Legpuzzels zijn voor Maaike en Harm Jan de Vries een aardig tijdverdrijf. Veel minder plezierig is de puzzel waar het herstel van hun verzakte huis hen voor plaatst. Foto: Jan Zeeman Jan-Zeeman
Een jaar na de aardbeving in Zeerijp wachten nog veel Groningers op een oplossing voor de schade aan hun huis. Ik wacht is een serie over mensen die het wachten zat zijn. Vandaag aflevering 51: Harm Jan en Maaike de Vries uit Overschild.
Harm Jan en Maaike de Vrie Overschild Gepensioneerd. Hij was lasserzij gezinsverzorgster Vrijstaande arbeiderswoning
***
Recht lopen is onmogelijk in het huis van Harm Jan (67) en Maaike (65) de Vries uit Overschild. De vloeren zijn zo schots scheef dat bezoek er soms misselijk van wordt.
Het echtpaar De Vries is ook ziek. Ziek van het lange touwtrekken over vergoeding van de schade. Ze wachten al jaren op reparatie van de vloer. Maar dat herstel en de noodzakelijke versterkingsoperatie gaan zoveel kosten, dat sloop en nieuwbouw meer voor de hand ligt. Vinden zij. Maar zover zijn de organisaties die de aardbevingsschade afhandelen (nog) niet. ,,We wachten en wachten maar. Dit duurt allemaal veel te lang’’, zegt Maaike.
De situatie is ernstig: scheve kozijnen, klemmende deuren, gapende kieren tussen vloeren en muren, scheefgetrokken muren en dito plafonds. Maar het ergste van alles is toch wel de vloer, die tussen- voor en achterkamer meer dan 10 centimeter omhoog loopt.
Harm Jan groeide op in het vrijstaande arbeidershuis en trok met zijn jonge gezin weer bij pa in toen ma plotseling overleed in 1978. Het stel bleef er wonen. Met veel plezier. Totdat de aardbevingsellende toesloeg. In 2013 werden de eerste scheuren erkend als aardbevingsschade en gerepareerd.
Geestelijk maken ze je helemaal kapot
De vloer is echter een punt van discussie. ,,Die was in de loop der jaren hier en daar al ietsje verzakt of verhoogd. Na de bevingen kwam die ineens heel veel omhoog’’, vertelt zij. ,,Op het hoogste punt 13 centimeter’’, zegt hij. Maar volgens het CVW was die schade niet aardbevingsgerelateerd.
Het echtpaar liet het er niet bij zitten. ,,De contra-expert werd er stil van toen hij de vloer zag.’’ Nieuwe bevingen verslechterden de situatie. Nieuwe scheuren in de muren werden hersteld, maar de nog slechter geworden vloer niet. ,,Het lijkt wel alsof ons huis uit elkaar wordt getrokken.’’
De ene deskundige na de andere boog zich over de vloer. ,,Om gek van te worden’’, zegt Harm Jan. Hij werd zwaar depressief van het lange wachten en de onzekerheid. ,,Je wordt maar aan het lijntje gehouden. Mijn zelfvertrouwen was weg en ik kreeg dwangneuroses. Geestelijk maken ze je helemaal kapot.’’
Na lang touwtrekken stelde de arbiter het echtpaar vorig jaar in het gelijk. Daarna volgde een gevecht over hoe de vloer moest worden hersteld. Harm Jan wordt nog witheet als hij de voorstellen opsomt: vloer laten zakken, opstapjes om de verschillen met de deuren weg te werken. Het oude tapijt en laminaat er weer overheen. ,,Ze willen de boel goedkoop oplappen voor 10.000 euro. Wij zijn te oud voor al die opstapjes. ’’ Een door hen zelf geconsulteerde aannemer zegt minstens 30.000 euro nodig te hebben om de vloer acceptabel te herstellen.
Het versterkingsplan voor hun woning opende het echtpaar de ogen: hun huis is toe aan sloop. Muren, plafonds en het dak moeten worden verstevigd met platen underlayment, de slaapkamer beneden vereist een ijzeren constructie.
Zij: ,,Het hele dak moet eraf. Er blijft niets over van ons huis. En met dat houtwerk wordt het veel te zwaar, dan verzakt het huis nog meer. Dan maar liever sloop en nieuwbouw.’’
Hij: ,,Maar ik ga het erf niet af. Een wisselwoning? Ik vertrouw niemand meer. Laat ze er maar een keet neerzetten om tijdelijk in te wonen.’’ Maar zover is het nog lang niet. Ze wachten op het oordeel van ‘deskundigen’ en op dat wat wordt besloten. ,,We willen eindelijk wel weer recht door huis lopen.’’
