders de kans te geven binnen te sluipen. Stilletjes, op kousenvoeten en met een zaklantaarn. Om zwijgend, zonder poeha en trammelant, de wereld te kunnen fiksen.
Slapende wereldleiders | Joost Oomen leest een Jubel
