Fred Nieborg uit Slochteren. „Het voelt alsof we worden weggezet als domme Groningers.” Foto: Jan Zeeman Jan-Zeeman
Ruim een jaar na de aardbeving in Zeerijp wachten nog veel Groningers op een oplossing voor de schade aan hun huis. Ik wachtis een serie over mensen die het wachten zat zijn. Vandaag aflevering 45: Fred en Zwanie Nieborg uit Slochteren.
Fred en Zwanie Nieborg 69 en 67 jaar Slochteren gepensioneerd accountmanager en gepensioneerd administratief medewerkster vrijstaande woning van 29 jaar oud
***
Dit is hun plek, hier zijn ze geworteld, hier groeiden hun kinderen op. Hier, in Slochteren, op steenworp afstand van de twee-onder-een-kapper waar ze tien jaar woonden, vlakbij het Slochterdiep. Hier lieten ze 29 jaar geleden hun vrijstaande woning bouwen.
Fred Nieborg (69) wijst om zich heen, naar de keuken, de royale woonkamer, de tuin rondom. „Het is hier een rustige omgeving. Hier voelen we ons op ons gemak.”
Het was in 2013 toen hij en zijn vrouw schrokken van een vreemd geluid. „Het was een raar lawaai, alsof het een paar seconden rommelde. We dachten dat er een grote vrachtwagen of een zware kraan over het Slochterdiep denderde.”
Via het nieuws vernamen ze dat het een aardbeving was geweest.
Ze inspecteerden hun huis. Ze troffen scheuren in het plafond van de woonkamer. De bijkeuken, de badkamer, de buitenmuren: overal zagen ze scheurtjes.
Ze meldden de schade bij het Centrum Veilig Wonen in Appingedam. Experts namen de schade op, andere experts stelden de schade vast. „Zonder enige terughoudendheid werd de schade hersteld. Probleemloos”, blikt Nieborg terug.
Twee jaar na die eerste beving – de schade was nog niet geheel hersteld – zat Nieborg op een avond op de bank naar het Journaal te kijken. Hij wist niet wat hij meemaakte. „Ik zag onze hele woning golven, van voor tot achter.”
Dit keer wist hij wél direct dat het om een aardbeving ging. Opnieuw had hun woning schade. Scheuren her en der. Tegels in de hal en het toilet die los geknapt waren. „Het hele circus ging weer draaien, maar dit keer ging het niet zo vlot”, zegt Nieborg.
Ik zag onze hele woning golven, van voor tot achter
Ze kregen te horen dat de schade niet was veroorzaakt door de aardbevingen. Ze kwamen niet voor vergoeding in aanmerking.
Ze vroegen een second opinion aan en kregen een jaar later gelijk.
„We hadden inmiddels ruim dertig deskundigen, experts en aannemers over de vloer gehad”, zegt hij. „Maar dat maakte niet uit. Alles werd opgelost. Daar waren we blij mee.”
Eind 2017 kregen ze een telefoontje dat ze in aanmerking kwamen voor het versterkingsprogramma. Teams van vier en vijf deskundigen kwamen gesprekken voeren en metingen doen. Ze keken achter de knieschotten, Nieborg overhandigde ze tekeningen van het huis, aan informatie geen gebrek.
Ze wachtten op het rapport dat daaruit zou voortvloeien. Ze hoorden niets. Tot afgelopen 8 februari. Toen ontvingen ze een brief, niet aan hen persoonlijk geadresseerd, maar aan ‘de bewoners’. „Alsof het een reclamefolder was”, briest Nieborg.
Ze lazen dat hun huis veilig was en dat daarover meer informatie volgde op een bijeenkomst een paar dagen later in Slochteren. Maar Nieborg hoorde daar niets. Die veiligheid moet in zijn ogen gebaseerd zijn op bevindingen van alle experts die in zijn woning zijn geweest. Dus Nieborg verwacht een onderbouwing. Een rapport.
Tot dusver kan hij daarnaar fluiten. Hij vraagt zich af: is er wel een rapport, dat hij niet mag zien? Of is er domweg geen rapport? Maar wat hebben die experts dan al die tijd gedaan? Of ontvangt hij zo’n simpel briefje zonder fatsoenlijke, persoonlijke aanhef in de hoop dat er geen haan naar kraait?
Het lijkt wel een slapstick. En dat maakt hem woedend. „Ik voel me een kleine kleuter, ik voel me een persoon die niet serieus wordt genomen, het voelt alsof we worden weggezet als domme Groningers.”
Wat het is? Hij kan er alleen naar gissen. Hij had het er gisteren nog over met een buurman. „Er komt nooit echt een oplossing”, zo spraken ze hun vrees uit.
