Lunchen met een gehaktbalmenu bij Restaurant Diekgat in Eemshaven. ‘Duurzaamheid? Daar heb ik niks mee’

Er is geen mens te zien aan de lange rechte weg aan de rand van de Eemshaven. Overal waar je kijkt, draaien windturbines geroutineerd hun rondjes. Alleen robuuste bedrijfshallen en kantoren zorgen voor afwisseling in het uitzicht. Af en toe zoeft een auto of vrachtwagen langs.

Maar bij Restaurant Diekgat aan de Kwelderweg is op deze donderdag om 12 uur niks over van die leegte. De parkeerplaats staat stampvol auto’s. Bijna alle tafels zijn gevuld. Met mannen in fluorescerende jasjes, mannen in T-shirts met een logo erop en zelfs aan een tafel in de hoek twee meiden van een jaar of 16.

Restaurant Diekgat is het meest noordelijke restaurant van het Nederlandse vasteland. In het puntje van Groningen in de Eemshaven komen werknemers van de verschillende bedrijven in het gebied samen. Voor een goede lunch, zoals een Diekgat XXL (een hamburger) of ribeye. Een kop koffie met een stuk taart. Of gewoon even een snelle kroket.

Het ene bord met friet, salade en maaltijd naar keuze na het andere dienblad vol flesjes cola en koppen koffie komt de keuken uit. Achter de bar staat Antoinette, in de keuken staat haar man Ike. Sinds 2017 zijn ze de baas van Diekgat. Maar het zaakje staat er al sinds de jaren 70. Toen was het nog een klein gebouwtje met twee frituurs. Eromheen was bijna niks. Maar de plannen om hier een bruisend industriegebied te maken bestonden al wel. En daar speelde toenmalige eigenaar Otto Pakes slim op in.

Met de groei van de Eemshaven, groeide ook de snackbar. Nu heeft het wat weg van een uit de kluiten gewassen stacaravan. Alleen dan op een plek waar je niet graag vakantie wil vieren.

Diekgat is niet meer alleen een plek voor de harde werkers en stoere zeelui van de Eemshaven. Ook mensen uit de provincie weten hun weg naar Ike en Antoinette te vinden.

We eten een gehaktbal menu met Rene Grimmius (43) en zijn collega Harold Beck (43). Een smeuïge, kruidige, zachte bal van formaat. Een bakje mosterd om de bal in te dippen, wat nergens voor nodig is want de bal is smaakvol genoeg. Een simpele, frisse salade en een enorme berg friet. ‘Werknemersportie’, aldus Antoinette.

Waarom een gehaktbal? „Ja is gewoon lekker he? En vertrouwd”, zegt Rene. Nee, nostalgie heeft er niks mee te maken. Het is niet alsof een gehaktbal bij Diekgat hem doet denken aan de zelfgedraaide bal die zijn oma hem vroeger altijd voorzette. Diekgat - en daarmee de gehaktbal - is onderdeel van de wekelijkse routine van Rene en Harold. De twee werken bij Siemens Gamesa Renewable Energy. Een keer per week nemen ze een uurtje de tijd om naar Diekgat te rijden en buiten de deur hun reserves op te laden.

Het is de enige plek in de omgeving waar ze terechtkunnen. Maar het is prima, want de sfeer is goed, het eten is lekker en goedkoop en de eigenaren kennen de mannen. Hun drankjesbestelling (een cola en een cola zero) hoeven ze tegenwoordig niet meer op te noemen. Die is bekend.

„De rest van de week doen we normaal. Gezond. Met een boterham,” zegt Rene. Meestal zijn ze op vrijdag bij Diekgat. Maar deze week is anders, want Rene gaat morgen op vakantie. Drie weken aan de kust van Spanje. Met de tent. Vooral veel niks doen en heel weinig plannen. Misschien een dagje Barcelona. Lekker aan het zwembad.

„Zo’n vakantie, dat is waar je naartoe werkt, het hele jaar door.” Niet dat Rene zijn werk niet leuk vindt. Maar het is wel elke dag hetzelfde. Het is niet alsof hij als jongen droomde van dit werk. „Het is gewoon werk. Ik heb ook in gas en olie gewerkt.” De overstap naar duurzame energie, was dat bewust? „Nee, daar ben ik helemaal niet mee bezig”, zegt hij met een besmuikt gezicht.

Siemens Gamesa doet het onderhoud van de windturbines op de Noordzee. Tussen maart en oktober is er vrijwel altijd een schip op zee dat bij de turbines aanmeert. Een brug tussen de boot en de turbine zorgt ervoor dat de medewerkers bij de machine kunnen.

Maar dat is niet wat Rene en Harold doen. Zij zitten het hele jaar door in de haven. Zorgen ervoor dat alles op rolletjes loopt. En als het schip om de week op woensdag aanmeert, zorgen ze dat alles daar weer op voorraad is. Trots laten ze filmpjes en foto’s zien van de boot. Wild deinend op de golven van de Noordzee. „Je zou het restaurant op de boot eens moeten zien.”