Ik wacht (55): Martin en Simone Franken uit Appingedam

: Martin Franken (60) en Simone Franken (53) met dochter Mandy (18)
: Appingedam
: Hij is journalist en radio-presentator, zij is huisvrouw
: Huurwoning uit 1974

***

 

Een cameraploeg van de Evangelische Omroep rijdt voor in Appingedam. Journalist Tijs van den Brink interviewt Martin en Simone Franken voor een tv-programma over de aardbevingen en de gevolgen ervan op hun woning.

Ze raken daar nooit over uitgepraat. Ze vinden het gekmakend.

Sinds zeventien jaar wonen ze in hun huurwoning, een rijtjeshuis in Opwierde-Zuid. Hun dochter Mandy is er geboren, ze hadden het er goed en gezellig, samen met hun parkieten Chico en Lola. ,,We hadden hier ons thuis van gemaakt. We voelden ons hier gesetteld, ik had boven mijn studio gemaakt’’, zegt Martin, die journalist en radio-presentator is.

Aan dat vredige bestaan kwam in 2015 een einde. Toen maakte Woongroep Marenland bekend dat hun huurwoning deel uitmaakte van een groep van 1650 huurwoningen die verduurzaamd en versterkt werden. Een prima plan, vonden de Frankens, niet wetende wat hun boven het hoofd hing.

,,Tot nu zijn we tig bijeenkomsten en brieven verder, maar eigenlijk weten we nog niks’’, zegt Simone. ,,Marenland heeft dit project uit handen gegeven aan het CVW. Van de 1650 te versterken woningen staan er 64 in deze wijk. Zeven rijtjes zijn nu klaar.’’

Het huis van de Frankens had ook al klaar moeten zijn. In 2017 hadden zij uit hun huis moeten zijn, zo was de planning, maar ze zitten er nog. Tussen de verhuisdozen inmiddels, dat wel. ,,Het ging steeds mis, we moesten wachten, maar het gaat nog steeds mis.’’

Wat er precies misgaat, ze kunnen er de vinger niet op leggen. Ze zeggen dat ze overal zelf achteraan moeten, dat ze niets hebben in te brengen, niet mogen meepraten. Dat huurders niet bestaan in aardbevingsland. Dat ze geen verhuiskosten krijgen. Dat ze drie uur aan de telefoon zitten met het ministerie van Binnenlandse Zaken dat ook vindt dat Marenland de verhuiskosten moet vergoeden. ,,Maar Marenland wil niet betalen vanwege een contract met de NAM, dus nu wordt het een rechtszaak.’’ Behalve aan Marenland hebben ze ook niets aan de gemeente, zeggen ze.

Hun woning heeft aardbevingsschade, ze hebben meerdere klappen gevoeld, ze hebben de vloeren zien golven. ,,Die schade is hersteld, maar experts zeggen dat we blij mogen zijn als we bij een echte klap met wat blauwe plekken naar buiten komen. Maar wij liggen niet wakker van de bevingen, wij liggen wakker van alles eromheen’’, zegt Martin.

Hij doelt niet alleen op de mentale knauw die hij en zijn gezin krijgen van het wachten, van het niet-gehoord worden, van de opmerkingen dat ze niet moeten zeuren. Hij doelt ook op de schijnvertoning.

Hij tracht het uit te leggen: ,,Het is absurd wat er met ons huis gebeurt. Ons huis heeft gerust schade, maar de maatregelen die nu worden genomen, zijn peperduur. Dat is doodzonde van het geld. Steek dat in echt erge gevallen. Dat deze huurwoningen voor twee ton per stuk worden verstevigd en verduurzaamd, op de oude onveilige fundering, is geldverspilling. Sloop was beter geweest. Om ons heen worden exact dezelfde huizen gesloopt vanwege de onveilige funderingen. Snap jij het?’’

Hij haalt z’n schouders op, zegt dat hij en de andere huurders machteloos staan. ,,Dit had allemaal anders gekund, maar ja, de NAM zegt dat geld geen rol speelt en dat iedereen hier veel van leert. Maar ik snap er niks van. Die investering in ons huis halen ze er nooit meer uit en dat maakt me boos.’’

Ze pakken nog een verhuisdoos in. Op 26 maart verkassen ze naar hun tijdelijke woning, op 27 maart beginnen de werkzaamheden aan hun huis en als alles meezit is hun huis half juni klaar.

Maar de Frankens willen liever niet terug. Ze willen weg uit het aardbevingsgebied en staan nu op de wachtlijst voor een huurwoning in Zuidoost-Groningen.