Bijna twee decennia nadat het eerste deel verscheen, heeft Nintendo Mario Galaxy en Galaxy 2 opnieuw uitgebracht voor de Nintendo Switch en Switch 2. Uitstekend nieuws, maar het is een beetje jammer dat Nintendo weinig moeite in deze nieuwe edities heeft gestoken.
Beide Mario Galaxy-games zijn legendarisch onder gamers. Wie op reviewverzamelwebsite Metacritic kijkt naar de hoogst beoordeelde spellen ooit, vindt Mario Galaxy op de vierde plek, met op positie vijf het vervolg. De tientallen recensies die journalisten over de games schreven, mondden uit op een uitstekende examenscore van gemiddeld 9,7 van de 10.
Wie tot voor kort beide games wilde spelen, moest door veel hoepels springen. Van Mario Galaxy 1 was recent een simpele heruitgave voor de Switch uitgebracht, maar die verkocht Nintendo voor zeer korte tijd. Inmiddels is hij alleen nog op de tweedehandsmarkt verkrijgbaar, waar je tussen de 80 en 240 dollar betaalt om een kopie te bemachtigen.
En Mario Galaxy 2? Die was alleen in 2010 uitgebracht op de Nintendo Wii. Het maakte het spelen van die game buitengewoon veel gedoe: niet alleen moest je de oude spelcomputer in huis hebben, je tv moest ook nog maar net werken met die apparatuur. De Wii was namelijk gemaakt voor oude beeldbuizen, niet voor moderne tv’s met hdmi-poorten.
Vreemde planeten zorgen ervoor dat de grond niet altijd beweegt als gedacht. Nintendo
Dat probleem lost Nintendo op met de nieuwe edities van beide games. In essentie zijn beide onveranderd gebleven: Mario springt als vanouds, puzzels en verstopte geheimen zitten nog op dezelfde plekken. Wel is alles strakgetrokken om er mooier uit te zien op moderne schermen – op een Switch 2 kan het spel zelfs op ultrahoge 4K-resolutie worden gespeeld, mits de console met je televisie is verbonden.
Onhandige beweegbesturing
Een beetje onhandig is de oude bewegingsbesturing. Galaxy en Galaxy 2 verschenen voor de Wii, een spelcomputer die volledig draaide om een controller die je rondwiebelt om dingen in games te doen. Bij de Mario-spellen richtte je dat apparaat op de tv, om met een soort laserpointer sterrensteentjes op het scherm te verzamelen.
Die functie is hier aanwezig, maar bedien je door de gehele console heen en weer te schudden of over het scherm te vegen – allebei opties waarbij je niet goed kunt zien wat er in de game gebeurt. Het is ook jammer dat je de camera van het spel niet met de rechterpook kunt draaien, al is dat nooit een halszaak tijdens het spelen.
Het grootste mankement is eigenlijk het gebrek aan nieuwe extra’s. Beide games zijn vrij oud, maar toch vraagt Nintendo er de hoofdprijs voor: 40 euro per stuk, of 70 euro voor de bundel. Voor zo’n hoog bedrag zou je verwachten dat er nieuwe levels of andere significante extra’s in verwerkt zitten. In plaats daarvan zijn de toevoegingen minimaal: er zijn nieuwe pagina’s in een verhalenboek dat je in de game kunt lezen en een optie om soundtracks te beluisteren, maar niks dat het spelplezier vergroot.
Dure meesterwerken
Het zijn klachten over de heruitgave waarbij de kwaliteit van de basisspellen buiten kijf staat: beide zijn meesterwerken die hier wederom uitmuntend zijn. Dat is misschien ook waarom Nintendo ermee denkt weg te komen om zo weinig aan beide spellen te doen en er de hoofdprijs voor te vragen.
