Neil Young in Groningen speelde majestueus in het Stadspark. Foto: Jaspar Moulijn
Een geïnspireerde Neil Young hield dinsdagavond de aandacht van 24.000 bezoekers bijna twee uur vast met een set die eindigde met zijn anthem Rockin’ In The Free World en even grillig was als de legendarische en invloedrijke 79-jarige Canadese Amerikaan zelf. Volkomen uniek en niemand rockt harder en meer bezield dan hij op zijn respectabele leeftijd.
Het esdoornblad op zijn T-shirt verraadt waar zijn hart ligt en als hij de rood-met-witte nationale vlag op de tribune ziet geeft hij een blijk van waardering. Als politiek uitgesproken Trump-criticaster vreest hij ondanks zijn in 2020 verkregen Amerikaanse paspoort het land waar hij al zo lang woont niet meer in te mogen na de tournee. Een zorg voor later.
De aftrap kon niet beter
,,How are you all doing folks?” Meer woorden heeft Young deze avond niet nodig om contact te maken met het Groningse Stadspark. Weer eens een grootschalig concert, maar met nog niet de helft van het aantal mensen voor wie Rammstein en Guns N’ Roses er de afgelopen jaren optraden, voelt het relatief intiem. En met deze driedaagse reeks Summerstage-concerten – vrijdag Acda & De Munnik, zaterdag The Teskey Brothers – wordt er door organisator SPOT (en Mojo) een vervolg gegeven aan drie edities Stadspark Live. De aftrap kon niet beter.
Na een fijn aperitief in de persoon van speciale gast Van Morrison (deze eveneens 79-jarige wereldster zagen we vaker in het Noorden) is het iets over half negen als Youngs set rustig wordt afgetrapt met het folklied Ambulance Blues. Een debuut tijdens de huidige Love Earth World Tour. Die is net twee weken onderweg, nog anderhalve week in Europa te gaan.
Halve eeuw soundtrack leven oudere jongeren
En na het festival Glastonbury en Brussel staat Groningen dus in het rijtje, Berlijn volgt donderdag. Wie had ooit durven dromen dat zo’n icoon met zo’n zes decennia muziekbagage nog eens op zijn oude dag in Noord-Nederland zou langskomen. Voor veel oudere jongeren levert Young al een halve eeuw de soundtrack van hun leven. Met Buffalo Springfield, Crazy Horse, Crosby, Stills en Nash of solo.
Dan is het natuurlijk altijd nog afwachten in welke vorm zo’n man steekt. De berichten vooraf waren al zeer enthousiast en Young laat er ook nu al snel geen misverstand over bestaan. Hij is goed bij stem, oogt alsof hij er zin in heeft en geselt zijn elektrische gitaren gedurende de avond als in zijn beste tijd, zoekend naar het gewenste en soms bijtende en overstuurde geluid.
Mother Earth
Log, lomp en primitief rockt de ‘godfather of grunge’ in Be The Rain. Dat moet het hebben van het repeterende karakter en de tekst waarin Young zich van zijn milieu-activistische kant laat horen: ,,We got to save Mother Earth.” Zoals het in Sun Green ook gaat over de aarde die ,,many enemies” heeft.
Met zo’n indrukwekkend oeuvre geen voor de hand liggende keuzes, zoals het ook bijzonder is dat van zijn recent verschenen matige plaat Talkin To The Trees niets wordt gespeeld. Het tekent de wispelturige Young die nooit een pleaser is geweest of koos voor de gemakkelijke weg.
‘Rock and roll can never die’
Maar ook nu komt hij met voldoende publieksfavorieten voor de dag: When You Dance I Can Really Love, Cinnamon Girl en Like A Hurricane bijvoorbeeld, dat zoals vertrouwd tot grote hoogtes opstijgt. En wat te denken van de gouden rockriff van Hey Hey, My My (Into The Black) met de onvergetelijke regels: ,,Rock and roll can never die/It’s better to burn out ’cause rust never sleeps.” Beukend en snijdend, kippenvel.
Zijn prima bandleden – in feite Promise Of The Real zonder Lukas Nelson – zijn een stuk jonger dan die van Crazy Horse, zijn vorige band die ter ziele lijkt. Ze voorzien Young solide van een frisse energie en geven hem alle gelegenheid te stralen. Aan de werkhouding is vergeleken met Crazy Horse niets veranderd, ook nu wordt elkaars gezelschap op het podium opgezocht op de vierkante meter.
De liefde overwint de haat
De toegevoegde, oudgediende toetsenist Spooner Oldham (82) komt er wat bekaaid af, hem horen we eigenlijk alleen even goed tijdens het romantische Harvest Moon. Dat volgt op een fraai klein gehouden pijnlijk verhaal in liedvorm, The Needle And The Damage Done. Het jong geschreven Old Man is zoveel jaren later een ingetogen overpeinzing. Young overdenkt zijn leven en de plek waarop hij nu is.
Zonder te preken laat Young zijn persoonlijke en maatschappelijk bevlogen teksten voor zich spreken. Zijn publiek weet waar hij voor staat en hij weet relevant te blijven met zijn eigen gecreëerde idioom, ook al zijn lang niet al zijn recente platen even onmisbaar. Love Earth is de boodschap, liefde in het algemeen zou je ook kunnen zeggen. Bommen en raketten figureren nog in Name Of Love (CSN&Y), maar uiteindelijk overwint de liefde de haat zoals het klinkt in Love And Only Love.
Zeggingskracht roest niet
Throw Your Hatred Down komt er als eerste toegift, na minutenlang gejoel om meer. In afsluiter Rockin’ In The Free World gaat het nog een laatste keer intens, het komt uit de tenen. Als je de man in deze vorm ziet, wars van poses of show, weet je dat de zeggingskracht van Neil Young beslist niet roest.
Summerstage Groningen
Gebeurtenis: concert Neil Young & The Chrome Hearts i.h.k.v. Love Earth World Tour met vooraf Van Morrison en The Inspector Cluzo. Bezetting: Neil Young (zang/gitaar/mondharmonica/toetsen), Micah Nelson (gitaar/zang/toetsen), Corey McCormick (bas/zang), Spooner Oldham (toetsen) en Anthony LoGerfo (drums/zang). Gehoord: 1/7, Summerstage, Stadspark, Groningen. Publiek: 24.000.
