Springen, vechten en rouwen in Tales of Kenzera | gamerecensie

„Toen Baba voor het eerst ziek werd, was ons huis nooit stil. Mensen kwamen van heinde en ver op bezoek. Zo veel mensen… Het enige wat ik wilde was dat ze weggingen. Ik voel me verschrikkelijk dat ik het zeg, maar… Ik wilde gewoon met mijn Baba zijn, alleen. Toen gingen ze weg, en kwamen niet meer terug. Wat een idioot was ik – die stilte najagen, en dan bidden dat de stilte vergaat.”

Het is een zachte biecht van Zau, een jonge sjamaan die zijn vader, die hij Baba noemt, heeft verloren. Een stil momentje voordat hij zich weer vol daadkracht en jeugdige hoogmoed stort op zijn taak: het terughalen van zijn Baba. Om dat te doen heeft Zau een deal gesloten met Kalunga, god van de dood. Als hij de god drie geesten kan brengen, kan hij zijn vader terugkrijgen.

Tales of Kenzera is een game van (stem)acteur Abubakar Salim, die zelf ook zijn vader is verloren. Zijn ervaringen met dat verlies heeft hij tot in de haarvaten in dit spel verwerkt. Hij vertolkt hoofdpersoon Zau en brengt hem met veel gevoel tot leven. De jongen is boos, ongeduldig, verdrietig, in ontkenning. De oude god Kalunga staat hem bij, en leert hem langzaamaan omgaan met alle complexe gevoelens die Salim zelf ook onderging.

Het spel is een zogeheten ‘Metroidvania’, een oud genre dat de laatste jaren weer opleeft. Vanuit 2D perspectief ren en spring en mep je je een weg door een mooi gestileerde wereld. Dat werkt goed. De besturing is strak, waardoor je in een heerlijke flow terecht kan komen. Moeiteloos springt Zau tegen muren op, over gevaarlijke stekels heen en onder obstakels door.

Ook fijn: Tales of Kenzera is zeer geschikt voor nieuwkomers in het genre. Dat zijn lang niet alle Metroidvania’s. Zo krijg je de belangrijkste vaardigheden al in het begin en wordt het meteen duidelijk gemaakt wanneer een bepaald gebied nog niet bereikbaar is.

Nadeel daarvan is ook dat het spel weinig vernieuwend is, en voor doorgewinterde spelers wellicht wat te makkelijk – de aantrekkingskracht van het genre is voor velen de labyrintische speelwereld. Het vechten begint na verloop van tijd wat te vervelen, gelukkig is het mogelijk de meeste vijanden gewoon voorbij te sprinten. Maar het verhaal, design en muziek maken dat ruimschoots goed.

De stijl van de game is afro-futuristisch. Denk Afrikaanse cultuur met sci-fi invloeden, denk Black Panther. De wereld barst van de detail, kleur en passie. De muziek onderstreept dit. Traditionele muziek gecombineerd met een fijne laag synthwave. Het clasht en mixt tegelijkertijd perfect, zoals ook Zau en god Kalunga clashen en nader tot elkaar komen.

Voor iedereen met gevoelens, iedereen die iemand heeft verloren. Tales of Kenzera is het type game dat weinig – en in de toekomst mogelijk nóg minder – wordt gemaakt, maar veel gespeeld zou moeten worden. Het type dat menselijk durft te zijn en complexe emoties op een creatieve manier bespreekt. Het type game dat je bijblijft, ook nadat het einde is bereikt.