Robert en Anne Lies Mossel: ,,De buren in dezelfde woningen krijgen nieuwbouw, bij ons gebeurt niets.’’ Foto Jan Zeeman Jan-Zeeman
Een jaar na de aardbeving in Zeerijp wachten nog veel Groningers op een oplossing voor de schade aan hun huis. Ik wacht is een serie over mensen die het wachten zat zijn. Vandaag aflevering 60: Familie Mossel uit Slochteren.
Robert (45) en Anne Lies (39) Mossel met dochters Laura (18), Rhodé (16), Kyra (13) en Febe (11) Slochteren Hij elektromonteur, zij dichter Vier-onder-een-kap uit 1981
***
Robert Mossel (45) pakt de papieren erbij. ,,Op 25 juni 2014 hebben wij schade gemeld. Net als de buren want die hadden identieke bevingschade. Een scheur in de muur aan de tuinkant liep zelfs van hun muur over in die van ons.’’ De Mossels wonen in een rij van vier-onder-een-kap.
Bij de buren kwam een inspecteur over de vloer. Hij concludeerde dat het bevingsschade was. Ze kregen geld en de schade was in een mum van tijd hersteld. De Mossels kregen bezoek van een andere inspecteur. ,,Die zei: geen bevingsschade.’’ Ze tekenden bezwaar aan want ze snapten er niets van. Sommige scheuren lopen van het ene huis over in het andere huis. ,,Onze inspecteur zei: wat die andere inspecteur doet is niet mijn verantwoording’’, zegt Anne Lies.
In januari vorig jaar - na 3,5 jaar - kregen ze alsnog de schade vergoed. Het geld parkeerden ze want terwijl ze op die toekenning wachtten, kregen ze de vraag van Centrum Veilig Wonen (CVW) of ze mee wilden doen aan een voorbeeld-project voor het al dan niet verstevigen van de woningen. Dat wilden ze wel.
In januari 2018 horen ze dat hun woning inderdaad moet worden versterkt. Ze hopen snel te horen hoe en wanneer dat gaat gebeuren, maar horen niets. ,,Er volgde een grote stilte.’’ Robert belt en mailt. ,,Het CVW zei dat ze het druk hadden en met personeelsgebrek kampten. Maar ons huis zat in de molen.’’ Ze wachten.
Intussen praten ze met buren die meedoen aan Heft In Eigen Hand, een project de Nationaal Coördinator Groningen waarbij eigenaren zelf versterkingsmaatregelen aan hun woning kunnen laten uitvoeren. Dat kan alleen als alle eigenaren van de vier-onder-een-kap-woningen het daar over eens zijn. Het rijtje van de Mossels komt er niet voor in aanmerking omdat een woning nog van de woningbouwvereniging is.
Bewoners van het blok van Heft in Eigen Hand - identieke woningen als die van de familie Mossel - krijgen wel een rapport over hoe hun woningen moeten worden versterkt. Omdat versterken te duur is, komen ze in aanmerking voor nieuwbouw. In september gaat dat van start.
De Mossels en andere bewoners horen niets. Tot dat dit begin dit jaar een brief op deurmat ploft. Er is een nieuwe HRA-norm. Hun woningen zijn niet risico-vol en worden niet versterkt. Ze zijn verbluft: de woningen van de buren worden geheel vernieuwd, aan de huizen in hun blok gebeurt helemaal niets.
In een rapport van de Mijnraad staat dat ze de keuze hebben om voor versterking te kiezen, maar opeens hebben ze geen keuze meer. ,,Al die huizen versterken is natuurlijk veel te duur’’, zegt Anne Lies. Robert: ,,Ik vind het onbehoorlijk bestuur’’.
Vier keer voelden de Mossels een aardbeving. Hun huis schudde. Hun grasparkiet met kooi en al viel uit de brede vensterbank. De jongste dochters waren bang. Anne Lies voelt zich niet veilig in haar eigen huis.
Ze zijn fatsoenlijke mensen. Van hen geen kwaad woord over de experts die ze over de vloer kregen. ,,Allemaal even aardige mensen.’’ Maar de gang van zaken? Het maakt ze cynisch. Scholen en zorgcomplexen worden versterkt, prima. Maar de gewone burger is nergens. ,,Wie komt er nog voor ons op?’’
Onlangs werd bekend dat gemeenten in het aardbevingsgebied krijgen elk 15 miljoen krijgen. Die maken mooie plannen voor dorpsvernieuwing, aanleg van groen en leefbaarheidsprojecten. De Mossels schieten er niets mee op. ,,Als je hier al weg wil, kan het niet’’, zegt Anne Lies. ,,Wie koopt er nu een huis met aardbevingsschade? Je zit vast in je eigen huis.’’
Robert leest alle rapporten, volgt de discussies en Kamervragen. ,,Alles wordt door de minister weggewuifd.’’
Anne Lies barst uit onmacht soms in tranen uit. Ze gaan naar informatiebijeenkomsten maar komen er gefrustreerd vandaan. ,,De wethouder luistert alleen naar de minister en komt niet op voor haar burgers. Het is de omgekeerde wereld. En dat is onze volksvertegenwoordiger!’’ Ze is alle vertrouwen verloren. ,,Ik twijfel voor het eerst of ik nog ga stemmen.’’
