Ik wacht (99): Henk Gerritsen en Alison Meldrum uit Losdorp

:  Henk Gerritsen en Alison Meldrum
: Beiden 49 jaar
: Losdorp
: Afgekeurd gevangenismedewerker (Henk) en in Schotland verpleegster-in-opleiding (Alison)
: Arbeidershuisje uit 1902

 We zoeken nog kandidaten voor deze serie. Mail naar 
groningen@dvhn.nl

Soms als iets in het hoofd zit, wil het er niet meer uit. Dat is het geval bij Alison Meldrum (49) en Henk Gerritsen (49) uit Losdorp. Alison heeft de aardbevingen tussen de oren en ze willen daar niet meer weg.

Het huilen staat haar nader dan het lachen. Rond 2000 was ze in Nederland en leerde ze Henk kennen. Zes jaar geleden verhuisde ze van het Schotse Glasgow naar Losdorp. ,,Van een industriële stad naar een dorp met koeien’’, zegt ze. ,,Het mooie leven met Henk kon beginnen.’’ Ze begon een internetbedrijf voor de zakelijke markt.

Henk en Alison kochten het arbeidershuisje in Losdorp vlak na de aardbeving in Huizinge in 2012. Uit het bouwtechnisch rapport bleek dat het in orde was. Maar toen ze gingen verbouwen, zagen ze op meerdere plekken scheuren. Ze meldden de schade en kregen die vergoed.

Henk repareerde de muren zelf. ,,Maar na elke aardbeving kwamen er nieuwe scheuren. Ik bleef aan het repareren.’’ Meerdere experts kwamen over de vloer en ze lieten zelf onderzoek doen. Tussen het eigen onderzoek en dat in opdracht van de NAM zit een gat van 80.000 euro voor schadeherstel. Henk: ,,Daar kan ik nooit akkoord mee gaan. Dat geld heb ik niet.’’

In 2014 viel Alison opeens flauw. Het herhaalde zich meerdere keren en ze ging van ziekenhuis naar ziekenhuis, zeggen ze. Henk maakte zich doodongerust en durfde haar niet meer alleen te laten. ,,Ik plaatste camera’s in de woonkamer en keuken zodat ik haar via mijn mobiel in de gaten kon houden.’’ Ze probeerde zouttabletten en kreeg antidepressiva. Een huisarts en psycholoog vermoedden een burn-out en een posttraumatische stressstoornis (ptss), zegt ze. Ze slaapt slecht en wordt ‘s nachts soms schreeuwend wakker. ,,Ik ben bang. Ik voel het bewegen. Het is niet normaal om in zo’n huis te wonen.’’

Elke keer die brieven, mails, afwijzingen en de rechtbank die hen in het ongelijk stelt. ,,Je vecht tegen de NAM, de instanties en de overheid. Volgens de Nederlandse overheid moet elke Nederlander veilig kunnen wonen, maar dat is niet het geval. Ze overtreedt de wet.’’

Haar hoofd explodeert, zegt ze. Er kan niks meer bij. ,,Nederlands leren lukt niet meer. Voorheen sprak ik goed Frans. Ik ben alles vergeten. Ik kon niet meer werken en mijn bedrijf werd failliet verklaard.’’ De strijd heeft haar in de macht. ,,Ik ben alle kleine mooie dingen kwijt. Ik durf onze honden niet meer uit te laten, niet meer auto te rijden, niet meer naar de winkel voor boodschappen.’’ De tranen biggelen haar over de wangen. ,,Sorry, sorry.’’

Henk zit er soms ook finaal doorheen, zegt hij, maar gaat er anders mee om: ,,Ik kan de frustraties in een kastje stoppen. Dan doe ik het deurtje dicht en is het weg.’’ Maar zijn zorgen zijn groot. ,,Ik zeg wel eens tegen mensen: ik heb geen vrouw meer maar een plantje in een potje dat ik af en toe water geef. Ik moet haar verzorgen. Alison gaat naar twee psychologen. Eentje om te praten en de ander voor emdr-therapie.’’ Maar veel effect heeft dat nog niet.

Beiden meldden zich bij de commissie bijzondere situaties. ,,Wij zouden de hoogste prioriteit krijgen. Maar uiteindelijk zeiden ze: jullie liggen op de stapel.’’ Misschien had Henk alerter moeten zijn. ,,We konden ons laten uitkopen maar dat liet ik op zijn beloop. Ik was druk met Alison. Haar gezondheid was toen voor mij het belangrijkste.’’

Nu loopt er een rechtszaak tegen de NAM. ,,We zijn naar de rechter geweest. Die vroeg: staan jullie open voor een oplossing? Dat wilden we wel. We kregen een kwartier om met vertegenwoordigers van de NAM te praten. Wij stelden voor dat ze ons als voorschot 60.000 euro zouden betalen en de rest, een kleine 50.000 euro, later. Maar de NAM zei gelijk: we betalen niets uit. Weg oplossing.’’

Henk stuurde brieven aan premier Rutte en PVV-Kamerlid Wilders. ,,Je hoort nooit wat terug.’’ Volgens een taxatie van hun huis in 2104 zou het 135.000 euro waard zijn, zegt Henk. ,,Maar wie betaalt dat er voor? Wie koopt een verzakt huis met bevingsschade?’’

Ze willen nog maar een ding: weg uit Losdorp en weg uit Groningen.