Rinaldo Sterenberg woont weer bij zijn vader. ,,De overheid is een octopus. Met overal armen die je naar beneden trekken." Foto: Jan Zeeman
Een jaar na de aardbeving in Zeerijp wachten nog veel Groningers op een oplossing voor de schade aan hun huis. Ik wacht! is een serie over mensen die het wachten zat zijn. Vandaag aflevering 98: Rinaldo Sterenberg uit Ten Boer.
: Rinaldo Sterenberg : 35 jaar : Nu Ten Boer, voorheen Overschild : Onderhoudsmonteur : geen
We zoeken nog kandidaten voor deze serie. Mail naar groningen@dvhn.nl
Hij is in deze verhalenserie misschien een beetje een vreemde eend in de bijt. Rinaldo Sterenberg heeft namelijk geen beschadigd huis. Sterker nog: hij heeft helemáál geen huis.
Zijn woning in Overschild heeft hij moeten verkopen. De aardbevingsschade groeide zijn gezin financieel en geestelijk boven het hoofd.
Op zijn vijfendertigste woont Sterenberg weer bij zijn vader thuis in Ten Boer. Met een scheiding achter de rug en nog altijd achtervolgd door de financiële nasleep van de aardbevingsellende van de afgelopen vijf jaar. Zijn zoontjes van 8 en 4 zijn met hun moeder meeverhuisd naar Zuidwest-Friesland en ziet hij nog maar om het weekend.
,,We hadden de boel net een beetje op de rit toen het mis ging’’, blikt hij terug. In 2009 kochten ze hun ‘droomhuis’ in Overschild. ,,We hebben het zelf opgeknapt’’, zegt de onderhoudsmonteur.
,,Toen we in 2011 helemaal waren geïnstalleerd, begon mijn ex een kinderopvang aan huis als gastouder.’’ Nog geen jaar later kregen ze de eerste aardbeving voor de kiezen: 3,6 op de schaal van Richter.
Dat zorgde voor de eerste schade aan het huis. De bevingen en nieuwe scheuren volgden elkaar in rap tempo op. Begin 2015 was de schade volgens taxaties van de NAM opgelopen tot 15.000 euro.
Ondertussen sloop de aardbevingsstress in het gezinsleven. Zijn ex trok de voortdurende stress niet meer en liep geestelijk vast. Ook al doordat ze ondertussen zwanger was van hun tweede. Dat is sowieso al een emotioneel proces, zegt Sterenberg. Maar met de dagelijkse zorgen over het huis en hun veiligheid erbij werd het ondraaglijk.
Begin 2015 barstte de bom. Rinaldo vertrok naar zijn vader. Zijn ex was toen al gestopt met de gastouderopvang. ,,In 2013 zaten we nog helemaal vol’’, zegt Rinaldo. ,,Daarna begonnen ouders af te haken vanwege de aardbevingsschade. Bovendien verhuisde een heel gezin toen hun beschadigde huis door de NAM werd uitgekocht. Dat scheelde veel inkomsten.’’
,,Begin 2015 kwam we terecht bij de ‘probleemgevallendesk’ van de Rabobank, de afdeling Bijzonder Beheer in Eindhoven. Vier opeenvolgende ‘casemanagers’ bogen zich over hun zaak. ,,Nummer 3 begon te huilen in een gesprek met mijn ex aan de telefoon.’’ In overleg met de bank ging het huis in de verkoop.
Hij is inmiddels alweer een jaar gelukkig met zijn nieuwe vriendin Anna. Toch zegt Sterenberg over de split met zijn ex: ,,Als we geen mijnbouwschade hadden gehad, waren wij niet uit elkaar gegaan. Ook nadat ik naar mijn vader was vertrokken, zijn we nog zoveel mogelijk als gezin doorgegaan. Tot eind 2015 was de relatie meer dan vriendschappelijk, ook toen het huis was verkocht en zij verhuisde naar Friesland.’’
Ook nu het schadedossier is gesloten, blijft de zaak zijn leven overheersen. Dat merkt hij nu hij nieuwe toekomstplannen maakt met zijn vriendin.
,,We wilden hier in Ten Boer een nieuwe woning kopen, maar er is geen bank die een hypotheek verstrekt. Het huis is indertijd met forse restschuld verkocht. Dat is door de Rabo wel snel opgelost, maar technisch hebben we een week lang een schuld gehad. Daarover blijft vijf jaar lang een notitie staan bij het Bureau Kredietregistratie.’’
,,Een toekomst is er niet’’, sombert Sterenberg. ,,Feitelijk staat je leven stil. Ik heb altijd gedacht: later neem ik hier het bedrijf van mijn vader over. Deze boerderij is al honderd jaar in familie. Maar ik vrees dat het er niet meer van gaat komen. Ook al omdat we ook hier gigantische schade hebben. Ik ben bang dat de boel uiteindelijk gesloopt moet worden.’’
Het maakt hem boos, gefrustreerd en cynisch. ,,Mijn huis is buiten mijn schuld vernield, ik heb het onder de prijs moeten verkopen, door die BKR-notitie kan ik geen andere woning kopen, geld voor een advocaat om mijn recht te halen heb ik niet en ik verdien nét teveel voor gratis rechtshulp, mijn gezin ligt in duigen en mijn opgroeiende kinderen zie ik nog maar eens in de twee weken.’’
,,De overheid is een octopus’’, zegt hij bitter. ,,Met overal armen die je naar beneden trekken. Er is hier een oerwoud aan ‘hulpinstanties’ over het gebied uitgestrooid. Maar als je in een neerwaartse stroom terecht komt zoals ik, is er niemand die echt hélpt. Ik ben wel bij dertig organisaties geweest, maar ze sturen je van het kastje naar de muur. Voor jouw specifieke probleem moet je altijd net bij het volgende loket zijn.’’
Maar, wat nog het meest steekt: ,,Ze spelen met de veiligheid en toekomst van kinderen. Mijn zoontjes nemen dit hun hele leven mee, dat weet ik zeker. Ook nu ze al een paar jaar in Friesland wonen, zijn ze er nog dagelijks mee bezig. De oudste had laatst een spreekbeurt op school. Die ging natuurlijk over aardbevingen. Dan vertelt hij zijn Friese klasgenootjes dus hoe je jezelf in veiligheid moet brengen als het misgaat. Het doet pijn als ik daarover nadenk.’’
