Bijna tien jaar na het einde van de veerbotenstrijd op het wad: hoe is het nu met EVT-directeur Erwin Rob uit Delfzijl?

Erwin Rob (51) gaat op een bolder in de haven van Harlingen zitten en tovert een zak kersensnoepjes tevoorschijn. Hier kwam hij als kleine jongen, opgroeiend op Terschelling, talloze keren aan land. Hier vervulde hij een paar jaar zijn ‘jongensdroom’ als directeur van de veelbesproken Eigen Veerdienst Terschelling. En het was ook hier dat die jongensdroom uiteenspatte, met een handtekening die bijna tweehonderd kilometer verderop werd gezet, op 3 april 2014 op het kantoor van de landsadvocaat.

Jazeker, hij komt hier nog weleens. En dan gaat hij ‘gewoon’ naar Terschelling op een veerboot van Doeksen, de rederij die hij ruim tien jaar geleden stevig beconcurreerde. ,,Ja dan mag ik gewoon aan boord hoor. Dat is helemaal geen probleem.’’

De veerbootdroom van Erwin Rob begon op Terschelling, het eiland waar hij opgroeide en tot zijn zestiende woonde. Zijn familie woont er nog altijd. ,,Mijn vader was voetbaltrainer. En elke keer als er een uitwedstrijd was op de wal klonk bij ons thuis het zinnetje ‘zondag elf uur Koegelwieck’.’’ De boot, in 1992 vervangen door een sneller exemplaar met dezelfde naam, waarmee rederij Doeksen elke dag honderden mensen en voertuigen heen en weer vervoerde over de Waddenzee. ,,En ik mocht mee.’’

De kleine Erwin zag veerbootkapiteins strak in pak de boot op de centimeter precies aanmeren en matrozen die resoluut auto’s van en op de boot dirigeerden. Het fascineerde hem allemaal evenveel. Dat hij ooit het eiland voor de zeevaartschool zou verlaten, stond vast.

En zo gebeurde het dan ook. Op zijn zestiende zwaaide hij Terschelling vaarwel voor de zeevaartschool in Delfzijl. Daarna studeerde hij verder aan het Transportcollege in Rotterdam, waar hij de zeebevrachtersopleiding volbracht. In 1994 ging hij aan de slag bij Wagenborg.

Op enig moment solliciteerde hij ook bij Rederij Doeksen, dat dan al bijna negentig jaar lang het alleenrecht heeft op het passagiersvervoer tussen Harlingen, Terschelling en Vlieland. Hij werd er niet aangenomen. ,,’Dan moet ik het zelf maar doen’, schoot toen al door mijn hoofd.’’

Het duurde nog jaren voor hij, woonachtig in Delfzijl, een advertentie in De Terschellinger las van de eilander ondernemers Bernard Haantjes en Piet Smit alias Piet Olie. Ze hielden een enquête over de veerdienst. ,,Die heb ik ingevuld, niet wetende waar dat toe zou leiden.’’ Op een gegeven moment werd hij benaderd door iemand die hem met Smit en Haantjes in contact wil brengen.

De rest is geschiedenis. In de nazomer van 2008 voer de Eigen Veerdienst Terschelling voor het eerst de haven van Harlingen uit. Dat ging niet zonder slag of stoot. ,,Vlak voor alles bijna rond was, moesten we ineens nog een proefligging gaan doen, om te kijken of we wel goed konden aanmeren. Toen begon het me te dagen: ‘verdorie, ze gaan ons voor de voeten lopen’.’’ Rob doelt op het ministerie, de gemeente Terschelling en Rijkswaterstaat. Die probeerden EVT nog voor de eerste afvaart allemaal aanvullende beperkingen en eisen op te leggen, stelt hij.

Voor zijn ogen zag hij een heel nieuw vocabulaire ontstaan, met venstertijden, bloktijden en frictietijden. Toen frustrerend; nu vertelt hij erover met een lach.

,,Dan kun je het ook krijgen zoals je het hebben wilt. Toen zijn we de boksring ingegaan.’’

