Richard roeit naar het huis van zijn schoonvader Simon. Foto: Geert Job Sevink
Het huis van Simon Roffel net buiten Hoogkerk trekt een hoop bekijks op Funda. Hij woonde er tientallen jaren met Hero. Nu wordt het te groot, de dagelijkse roeitochten te zwaar.
De blauwe opwindbare robot, de etalagepoppen, de Coca Cola-lichtreclame, het schilderij van zangeres Maria Callas – het is een kleine greep uit de verzameling van Simon Roffel (74) die hij op rommelmarkten, beurzen en in kringloopwinkels bij elkaar sprokkelde. Hij omringt zich er graag mee, in alles zit een verhaal, maar soms moest er van zijn man Hero Tolsma (overleden in 2022) iets weg. Omdat het naar zijn smaak te vol werd.
,,Ik hou van dingen die een ander niet heeft.'' Foto: Geert Job Sevink
Simon grinnikt als hij verhaalt over de jukebox die na verloop van tijd het veld moest ruimen. Hij had hem verpatst, maar de koper wilde pas betalen als de muziekautomaat veilig en wel aan de overkant stond.
Simon woont aan het Aduarderdiep, even buiten Hoogkerk. De gangbare manier om zijn huis te bereiken is per roeiboot. Wasmachines, antieke vondsten, beelden, meubels: alles kregen hij en Hero met dat roeibootje van de bewoonde wereld naar de hunne. Voor de jukebox draaiden ze hun hand niet om.
Ze tilden het loodzware ding in het ijzeren bootje. Dat zakte diep het water in, maar hield de vracht. Eenmaal droog aan de overkant kregen ze keurig betaald.
‘Oh, wat woon ik hier toch mooi’
Simon zit aan de tafel in de woonkamer, bij het raam. Hij heeft er reeën zien lopen, vossen. ,,Ik dacht vanochtend nog ‘Oh wat woon ik hier toch mooi’. Dat uitzicht op de overkant, al die fietsers en motoren die langs rijden.’’
Simon in de tuin. Foto: Geert Job Sevink
Maar hij vertrekt. Zijn huis staat te koop, zaterdag komen er 16 liefhebbers kijken of het iets voor hen is, die plek dichtbij de stad, er tegelijkertijd – gevoelsmatig – ver van verwijderd. Het erf is ook lopend via de weilanden te bereiken, bij uitzondering en met toestemming van de boer kan er een auto via de landerijen komen, maar voor de dagelijkse gang naar werk, winkels en vrienden geldt het roeibootje.
Simon heeft de houten roeispanen ontelbare keren door het water gehaald, hij heeft gewacht tot de ergste windstoten voorbij waren om de overtocht te kunnen maken, hij is natgeregend in die boot, maar wat deerde het hem? De roeitocht hoorde bij hun huis. En nog. Wil hij naar zijn favoriete kringloopwinkel of naar de supermarkt in Hoogkerk, dan aarzelt hij niet en roeit naar de overkant.
Makkelijker wordt het er niet op nu de jaren beginnen te tellen, nu Hero is overleden en het erf hem te groot wordt.
‘Wij waren 26 en direct verliefd op deze plek’
Simon is geboren en getogen in de Oosterparkwijk in Groningen en werd kapper. Op een verjaardagsfeestje in 1973 ontmoette hij Hero en vanaf die dag zijn ze altijd samen geweest. Ze vonden een flat in Vinkhuizen, woonden daar met hun hond en op een dag in 1975 hoorden ze dat dit huis aan het Aduarderdiep te koop stond.
,,Hero werkte bij de Rabobank in Hoogkerk waar hij een echtpaar op leeftijd sprak dat zijn huis wilde verkopen. Wij zijn toen op een mistige avond hier naartoe gelopen, door de weilanden. En waren direct verliefd’’, zegt Simon. Hij denkt er met genoegen aan terug, evenals aan al die jaren die volgden.
