Italiaans eten bij La Fornaccia in Anloo, maar zat er nou een Franse brie verstopt in de proeverij? | restaurantrecensie

In Anloo, bij restaurant La Fornaccia. Een bekende plek in het dorp en de omgeving. Tot 2021 zat hier dorpscafé Popken-Hollander, 26 jaar lang een bekende kroeg waar je terug in de tijd stapte. Giuseppe Camera (59) en Saskia Schreiner (60) kochten het en toverden het om tot restaurant. Camera, beter bekend als Pino, had jarenlang het Italiaanse restaurant Il Lago bij het Hoornsemeer in Groningen. Dat heeft zijn zoon overgenomen. Pino ging verder in Anloo: kleinschaliger en met meer kwaliteit en authenticiteit dan in de stad.

Het pand is oud, maar heel goed aangepakt. Zowel van buiten als binnen is het spic en span. Bij binnenkomst valt op dat het eetgedeelte ruim is ingericht. Een hoop verschillende zitjes, met lekker veel privacy. Jammer is dat we via een nicotine-rookgordijn naar binnen moeten, gecreëerd door vier rokers bij de entree. Ze staan keurig bij de voor rokers aangewezen statafel met asbak. Die zouden wij een ander plekje geven. Na binnenkomst worden we hartelijk ontvangen door het (opvallend jonge) personeel. Eenmaal aan tafel moeten we een kleine twintig minuten wachten tot we een menukaart krijgen.

Pizza, pasta, vlees en vis. De kaart is niet oneindig, zoals soms in Italiaanse restaurants. Dat maakt het kiezen makkelijker. Bij de pasta’s is er keuze uit tagliatelle, lasagne of tortellini. Rundersteak of varkenshaas, te kiezen in een aantal varianten, zijn de vleesgerechten. Visliefhebbers hebben gamba’s of gegrilde zalm als optie. Wie vegetarisch wil eten komt al gauw uit bij een pizza.

We nemen als voorgerecht de ‘Italiaanse proeverij’. De kaart belooft door de chef geselecteerde Italiaanse specialiteiten. We krijgen een groot bord met carpaccio, precies zoals je zou verwachten. Met olie, pijnboompitten, rucola en snippers Parmezaanse kaas. Daarnaast nog een groot bord met veel verschillende hapjes. Helaas legt niemand uit wat er ligt. We zien een kaas die erg lijkt op een Franse brie. Is dit een Italiaanse versie? We hadden er graag wat uitleg bij gehad.

De bruschetta zijn erg lekker, net zoals de gevulde groene pepertjes. Verder is het eenvoudig: stukjes paprika en tomaat, meloen, een stukje aubergine en wat courgette. De beloofde olijven zien we niet terug, behalve op de bruschetta en die hebben dan weer weinig smaak.

Dan de hoofdgerechten. We kiezen de tagliatelle stroganoff. Die bevat tomatensaus, champignons, spek, ui, paprika, ossenhaas, en Parmezaanse kaas. De pasta is erg goed: mooie grote slierten tagliatelle. De ingrediënten zijn mooi in balans.

Verder gaan we voor een vleesgerecht: rundersteak gebakken in een lichte roomsaus van gorgonzola, knoflook en peterselie. We zien een flink stuk vlees, mooi medium gebakken. Op die manier vinden we hem fijn, maar naar een voorkeur voor bereiding werd niet gevraagd. Het vlees is mals en smaakvol. Het wordt geserveerd in de saus met daarin ook gegrilde groenten en krieltjes. Lekker.

We bekijken de dessertkaart en die ziet er goed uit met onder meer cannoli siciliani (gerold koekje gevuld met ricotta), cheesecake met limoncello en - uiteraard - tiramisu. Toch passen we voor een derde gang. Het voorgerecht was flink en de hoofdgerechten vullend.

We hebben lekker gegeten in een mooie zaak met een prima sfeer. Is het authentiek Italiaans? Zo voelt het niet helemaal. We worden bediend door vier verschillende mensen die een bestelling opnemen, eten neerzetten en afruimen. Toelichting mist en al met al voelt het wat onpersoonlijk. In deze kleinere vestiging hoopten we op net dat beetje extra. Het prachtige pand wordt ontsierd door een schreeuwerig spandoek: ‘wij hebben ook afhaalpizza’s’. Wat puntjes op de i zou de zaak goed doen.