Een jarenlange strijd volgde, waarin EVT en Doeksen elkaar openlijk vliegen afvingen en dwars zaten. Directeuren Paul Melles (Doeksen) en Rob vlogen elkaar via de media in de haren. Rob nu: ,,Ik deed het omdat ik gewoon lekker wilde varen. Maar toen het spel op de wagen kwam, veranderde de dynamiek.’’

Rob somt een aantal sabotage-acties op. Zo hield Rijkswaterstaat een tijd lang de hekken gesloten voor EVT-passagiers, die daardoor met huishoudtrapjes over de afscheiding moesten worden geholpen. Een paar keer knipte de EVT-kapitein de hekken door.

In de commissie bootdiensten, waarin Doeksen, de gemeente en Rijkswaterstaat zaten, was geen stoeltje beschikbaar voor EVT. ,,’Maar we hebben het niet over jullie hoor!’, zeiden ze dan. Jaja. Er circuleerde eens van een en dezelfde vergadering een dubbele set afwijkende notulen. Nou ja, ook hier werden onze vermoedens snel bevestigd”.

O ja, die kersensnoepjes. Van Doeksen kreeg EVT meermaals het verwijt te ‘cherrypicken’, oftewel de krenten uit de pap te halen. Wel de lusten, niet de lasten. Rob lacht erom. Vandaar die snoepjes. Kleine steek onder water. Toen Doeksen-directeur Paul Melles een paar jaar geleden stopte, stuurde Rob hem een fles kersenlikeur. ,,’Geniet van je pensioen’, schreef ik erop. Nooit meer iets op gehoord, haha! Die humor heeft hij niet joh.’’

Hij heeft Doeksen altijd monopolisme verweten. Dat was de reden dat hij met EVT begon. ,,Ik kan daar slecht tegen.’’ Dat de rederij na een paar jaar concurrentiestrijd begon te klagen over geldproblemen en dreigende ontslagen noemt hij ,,complete onzin.’’

Na veel getouwtrek voer de EVT in 2013 voor het eerst een goede dienstregeling, herinnert Rob zich. Zonder al te veel gedoe. ,,En achteraf gezien was het einde toen al in zicht.’’ Na de ene na de andere rechtszaak kocht de Staat EVT uiteindelijk uit en nam Doeksen de concurrent over.

Rob: ,,Ik zat klem. Ik werd op een gegeven gemaild dat ik de volgende dag om tien uur ‘s ochtends in Den Haag werd verwacht om die deal te tekenen. Nou, ik ben gewoon op de boot gestapt. Ik dacht: deze dag nemen ze me niet meer af. Ik werd de hele dag gebeld en gemaild. Uiteindelijk ben ik eind van de middag alsnog naar Den Haag gereden.’’ Om 22:37 werd de overeenkomst alsnog getekend.

,,Ze hebben daar de hele dag op me zitten te wachten’’, zegt Rob met een grote grijns.

Het klappen van zijn jongensdroom liet de geboren Terschellinger niet onberoerd. ,,Het plezier werd al steeds minder. Wat ik zo mooi vond, met een mooie ploeg mensen een goed alternatief voor de veerverbinding bieden, raakte steeds meer op de achtergrond.’’

Wat volgde, was de leegte. Hoe ging hij daarmee om? ,,De biatlon was mijn therapie. In Noorwegen.’’ Al vele jaren eerder raakte Rob verslingerd aan de combinatiesport van langlaufen en geweerschieten. Nu bleek het zijn redding. In 2015 ging hij wel drie keer naar Noorwegen om te skiën, langlaufen en te schieten.

Tegenwoordig werkt de voormalige veerbootkapitein nog altijd in de bevrachtingen en logistiek, vooral in de offshore aanleg van windparken.

Kriebelt het zelf varen nog weleens? ,,Nee’’, klinkt het resoluut. Op Ameland zijn er eilanders die ook plannen hebben voor een eigen veerdienst, nu de verbindingsproblemen daar toenemen. Wat moeten ze daar doen? ,,De vinger opsteken en zeggen dat je mee wilt doen. En als je wordt tegengewerkt, naar het Europees Hof.’’ Hij zucht even. ,,Maar, als de overheid je niet wil, begin er dan maar niet aan.’’