Ik wacht (58): Sietske en Louis Journée uit Bedum

Sietske en Louis Journée
68 en 71
: maatschappelijk werker en klinisch fysicus
pastorie Walfriduskerk, 1893

***

 

Ze zijn tevreden over schadeherstel en versterking. Sietske en Louis Journée wonen in de pastorie van de Sint Walfriduskerk in Bedum, beter bekend als ‘de kerk met de scheve toren’, en na de aanpak is er geen scheur meer bijgekomen en voelen ze zich nog steeds veilig.

Maar ook zij hebben een verhaal.

Tussen de eerste melding, na de beving in Huizinge in 2012, en de laatste timmerman die van het erf reed, zit vier jaar. De twee ondervonden wat het is als een dossier een ‘circus’ wordt en wat het is als organisaties langs elkaar heen werken.

Sietske en Louis Journée betrokken de woning in 1987. Een huis met achterstallig onderhoud. Scheuren in plafond, gang en woonkamer en de schuur ‘gleed’ weg. De link tussen schade en gaswinning werd niet meteen gelegd. Het was een oud huis en niet optimaal gefundeerd.

Sietske: ,,In 2006 of 2007 hoorden we een tik en zat er ineens een barst in een raam. We dachten aan een steentje. Je had geen idee dat het door een aardbeving kon komen.’’

Huizinge veranderde alles.

Louis: ,,Voor die tijd dachten mensen: het valt wel mee. Maar het viel niet mee. De mankementen aan ons huis werden beduidend erger. De scheur in de vensterbank groeide, mijn hand paste tussen een kozijn en een muur. Het waaide in de woonkamer. Stoken ging lastig. Op de ene plek was het warm en in een andere hoek was het koud.’’

De dakconstructie raakte instabiel. Het huis dreigde uit elkaar te worden getrokken, door de schuur aan de achterkant en de overhellende muur aan de voorkant. Dat proces was al gaande, maar werd door de bevingen verergerd.

Sietske: ,,In 2012 hebben we hier maar geen kerst gevierd. Voor de kinderen en kleinkinderen voelde het niet veilig.’’

Ze hadden direct nieuwe schade, na Huizinge. Inspecteurs van de NAM kwamen langs. Een rapport werd opgesteld en er volgde een aanbod dat aannemelijk klonk. Snelle aanpak van de wegzakkende schuur was zelfs geboden.

Louis: ,,Los van de schadeaanpak wilden we zelf aan het verbouwen. Onze aannemer, Teeninga, heeft ons ontzettend goed geholpen. Hij ontdekte ook niet-gesignaleerde schade en andere dingen die niet klopten.’’

Er volgde een nieuwe inspectie, waarna het gehakketak begon. Een zijmuur moest helemaal worden afgebroken en weer opgebouwd, omdat er een stalen constructie in moest. En dát werd door de NAM niet geaccepteerd.

Louis: ,,Centrum Veilig Wonen was in die tijd bezig met een risicoanalyse. Een heel leger bij de weg. Die inspecteurs zagen de zijkant en sloegen alarm. De experts brachten dus in wat de NAM afkeurde. Toen was die verplicht het toch te doen.’’

Het was een voorbeeld van hoe organisaties langs elkaar heen werkten. De pastorie is een monument en dus hadden ze ook te maken met Libau, Monumentenzorg en de Rijksdienst voor Cultureel Erfgoed.

Louis: ,,We moesten daarna in conclaaf met de Belastingdienst, over de aftrekbaarheid van posten van onze eigen verbouwing. Dan merk je dat mensen elders geen idee hebben wat hier aan de hand is.’’ Sietske: ,,Je bent vreemde in een wereld waarin anderen aan de knoppen zitten. Toen de aanpak in juni 2015 eenmaal begon, vond ik het niet zo erg. Een jaar later was het klaar.’’

Hoewel ze zelf tevreden zijn, kunnen de twee zich voorstellen dat anderen er moedeloos van worden. Sietske Journée was fractievoorzitter van de VVD in Bedum: ,,Goed, ik ben van dezelfde partij, maar het is niet eerlijk dat de schuld alleen bij de ministers Wiebes en Kamp wordt neergelegd. Het geld is er. Al die organisaties zorgen ervoor dat programma’s vastlopen.’’

Ze vat de problematiek in één zin samen: ,,Er is een zak met geld, er is schade en daartussen is het een puinhoop.’’