Wandelsimulator Death Stranding 2 is de gekste game die je dit jaar gaat spelen: de ‘Tarantino van videogames’

De Japanse Hideo Kojima wilde filmmaker worden, maar belandde rond de jaren 80 toch bij een gamebedrijf. Hij vond dat een beetje gênant en loog als vrienden vroegen waar hij nou werkte. De gamewereld was dan ook een heel ander beestje in de jaren 80 dan nu: spellen waren toen nog vooral simpel en rechtlijnig, zonder de literaire ambities die moderne games inmiddels hebben.

De ontwerper besloot al zijn passie voor films daarom te gieten in zijn games. Dat was al te zien bij zijn debuut Metal Gear, een spionnenthriller met een verhaal veel complexer dan concurrenten, die bijna altijd draaiden om het redden van een prinses uit een kasteel. Als eind jaren 90 de PlayStation verschijnt, komt Kojima pas echt in zijn element. De nieuwe spelcomputer van Sony gebruikte CD-ROMs, waardoor de Japanner zijn games ineens kon spekken met tussenfilmpjes en gesproken dialoog. Met Metal Gear Solid brak hij door: het spel liet zien hoe videogames meer op bioscoopfilms kunnen lijken.

In de jaren erna ontpopte Kojima zich als een filmliefhebbende gameontwerper. Latere Metal Gear Solid-games werden steeds complexer, met grootse complottheorieën verwerkt in het verhaal, menselijk voelende personages en knipogen naar bekende films. Toen hij tien jaar geleden zijn werkgever verliet om voor zichzelf te beginnen, gingen alle remmen los met zijn game Death Stranding.

Je speelde Sam Porter, een soort postbode in de nabije toekomst. De wereld was getroffen door een paranormale apocalyps, waardoor gevaarlijke spoken de mensheid hebben teruggedreven in bunkers. De enige manier om het behekste landschap te overleven, is met een gekke machine die verbindt met de foetus van een kind, die Sam tijdens zijn reizen op z’n buik draagt.

Omdat het ongeboren kind zich op de grens tussen leven en dood verbindt, kan deze connectie maken met de geesten. Je ging van nederzetting naar nederzetting, bepakt met materialen die nodig zijn om te overleven. Iedere locatie die Sam bezocht werd ook verbonden met een nieuw soort internet, zodat de geïsoleerde mensheid weer met elkaar in contact kwam.

Death Stranding was een soort wandelsimulator. Hoewel je af en toe moest schieten en sluipen, was je vooral bezig met het verkennen van de verlaten Amerikaanse vlaktes, terwijl je af en toe je controller moest schudden om de baby op Sams buik te sussen. Dit soort esoterische gekkigheid is exemplarisch voor Kojima, een regisseur die in eerdere games bijvoorbeeld de geheugenkaart van gamers uitlas zodat een schurk ze vervolgens kon bespotten met hun speelgeschiedenis. Maffe ideetjes, net zoals hoe Quentin Tarantino met zijn maniertjes een unieke stijl in de filmwereld heeft.

De cast met personages was gespekt met beroemde vrienden die Kojima in Hollywood heeft gemaakt: de hoofdrol van Sam was weggelegd voor Norman Reedus (The Walking Dead), zijn tegenspeler was Mads Mikkelsen (Casino Royale, Hannibal). Zelfs voor regisseurmaatje Guillermo del Toro (Pan’s Laybyrinth, The Shape of Water) was een rolletje weggelegd, als één van de beste vrienden van Sam.

Het was een game vol filosofische vraagstukken, die zijn tijd ook nog eens vooruit bleek: het van elkaar afgesneden Amerika in Death Stranding bleek een perfecte analogie voor de lockdowns tijdens corona. De manier waarop Sam verlaten gebieden verkent en met zijn pakketbezorgingen mensen dat zeldzame beetje menselijk contact geeft, was van haast therapeutische waarde als mensen de game later speelden tijdens de eerste lockdowns.

Zes jaar later brengt Kojima een vervolg uit op dat toekomst voorspellende spel. In Death Stranding 2 ben je wederom Sam, die na zijn vorige avontuur de foetus in zijn anti-spokenmachine heeft vrijgelaten. Het kindje is inmiddels uitgegroeid tot een kleine dreumes, die wordt opgevoed door haar alleenstaande vader. Totdat de Amerikaanse overheid op een dag op de stoep staat. Zijn dochter is officieel eigendom van de staat, maar ze zijn bereid haar los te laten als Sam voor ze op pad gaat in Zuid-Amerika.

Wat volgt is een game die in de regel eigenlijk hetzelfde werkt als het eerste deel. Wederom bepak je Sam met grote dozen, waarmee hij van de ene nederzetting naar de ander afreist. Dat alles ziet er wel verbluffend uit: op een PlayStation 5 Pro lijken gebieden haast fotorealistisch, met geavanceerde lichteffecten die het verlaten Amerikaanse landschap een prachtig weemoedige sfeer geven. Death Stranding 2 is op zijn best op de rustigste momenten, als je met Sam een lange afstand aflegt en ineens een rustig indierockbandje de soundtrack op de achtergrond voorziet.

Het is een spel vol met Kojima’s persoonlijke eigenaardigheden. Sam wordt bijvoorbeeld nu bijgestaan door Dollman, een tot leven gekomen buikspreekpop wiens uiterlijk is gebaseerd op de Turks-Duitse regisseur Faith Akin. Dollman kan als een soort drone het veld in worden gestuurd, om de gamewereld voor Sam te verkennen.

Het nieuwe deel is actievoller dan zijn voorganger: waar het eerste deel je aanspoorde zo min mogelijk te schieten, uit angst de spoken aan te trekken, kan Sam ze nu zonder grootschalige nadelen te lijf. Kleine pijnpuntjes zijn bovendien uit de game gehaald, zoals de vereiste om eens in de zoveel tijd de meegedragen baby te sussen.

In grote lijnen is de game echter grotendeels gelijk aan zijn voorganger. Vond je het eindeloze gewandel van Death Stranding suf? Net als bij die game is de game wederom doorspekt met buitengewoon lange tussenfilmpjes, waardoor het soms meer voelt alsof je een film kijkt dan een game speelt. Kojima zou eigenlijk een strenge eindredacteur nodig hebben die zijn lange scripts helpt bondiger te maken.

Maar wie bereid is lang te wandelen en die filmpjes te kijken, bereikt uiteindelijk een soort zen-staat. Het is een game die langzaam gespeeld dient te worden, maar ook zorgt dat je zelf in dat tempo terechtkomt. Wie bereid is dat punt te bereiken, krijgt dan een ongebruikelijke game voorgeschoteld, met een verhaal dat je nergens anders verteld ziet worden.

Death Stranding 2: On the Beach voor PlayStation 5. Ontwikkelaar Kojima Productions, uitgever Sony Interactive Entertainment. Leeftijd 18+