Vluchtelingen bij het aanmeldcentrum in Ter Apel. Foto: ANP
Na berichtgeving in NRC zijn Kamervragen gesteld over de manier waarop minister Dilan Yesilgöz asielzoekers aanpakt die van overlast worden beticht. Ze zou dat niet volgens de regels doen.
Hoewel de taal omfloerst is, liegen de voorbeelden er niet om. Zo zouden asielzoekers op last van Yesilgöz op ‘onduidelijke gronden in een zeer restrictieve omgevingen worden ondergebracht’. Ook zou de demissionair minister officieren van justitie hebben geïnstrueerd asielzoekers die verdacht worden van lichte vergrijpen ‘zoveel mogelijk te vervolgen’.
De ene asielzoeker is de andere niet. Er zitten ook mensen tussen die niet of nauwelijks kans maken op toelating, omdat ze uit vermeend veilige landen komen en overlast veroorzaken, vaak uit armoede. Al jaren wordt geroepen dat tegen deze groep harder moet worden opgetreden. Alleen al dat maakt nieuwsgierig naar de antwoorden van Yesilgöz. Die zich net als burgers en asielzoekers aan de regels moet houden.
Maar er speelt nog iets. Het aanpakken van asielzoekers past in een verhaal dat we komende tijd vaker zullen horen: het verhaal van hoe we omgaan met mensen die we buitenlanders noemen. Afgelopen maandag publiceerde deze krant over internationale studenten in Groningen die zich niet meer welkom voelen omdat is besloten de instroom van buitenlandse studenten in te dammen.
En dan moet de discussie over het inperken van arbeidsmigranten nog op gang komen. Zonder arbeidsmigranten loopt de noordelijke arbeidsmarkt op verschillende plekken vast, waarschuwden VNO-NCW en MKB Noord vorige week. Het klinkt als een voorbode van een dubieus selectieproces waarbij de hoogste opbrengst per hoofd doorslaggevend kan zijn.
Ondertussen schaarde Nederland zich eind vorig jaar achter een akkoord van de Europese Unie om asielzoekers aan de grenzen in twee groepen te verdelen. Als straks ook het Europees Parlement met dit migratiepact instemt, moeten mensen met een kans en mensen met een kleine kans twee verschillende procedures volgen. Ook hier weer een tweedeling. Mensenrechtenorganisaties hebben al voor nieuwe mensonterende toestanden gewaarschuwd.
De tijd van Nederland als een open en gastvrij land komt steeds verder achter ons te liggen. In plaats daarvan lijkt een nieuwe grimmigheid aangebroken.
