Berend Jan Westerdijk: ,,Ik houd er rekening mee dat ik nog wel een paar jaar meekan.'' Foto: Jan Zeeman
Een jaar na de aardbeving in Zeerijp wachten nog veel Groningers op een oplossing voor de schade aan hun huis. Ik wacht is een serie over mensen die het wachten zat zijn. Vandaag aflevering 71: Berend Jan en Grietje Ina Westerdijk
Berend Jan en Grietje Ina Westerdijk 83 en 77 jaar Garsthuizen akkerbouwer woonhuis bij familieboerderij
Het statige huis van Berend Jan (83) en Grietje Ina Westerdijk (77) is niet meer te redden. De woning, in 1924 gebouwd door grootvader Westerdijk, heeft te veel scheuren. ,,Het is schrijnend wat er gebeurt met het historisch erfgoed in ons mooie Groningen’’, zegt Westerdijk.
Hij mag dan op leeftijd zijn, de agrarisch ondernemer verkeert in goede gezondheid en is nog altijd zeer strijdbaar. Als voorzitter van de Stichting Boerenbelang Mijnbouwschade strijdt hij voor een eerlijke schadevergoeding voor de getroffen agrariërs in het aardbevingsgebied.
De pootaardappelboer was 15 jaar toen hij in 1950 bij zijn grootmoeder op de familieboerderij kwam wonen. Middenin het veld, net buiten Garsthuizen. Hij houdt van die plek en het huis. ,,Mijn grootvader heeft hier voor mij de basis gelegd.’’ In 1957 werd hij eigenaar. Inmiddels bestiert hij de boerderij samen met zijn zoon en een kleinzoon, maar hij woont nog altijd met zijn vrouw in het statige en gemoderniseerde huis bij de boerderij. Zoon en kleinzoon wonen er naast.
In 2003 ontdekte Westerdijk de eerste scheuren, in de hal. Hij werd met een kluitje in het riet gestuurd door de NAM. De schade zou zijn veroorzaakt door fluctuaties in de grondwaterstand.
Na de krachtige aardbeving in Huizinge in 2012 ontstonden tot Westerdijks grote ontzetting scheuren in vrijwel alle muren van de woning en de grote landbouwschuur daarachter. ,,Waarom is niet eerder ingegrepen? De NAM heeft geweldig verzaakt. Het was al heel lang bekend dat door gaswinning schade kon ontstaan. Ze hebben uit bepaalde velden ook te veel gehaald waardoor de druk niet goed verdeeld was.’’
Er volgde een jarenlange strijd met veel inspecties en onderzoeken. Aanvankelijk was het advies de scheuren te repareren en te verstevigen met zogenaamde wokkels. Westerdijk ging niet akkoord. ,,Ik hoef er niet beter van te worden. Maar de schade moet betaald en helemaal gerepareerd worden.’’
Westerdijk zag zijn woning steeds slechter worden. ,,Zelfs de isolatie van de muren en het plastic daarachter is stuk. Het vocht komt naar binnen. De fundering is kapot.’’ In 2016 constateerde Arcadis dat het huis onherstelbaar was beschadigd. Repareren en versterken is veel te duur. De schuur kan wel gerepareerd worden. Hij kreeg een bod voor nieuwbouw, maar daarvoor kan hij zijn huis bij lange na niet herbouwen. ,,Ik voel me ongelofelijk besodemieterd.’’
Hij heeft geen goed woord over voor de werkwijze van de NAM. ,,Die traineert zaken heel bewust. Ik heb handboeken gelezen waarin staat hoe werknemers gedupeerde huiseigenaren op een dwaalspoor moeten zetten. Zo doortrapt en gemeen. Al die smoezen.’’ Wat hem het meeste dwars zit? ,,Ik heb er geen moeite mee dat ze hier gas winnen. Wel dat ze verrekken de schade te vergoeden die anderen daarvan ondervinden.’’
Westerdijk heeft zich er inmiddels bij neergelegd dat de mooie familiewoning wordt gesloopt. Hij heeft zelf een nieuw huis ontworpen. Voor hem en zijn vrouw. ,,Ik hou er rekening mee dat ik nog wel een paar jaar mee kan’’, zegt hij met gevoel voor humor. ,,En ik wil hier blijven wonen.’’ Westerdijk zorgt al jaren voor zijn zieke vrouw. ,,Ik heb haar altijd beloofd thuis voor haar te zorgen.’’
Maar alles is nog niet rond. ,,We wachten op de uitnodiging van de arbiter. Als het zover is heb ik mijn tekening en berekeningen in ieder geval klaar liggen.’’ Hij focust zich niet op een datum voor zijn bouwproject. ,,Dat valt altijd tegen. En het dak lekt hier gelukkig nog niet.’’
