,,Je weet niet waar je aan toe bent, dat is heel vervelend'', beklaagt een bewoner van Ten Post zich over de versterking van haar huis. Foto: Anjo de Haan
Bewoners van Ten Post kregen donderdagavond uitgebreid de kans om hun hart te luchten over de volgens hen ellendige schadeafhandeling en versterking in hun dorp. ,,Het is weer allemaal gelul en dat irriteert me alleen maar.’’
In de gymzaal van dorpshuis ‘t Holt in Ten Post wil een jongeman iets zeggen, als hij na een paar woorden in huilen uitbarst. Zijn moeder zit naast hem. ,,Dit doet het dus met mensen. Ik wens iedereen hier veel kracht en sterkte, want dat hebben we nodig.’’
Een gezellige boel is het niet in Ten Post op donderdagavond. In de gymzaal van het dorpshuis zitten een stuk of 40 dorpsbewoners om hun hart te luchten aan gemeenteraadsleden uit Groningen. De stemming is welhaast zo treurig als het vaalwitte licht van de tl-buizen aan het plafond.
Confronterende vragen
De eerste vraag van een bewoner is gelijk een confronterende: ,,Weet u dat ons was beloofd dat alle huizen voor het einde van het jaar een versterkingsadvies zouden krijgen?’’ Peter Rebergen (CU), die deze avond als gespreksleider fungeert, erkent dat dit niet is gelukt. Geduldig luistert hij naar de zorgen van de inwoners van Ten Post.
Zo'n veertig inwoners van Ten Post grepen de kans aan om hun hart te luchten in de gymzaal van het dorpshuis en vragen te stellen aan de aanwezige gemeenteraadsleden. Foto: Anjo de Haan
Het is de tweede van drie dorpsgesprekken tussen gemeenteraadsleden en gedupeerde bewoners. Eerder was al een gesprek in Ten Boer, volgende week volgt Woltersum nog. De gemeente wil de bijdragen bespreken met de Nationaal Coördinator Groningen (NCG) om zo veel mogelijk plooien glad te strijken.
‘Je denkt: het is wel prima, maar dat is het niet’
De irritatie is voelbaar in dorpshuis ‘t Holt. In Ten Post hebben bewoners al jaren last van de aardbevingsproblematiek. Ze zijn de voortdurende vertraging, stroeve communicatie en constante personeelswisselingen bij de NCG zat. ,,Je appt met een medewerker, ziet blauwe vinkjes dat je bericht gelezen is maar krijgt geen reactie. Je hoort gewoon niets’’, beklaagt een jonge man in een aquablauw shirt zich. ,,Op een gegeven moment denk je dan: het is wel prima zo. Maar dat is het natuurlijk niet.’’
Een vrouw in een knalrode sweater verlangt naar duidelijkheid. ,,De adviseur zegt het een tegen je, de aannemer iets anders. Je weet niet waar je aan toe bent, dat is heel vervelend.’’ Een man met een gestreepte trui sluit zich daarbij aan en beklaagt zich richting de aanwezige raadsleden: ,,Wat gaat de gemeente doen voor haar burgers om dit een beetje vlot te trekken? Beseft de gemeente dat dit om mensen gaat? Het gaat altijd alleen maar over geld.’’
‘Wonderen kan ik niet beloven’
Rebergen noemt de irritatie begrijpelijk en verzekert de bewoners dat de gemeente als opdrachtgever van de NCG naast hen wil staan. ,,We rammelen stevig aan de poort bij NCG en we nemen deze signalen zeker mee’’, zegt hij. ,,Maar hélpt het ook?’’, vraagt de man in de gestreepte trui. ,,Wonderen kan ik niet beloven’’, klinkt het antwoord.
Een inwoner in gesprek met de gebiedsregisseur van Ten Post (met het schrijfblok op zijn schoot). Foto: Anjo de Haan
Cynisch gelach
Een half uur na aanvang staat een van de aanwezigen kwaad op en beent de gymzaal uit. Het is Margreet Veldman (57). In de kantine wordt ze door een groep biljartende mannen met cynisch gelach ontvangen. Ze begrijpen haar frustratie maar al te goed.
Veldman kwam naar het dorpsgesprek in de hoop iets wijzer te worden, maar lijkt een illusie armer. ,,Ik ben het echt spuugzat.’’ Met haar hand maakt ze een pratend gebaar. ,,Het is weer allemaal gelul en dat irriteert me alleen maar, dus dan kan ik beter weggaan.’’
‘Wanneer doen ze wat aan onze ellende?’
Ze woont na lang wachten nu twee jaar in een nieuwe huurwoning. Daar is ze blij mee, maar de luchtvochtigheid is dramatisch. Het is in haar huis zo droog dat ze last van haar longen heeft en dat de meubels zijn gescheurd. Een opeenstapeling van aardbevings- en privéproblemen zorgde ervoor dat ze knakte. ,,Ik trek het gewoon niet meer, er zijn geen oplossingen. Wanneer houden ze op met de loze praatjes en doen ze wat aan onze ellende? Wat hebben gesprekken voor zin als niets verandert?’’
Bewoners van Ten Post hebben buikpijn van de moeizame versterking en schadeafhandeling in hun dorp. Foto: Anjo de Haan
Ondertussen gaat het dorpsgesprek verder. De verhalen grijpen raadslid Etkin Armut (CDA) aan, die al een uur met de microfoon door de zaal langs de bewoners loopt. ,,Je krijgt er gewoon buikpijn van’’, zegt ze. Een man in een lichtgrijze hoodie reageert treffend: ,,Wij hebben hier al jaren buikpijn van.’’
Tijd, moeite en frustratie
Dan komt Veldman na het gestrest roken van een sigaret opnieuw de zaal ingelopen en gaat op haar plek zitten. Het cynisme maakt toch weer plaats voor een sprankje hoop. Een man voelt zelfs de ruimte voor het maken van een grapje. ,,Bij vergaderingen hoor je vaak: ‘We nemen het mee’. Dan denk ik later: waar is het dan gebleven?’’, zegt hij.
Gerrie Schotman uit Woltersum kwam naar het dorpsgesprek in Ten Post om bewoners een hart onder de riem te steken. Foto: Anjo de Haan
Jan Jut, die al jaren met vertraagde versterking van zijn beschadigde woning kampt, stelt dat bewoners veel tijd, moeite en frustratie over hebben om naar het dorpsgesprek te komen. ,,Wanneer komt de gemeente met een stappenplan? Neem de mensen mee in het verhaal.’’
In december gaat de gemeenteraad de uitkomst van de drie dorpsgesprekken bespreken. Het is de bedoeling dat de inwoners van Ten Post in februari worden ingelicht over de plannen van de gemeente om de versterkingsproblematiek in het dorp te verbeteren.
