Na anderhalf jaar op straat in Groningen krijgt Dylan (33) een dak boven zijn hoofd. ‘Ik ga hier heel zuinig op zijn’

Met een glinstering in zijn ogen loopt Dylan het terrein van Skaeve Huse op, net buiten Harkstede. Tien huisjes staan er: negen voor bewoners en een voor de beheerder. Dylan is deze week de allereerste en mag kiezen waar hij wil wonen. Zijn blik zegt dat hij het eigenlijk nog niet kan geloven.

In een rechte lijn loopt hij naar het achterste deel met uitzicht op de weilanden. „Welke zou jij kiezen?”, vraagt hij aan hulpverlener Marius Brouwer (37) van Terwille Verslavingszorg. Het antwoord wacht hij niet eens af. Hij kijkt even naar het huisje links, maar loopt dan toch naar rechts. „Deze wordt het gewoon. Mooi vrijstaand.”

Projectleider Valentin Schramm (40) van WerkPro kijkt trots toe hoe Dylan alles op zich laat inwerken. „Hier hebben we zo lang zo hard voor gewerkt.” Lange tijd was er veel weerstand van omwonenden en nog altijd zit niet iedereen op de komst van Dylan en anderen te wachten. Een aantal mensen vreest voor hun eigen veiligheid. „Wij moeten aantonen dat dit werkt”, zegt Schramm. „Alleen dan haal je de vooroordelen weg.”

Binnen in zijn nieuwe woning trekt Dylan intussen de deuren een voor een open. Het is een klein eenvoudig huisje van 36 vierkante meter, met daarin een eigen woonruimte en keuken, slaapkamer, douche en toilet, berging en wat buitenruimte. Dylan gaat voor het raam staan en tuurt naar de weilanden.

Hij is een beetje emotioneel, zegt hij even later. De dag voelt voor hem als een cadeau. „Ik ben net een half uur wakker en kijk wat ik heb gekregen.”

Diezelfde ochtend, nog geen uur eerder, ligt Dylan tegenover de taxistandplaats op het Hoofdstation in Groningen onder een afdakje te slapen. Hier leeft hij al anderhalf jaar. Tussen de fietsen en naast een geparkeerde scooter ligt hij dik ingepakt op de grond.

Blauwe jas aan, knalrode muts op zijn hoofd. Het is een graad of 5, maar door de wind voelt het behoorlijk kouder. Twee stukken karton dienen als matras, een paar tassen aan persoonlijke bezittingen liggen om hem heen.

Als Schramm en Brouwer hem wakker maken, kijkt hij wat verdwaasd om zich heen. „Ik heb slecht geslapen”, zegt Dylan. „Misschien door de spanning”, antwoordt Schramm. Dylan begroet beiden met een boks. Zijn handen zijn gehavend.

Met z’n drieën laden ze zijn spullen in een busje. „En je fiets?”, vraagt Schramm. „Die is kapot”, antwoordt Dylan. „Maar dat maakt allemaal niet meer uit.” Hij raapt de stukken karton van de grond, nog niet wetende dat Schramm een nieuwe fiets voor hem heeft geregeld. „Ik breng eerst dit karton even naar de papierbak. Deze heb ik niet meer nodig.”

Dylan is een man van uitersten. Hij leeft een leven met hoge pieken en diepe dalen. Hij kon op jonge leeftijd een aardig potje darten. „Ik heb in 2008 en 2009 een paar keer tegen Michael van Gerwen gespeeld”, vertelt-ie. Lachend: „Wel verloren.” En in 2017 finishte hij een triathlon in 11 uur en 56 minuten. Hij is apetrots op die prestatie. „Die medaille hang ik straks op in mijn huisje.”

„Maar ook toen gebruikte ik al”, vertelt hij. Zijn verslaving is wat hem keer op keer weer terug bij af brengt. De problemen beginnen al jong. Door zijn drugsverslaving gaat hij kliniek in, kliniek uit. Vier keer belandde hij op straat, waarvan de laatste keer dus anderhalf jaar. Zolang heeft hij ook zijn ouders al niet meer gezien. Al die tijd bestaat zijn leven voor een groot deel uit statiegeldblikjes uit de trein halen, van het geld crack kopen en gebruiken.

Dat een aantal mensen hem liever niet in de omgeving heeft, maakt hem verdrietig. Hij haalt zijn schouders op. „Het is aan mij om het tegendeel te bewijzen.”

Projectleider Valentin Schramm knikt. „Er zit geen kwaad in deze man.” Hij vindt het vooral belangrijk dat Dylan na alle vertraging en rechtszaken eindelijk dat dak boven zijn hoofd heeft. „Het gevoel van veiligheid begint met een huis”, vertelt hij. Met een adres komt hij in aanmerking voor een uitkering. „Op straat ben je alleen maar aan het overleven. Hopelijk kan iedereen hier met de juiste begeleiding in alle rust stappen maken.”

Brouwer: „Dat is wat de meeste mensen die wij tegenkomen willen: rust.”

Rust is ook waar Dylan naar uitkijkt, terwijl hij in de verte staart. Hij denkt al na over een moestuin. Hier bij Skaeve Huse hoopt hij op betere tijden. „Weet je wat ik zo eerst ga doen? Ik stap onder de douche. De laatste keer was in april.”

Terwijl hij buiten wacht, dweilt binnen de schoonmaakploeg de vloer nog snel. „Als het straks schoon is, kom je de deur niet door voordat je schoenen uit zijn”, zegt Dylan gedecideerd. „Eindelijk heb ik een eigen plekkie. Dat heb ik nog nooit gehad. Ik ga dit niet verkloten. Ik ga hier heel zuinig op zijn.”

Hij komt energiek en vrolijk over, ondanks al die dalen. Bovenal is hij dankbaar voor de kans die hij nu krijgt. „Ik ben een blij en gelukkig man”, zegt Dylan tevreden. „Sluit daar maar mee af. En kom over een jaar maar terug, dan zie je een hele andere Dylan.”