Simon in de tuin. Foto: Geert Job Sevink
,,Wij waren 26 en gek op dieren. We namen kippen, konijnen, pauwen, een geit, honden, katten’’, zegt hij. ,,Alles kon hier.’’
Inge Palmans (53) luistert mee. Ze is de dochter van Hero en weet nog hoe ze er als klein meisje haar ogen uitkeek. ,,Zwemvestje aan en spelen maar. Wat een vrijheid.’’
Toen ze in 1990 ging studeren in Groningen, ging ze wonen in het pomphuis uit 1883 dat achter het woonhuis staat. Medestudenten die gewend waren aan hun eigen studentenkamertje wisten niet wat ze zagen: een eigen huisje. Elk weekend kwam haar vriend (inmiddels man) Richard langs en ze leerden de tweedehands schatten van Simon waarderen. Sinds 2013 is de handel in antiek en curiosa hun werk.
‘Mensen gingen niet naar de Rabobank, maar naar Hero’
Het waren andere tijden, merkt Simon op over hun start aan het Aduarderdiep. ,,De jeugd uit het dorp schold ons uit, we waren de enige homo’s in het dorp. De mensen dachten dat we hier een wild leven gingen vieren. Als we de was ‘s zondags buiten hingen, werd er al over gepraat.’’
‘s Winters, als het Aduarderdiep bevroren was, konden de echt nieuwsgierigen dichterbij komen. ,,Maar er is nooit iets vervelends gebeurd. Kwam ook omdat Hero bij de bank werkte. Van het woonwagenkamp tot de Molukse gemeenschap: hij hielp iedereen. Mensen gingen niet naar de Rabobank, nee, ze gingen naar Hero.’’
Ook buiten is plek voor de verzameling van Simon. Foto: Geert Job Sevink
Hij bewaart de wereld aan herinneringen aan hun leven samen. Thuis aan het Aduarderdiep voelde het altijd als vakantie. ,,Of we voeren met ons sloepje naar Garnwerd om koffie te drinken.’’
Een plek voor feestjes
In die bijna 50 jaar heeft Hero noch Simon ooit een nat pak gehaald bij de overtocht. ,,Toen we jong waren hadden we vaak vrienden op bezoek en dan besloten we om een uur ‘s nachts om naar de stad te gaan. Kwamen we een paar uur later weer terug. Ging altijd goed.’’
Richard roeit, Simon en Inge helpen aanmeren. Foto: Geert Job Sevink
Hij schiet in de lach. ,,Behalve bij het Rabobank-feest.’’
De plek aan het Aduarderdiep leende zich goed voor de feestjes van de bank. ,,Eén vrouw dronk altijd een beetje te veel. Toen ze aan het einde van het feest met twaalf man in het bootje overstaken, is zij in het water gevallen.’’
Dit huis bij Hoogkerk van Simon Roffel trekt veel bekijks op Funda. Foto: Makelaardij Bruintjes en Keurentjes
De charme van de seizoenen
Simon kijkt eens om zich heen, in de tuin vol fluitenkruid, beelden en terrasjes. In het huis vol rariteiten. ,,Ik hou van dingen die een ander niet heeft’’, probeert hij zijn verzamelingen samen te vatten. Hij wijst op het schilderij van Maria Callas. ,,Heeft Hero geschilderd. Elk schilderij hier in huis heeft hij gemaakt.’’
Hij moet gaan uitzoeken wat hij wil meenemen, straks, naar zijn nieuwe huis.
En ja, hij heeft wel een beetje voor ogen wat voor mensen zijn huis zouden moeten betrekken. Jonge mensen met een creatieve geest.
Inge vult aan: ,,Op deze plek middenin de natuur is het zaak de charme van de seizoenen te zien. In de herfst en de winter is het hier ook prachtig, maar dan is het niet altijd gemakkelijk, met die glibberige boot. Je moet goeie schoenen hebben en een dikke jas.’’
,,Dit is een kans voor een nieuwe generatie’’, besluit Simon.
